Campus

Liften van Hugos standbeeld naar een hekje in San Remo

Zo snel mogelijk liften van Delft naar San Remo. Dat was het doel van acht deelnemers aan een liftwedstrijd die afgelopen Hemelvaart begon. Met de Grand Prix in het nabijgelegen Monaco in het verschiet kun je dan maar één ding wensen: een lift van Jos Verstappen op weg naar Monte Carlo.

/strong>

De haven van San Remo: tweemoterige speedboten en glimmende cruisers liggen naast afgeragde visserswrakken. Geblondeerde bimbo’s vernevelen verveeld zonnebrandspray, volslanke viswijven sjouwen met ijs over de kade. Langs de havenpier staat een onbeduidend hekje: einddoel van de liftwedstrijd Delft – San Remo.

Wie uiterst links op het metaal een sticker met naam en aankomsttijd plakt wint een beker en champagne. Bovendien kunnen de winnaars het langst aan het strand liggen. De website vermeldt nog optimistisch: ‘We vermoeden dat de winnaars in iets minder dan vierentwintig uur San Remo zullen bereiken. Een enigszins ervaren lifter zal over de afstand nooit langer dan achtenveertig uur doen’. Met in ieder van de vier teams minstens één geodesiestudent zou het kaartlezen in ieder geval geen probleem zijn.

Het is vrijdagochtend zeven uur. Vierentwintig uur nadat de deelnemers hun sticker ontvingen bij de sokkel van Hugo op de Markt. In de haven van San Remo legen vissers de netten, vrouwen fileren de vis, inwoners laten hun honden uit. Op het hekje nog is nog geen sticker te zien.

Vrijdagavond zeven uur. Schaduwen worden langer, een drijvende bok takelt met veel lawaai een stuk schroot op de kade. Dezelfde mensen laten dezelfde honden uit en nog altijd is het hekje onbeplakt. Hebben de geodeten soms coördinaten op hun bordjes gezet in plaats van bestemmingen?

Geitjes

Delftenaren Wytze en Wilmar slenteren bepakt en bezweet over de pier. Het is zaterdagavond, de zon is al achter de bergen verdwenen.

Het heeft niet meegezeten onderweg. ,,We hebben overal lang moeten wachten. Drie uur in Delft, drie uur in Bern. En wat opviel: Nederlanders nemen je nooit mee.” Het laatste deel van de route hebben de studenten geodesie en planologie zelfs maar per trein afgelegd. Hugo de Groot hebben ze op dat moment al tweeënhalve dag niet meer gezien.

Wanneer het blauwe hekje in zicht komt verdwijnt de bewolking van de gezichten. Het einddoel is bereikt. Maar het hekje telt inmiddels al drie stickers. Als vierde en laatste team plakken de twee naam en aankomsttijd op het metaal: ‘Wytze en Wilmar, zaterdag 26 mei, 20:00 uur’. Eenenzestig uren van eindeloos wachten, zweet en uitlaatgas glijden van hun schouders. ,,Nou eh… biertje?”

De overige teams begonnen zich al voorzichtig af te vragen waar Wyzte en Wilmar bleven. Vermoedens werden geuit dat de jongens de vrouwen van hun leven zouden zijn tegengekomen. Een kwestie van dagen en ze zouden bellen vanuit een Duits landhuis met Deutsche Mädel, landgoed en achttien geitjes.

Liftervaring hadden de twee nauwelijks. ,,Ik heb ooit van Middelburg naar Veerle gelift,” herinnert Wytze zich ,,Dat ging toen nog best snel.” Ligt het soms aan de gekozen route door Zwitserland? ,,Geen idee, terug gaan we door Frankrijk. Misschien gaat dat sneller.” Of had één van hen een zomerjurk met bloemetjes aan moeten trekken om de kans op een lift te vergroten?

Liftarm

Jochem lift met zijn Leidse vriendin Maaike. Een jongen en een meisje, dat moet wel rap gaan. Toch zijn ook zij onderweg. Zaterdagmiddag zien zij pas voor het eerst de pier, vierenvijftig uur na vertrek. Afritsbroek op de enkels, dampende shirts aan het lijf geplakt. ,,Je kon soms uit de gezichten opmaken dat mensen dachten: Vieze zwerver, ga weg!”

Volgens Jochem is de gekozen vertrekdag de oorzaak van de moeizame reis. ,,Met Hemelvaart is er weinig zakenverkeer.” De lifterswebsite move.to/everywhere geeft hem gelijk. ‘Start your hike in the beginning of the week if possible. On Monday you’ll pick up most long distance traffic.’

