De R is weer uit de maand, de lente ontluikt en de lindebomen aan de Mekelweg staan weer in volle bloei. Het moment waarop in de aderen van menig student het Swiebertje-gevoel gaat kriebelen.
Delen
,,Eruit”, schreeuwen de hormonen die gelucht willen worden na een lange winter. Het vagebondshart gaat bonzen in het studentenlijf en elke zichzelf respecterende studentengroepering organiseert een liftwedstrijd: welk koppel is het eerste op de afgesproken plaats van bestemming, die overal op het Europese continent kan liggen.
Zo ook de leden van de Werkgroep Internationaal van de VSSD. Hun doelstelling is het bevorderen van het contact van de Delftse studenten met het buitenland. ,,Om door middel van ludieke en serieuze acties andere culturen te leren kennen”, zegt Stijn van Leeuwen. En wat is als ludieke actie om het buitenland te leren kennen nu beter geschikt dan een liftwedstrijd.
Avontuurlijker dan de VSSD het deed kan eigenlijk niet, want vroeg in de morgen van 12 april verzamelden de zestien deelnemers zich op de zolderkamer van Bastiaan Hofmans om daar pas het doel van de tweede editie van de liftwedstrijd van de werkgroep te selecteren. De criteria daarbij volgens Van Leeuwen en Hofmans: ,,De stand van zaken op de Europese weerkaart en de interessantheidsfactor van de stad.” De liftwedstrijd draagt ‘Liften naar Legoland’ als naam, omdat in de eerste aflevering het oorspronkelijk doel het in Denemarken gelegen Legoland was. ‘Een blik op de weerkaart’ deed toen kiezen voor het zonnige Barcelona.
Na ampel beraad werd het dit jaar Montpellier, gelegen aan de Zuidfranse Côte d’Azur. Ruim een halve dag later was het eerste koppel al aangekomen op de afgesproken plek in Montpellier. ,,Maar dat waren twee blonde meisjes. Zij konden kiezen met welke auto ze mee wilden rijden”, aldus Van Leeuwen en Hofmans. Zelf hadden ze ook niet te klagen: beiden hadden een vrouwelijke metgezel, een belangrijke factor bij het snel bereiken van de bestemming.
Nadat alle deelnemers Montpellier uiteindelijk bereikt hadden, werd samen wat aan sightseeing gedaan. Onderdak werd gevonden in een plaatselijke jeugdherberg. ,,Maar dat was toch best wel duur”, vertelt Van Leeuwen. ,,Een paar nachten hebben we daarom gewoon in de open lucht geslapen, op het strand.” Hofmans valt bij: ,,Dan blijft het low-budgetkarakter ook een beetje bewaard. Ik denk dat geen van de deelnemers meer dan 150 gulden uitgegeven heeft in de zes dagen dat we weg geweest zijn.” Wellicht dat liftwedstrijden onder studenten daarom zo populair zijn. ,,Het enige wat je kwijt bent aan een liftwedstrijd, is nachtrust”, meent Hofmans.
Onontkoombaar fenomeen bij een gemiddelde liftwedstrijd zijn de sterke verhalen. Ook Hofmans en Van Leeuwen weten van wanten. ,,Op een gegeven moment stonden we bij een tankstation en konden we instappen bij een enorme Johnny in een sportwagen. Die vent draaide de hele tijd keiharde house en scheurde als een gek. Toen-ie wat geld uit het dashboardkastje haalde voor de tol, zag ik daar zo een revolver liggen”,vertelt Hofmans, terwijl hij zijn handen zo’n dertig centimeter uit elkaar heeft.
De R is weer uit de maand, de lente ontluikt en de lindebomen aan de Mekelweg staan weer in volle bloei. Het moment waarop in de aderen van menig student het Swiebertje-gevoel gaat kriebelen. ,,Eruit”, schreeuwen de hormonen die gelucht willen worden na een lange winter. Het vagebondshart gaat bonzen in het studentenlijf en elke zichzelf respecterende studentengroepering organiseert een liftwedstrijd: welk koppel is het eerste op de afgesproken plaats van bestemming, die overal op het Europese continent kan liggen.
Zo ook de leden van de Werkgroep Internationaal van de VSSD. Hun doelstelling is het bevorderen van het contact van de Delftse studenten met het buitenland. ,,Om door middel van ludieke en serieuze acties andere culturen te leren kennen”, zegt Stijn van Leeuwen. En wat is als ludieke actie om het buitenland te leren kennen nu beter geschikt dan een liftwedstrijd.
Avontuurlijker dan de VSSD het deed kan eigenlijk niet, want vroeg in de morgen van 12 april verzamelden de zestien deelnemers zich op de zolderkamer van Bastiaan Hofmans om daar pas het doel van de tweede editie van de liftwedstrijd van de werkgroep te selecteren. De criteria daarbij volgens Van Leeuwen en Hofmans: ,,De stand van zaken op de Europese weerkaart en de interessantheidsfactor van de stad.” De liftwedstrijd draagt ‘Liften naar Legoland’ als naam, omdat in de eerste aflevering het oorspronkelijk doel het in Denemarken gelegen Legoland was. ‘Een blik op de weerkaart’ deed toen kiezen voor het zonnige Barcelona.
Na ampel beraad werd het dit jaar Montpellier, gelegen aan de Zuidfranse Côte d’Azur. Ruim een halve dag later was het eerste koppel al aangekomen op de afgesproken plek in Montpellier. ,,Maar dat waren twee blonde meisjes. Zij konden kiezen met welke auto ze mee wilden rijden”, aldus Van Leeuwen en Hofmans. Zelf hadden ze ook niet te klagen: beiden hadden een vrouwelijke metgezel, een belangrijke factor bij het snel bereiken van de bestemming.
Nadat alle deelnemers Montpellier uiteindelijk bereikt hadden, werd samen wat aan sightseeing gedaan. Onderdak werd gevonden in een plaatselijke jeugdherberg. ,,Maar dat was toch best wel duur”, vertelt Van Leeuwen. ,,Een paar nachten hebben we daarom gewoon in de open lucht geslapen, op het strand.” Hofmans valt bij: ,,Dan blijft het low-budgetkarakter ook een beetje bewaard. Ik denk dat geen van de deelnemers meer dan 150 gulden uitgegeven heeft in de zes dagen dat we weg geweest zijn.” Wellicht dat liftwedstrijden onder studenten daarom zo populair zijn. ,,Het enige wat je kwijt bent aan een liftwedstrijd, is nachtrust”, meent Hofmans.
Onontkoombaar fenomeen bij een gemiddelde liftwedstrijd zijn de sterke verhalen. Ook Hofmans en Van Leeuwen weten van wanten. ,,Op een gegeven moment stonden we bij een tankstation en konden we instappen bij een enorme Johnny in een sportwagen. Die vent draaide de hele tijd keiharde house en scheurde als een gek. Toen-ie wat geld uit het dashboardkastje haalde voor de tol, zag ik daar zo een revolver liggen”,vertelt Hofmans, terwijl hij zijn handen zo’n dertig centimeter uit elkaar heeft.
Comments are closed.