Nog een reden: concurrentie. ,,Een Groningse biologenvereniging was ook bezig met een liftwedstrijd. Tot Basel hadden we concurrentie van vijfentwintig andere teams. Maar de grootste vertraging liepen ze op in Zwitserland. ,,We kregen een lift naar de Montblanctunnel maar die bleek afgesloten. Maar daarna ging het weer even lekker en dan ben je het wachten al snel vergeten.” Vriendin Maaike is het wachten allerminst vergeten. ,,Om nog maar te zwijgen over de acacia’s waar we doorheen moesten op zoek naar een geschikte plek voor de tent.” Het is haar eerste grote lifttocht.

In tegenstelling tot Maaike, Wytze en Wilmar heeft Jochem uitgebreide ervaring in liften. ,,Ik heb thuis een kaart met al mijn liften: vierhonderdzeventig stuks.” bekent hij ,,Om de allereerste te achterhalen heb ik mijn middelbare schoolagenda opgediept.” Hij beweert zoiets als liftspieren te bezitten. ,,In Nederland lift je met je rechterarm. Daar zitten inmiddels wat spieren. Ik heb ook in Engeland gelift. Dan moet je ineens de andere arm omhoog steken, dat voel je wel aan het eind van de dag.”

Op het door sinaasappelboompjes omringde Piazza Bresca komen de twee bij van de reis. ,,Zou je die sinaasappels kunnen eten?” vraagt een dorstige Jochem zich af. Terwijl zijn vriendin schaamtevol de andere kant op kijkt klimt hij in een boompje. Alles wat Italiaans spreekt en in de buurt van het tafeltje zit praat en gebaart het oranje ding niet op te eten.

Monaco

Op het moment dat Jochem en Maaike aankomen op de pier zijn de winnaars al uit San Remo vertrokken. Daniël en Marinus plakten vrijdagavond kwart over zeven al de winnende sticker. ,,Alleen jongens of jongen en meisje, het maakt nauwelijks uit,” is de ervaring van Daniël ,,Wanneer er veel zakenverkeer is al helemaal niet. Zakenmensen zoeken alleen aanspraak in de auto.”

‘Talk to the driver. Your driver takes you with him for a reason: looking for a travel companion, feeling lonely or looking for conversation.’

Ze hebben slechts sporadisch een bordje met een bestemming omhoog gehouden. ,,We hebben ons steeds af laten zetten bij tankstations en zelf gevraagd aan mensen of ze ons mee wilden nemen. Sommige pomphouders doen daar moeilijk over, vinden dat je klanten lastigvalt. Dan wordt het tijd voor een bordje.” De nacht hebben ze doorgebracht onder een stuk plastic.

‘Things you should not pack: a beauty case. Hitchhiking is not about looking gorgeous. It’s about looking cool. Take as much as you like but don’t make it too heavy. The happiest hitchhikers are those who travel light.’

Na een hotelovernachting in San Remo zijn ze doorgelift naar Monte Carlo voor de Grand Prix de Monaco. De race op zondag is al ver van tevoren uitverkocht, maar tijdens de trainingen zijn de tribunes vrij toegankelijk ,,Een Finse vrouw vroeg of ze mijn telefoon mocht gebruiken. Ze wilde haar familie in Monte Carlo bellen dat ze eraan kwam. En daar wilden wij nou juist naar toe.”

Met de late aankomst van organisator Jochem liepen de winnaars wel wedstrijdbeker en champagne mis. ,,Dat moet maar een keer op de Beestenmarkt.”

Ferrari

Delft – San Remo is zo’n veertienhonderd kilometer, Daniël en Marinus waren zesendertig uur onderweg. Wanneer je dan Marcel en Mariska heet en nog geen half uur later je sticker op het hekje plakt is dat best zuur. Maar de geodesiestudent en zijn Groningse vriendin blijken welbewust een voorsprong uit handen te hebben gegeven. En helemaal verloren hebben ze niet, bij afwezigheid van de winnaars mogen zij de champagne ontkurken.

De twee gingen bijna gelijk op met de uiteindelijke winnaars. Het wedstrijdelement bleek automobilisten aan te spreken. ,,Iemand rijdt honderddertig per uur totdat je duidelijk maakt dat het een wedstrijd is. Dan ben je ineens hun team, rijden ze plankgas en zijn ze bereid om te rijden. We zijn bij de pier afgezet.”

De voorsprong slonk nadat ze waren uitgenodigd door een Frans echtpaar. ,,We mochten op hun wijnboerderij slapen. Eigen vertrek met bed en douche, goed glas wijn, uitzicht op wijnranken. Een paradijs.” De gastvrijheid had een reden. ,,Hun dochters hadden ook gelift en waren altijd goed behandeld. Ze wilden eens iets terugdoen.” Toen een gastronomisch ontbijt op een sjiek gedekte tafel verscheen, verdween al helemaal iedere haast. ,,Beter dan het kerstontbijt thuis. Dat ontbijt heeft ons de overwinning gekost.”

Eenmaal op weg leek de achterstand snel goed te worden gemaakt: een Ferrari stopte. Maar nadat het raampje open gleed volgde slechts de opmerking ,,Zoek maar een plekje op de achterbank. Oh nee, die heb ik niet.” Waarna de bestuurder hard lachend wegscheurde.

Berlusconi

‘Dress well. Tuxedos won’t be necessary, but looking tidy will definitely help you. Some people only stop for you when you look like a student, because they were a student once they were young. It’s up to you to define how a student looks and what he wears.’

Marcel draagt nette schoenen, een lange zwarte broek en een poloshirt. Vriendin Mariska heeft lang blond haar en draagt een zwarte jurk en zonnebril.

‘Never wear sunglasses. Always make sure your eyes are visible to avoid looking suspicious. And what’s more: a driver won’t stop for you when you look cooler than him. He is the cool one because he has a shiny car. As simple as that.’

De routebordjes had Marcel van tevoren uitgeprint met de computer. ,,Anders loop je met zo’n stift te knoeien.” Kleding, bordjes, het draagt allemaal bij tot een snelle overtocht. ,,We hebben alleen maar in Mercedesen en BMW’s gezeten.”, bekent Marcel ,,Allemaal keurige mensen die zelfs vroegen of ze een sigaret op mochten steken terwijl het hun eigen auto is.”

‘Some drivers try to entertain you. You can recognise them when they start a conversation about their new car or worse, they want to talk with you about politics.’ Hoeveel weet Marcel inmiddels over boordcomputers en traction control?

,,We praatten voornamelijk over snelheidsovertredingen. In Italië krijg je alleen een boete wanneer een politieauto met een laser een overtreding heeft geconstateerd. Flitspalen hebben ze niet, je remt pas als je caribinieri ziet.” En politiek? ,,Berlusconi en nog eens Berlusconi. Dat hij bekeuringen voor snelheidsovertredingen maar helemaal moet afschaffen.”

Vliegtuig

Volgend jaar weer een wedstrijd? Geïnspireerd door de jachthaven stelt Mariska het volgende voor: ,,Laten we naar een eiland liften. Gewoon op een vlot staan en dan je duim uitsteken.” In de film ‘Even cowgirls get the blues’ lift Uma Thurman met een enorme duim in auto’s, boten en vliegtuigen.

Wilmar heeft wel eens gehoord van lifters die met vliegtuigen meereizen. ,,Gewoon op het vliegveld zakenmensen aanspreken. Het duurt een poosje voordat je wordt meegenomen, maar daarna gaat het natuurlijk razendsnel.”

Organisator Jochem heeft een voorstel dat alleen een geodesiestudent kan verzinnen. ,,Zullen we volgend jaar naar het nulpunt van de Rijksdriehoekmetingen liften?”

Afgelopen maandag waren Daniël en Marinus alweer in Delft. Vanuit Monte Carlo zijn ze naar Milaan gelift waarna alles verrassend soepel verliep. ,,We zijn in Milaan meegenomen door een Rotterdammer die zijn Italiaanse vrouw had bezocht. Normaal vliegt hij op en neer, maar vanwege de Grand Prix waren alle vluchten volgeboekt. Hij heeft ons afgezet in Delft-Zuid.”

Nog eenvoudiger is de terugreis van Marcel en Mariska. Zodra ze uitgekeken zijn op strand en zee reizen ze naar Nice. ,,Daar pakken we het vliegtuig.”

Zo snel mogelijk liften van Delft naar San Remo. Dat was het doel van acht deelnemers aan een liftwedstrijd die afgelopen Hemelvaart begon. Met de Grand Prix in het nabijgelegen Monaco in het verschiet kun je dan maar één ding wensen: een lift van Jos Verstappen op weg naar Monte Carlo.

De haven van San Remo: tweemoterige speedboten en glimmende cruisers liggen naast afgeragde visserswrakken. Geblondeerde bimbo’s vernevelen verveeld zonnebrandspray, volslanke viswijven sjouwen met ijs over de kade. Langs de havenpier staat een onbeduidend hekje: einddoel van de liftwedstrijd Delft – San Remo.

Wie uiterst links op het metaal een sticker met naam en aankomsttijd plakt wint een beker en champagne. Bovendien kunnen de winnaars het langst aan het strand liggen. De website vermeldt nog optimistisch: ‘We vermoeden dat de winnaars in iets minder dan vierentwintig uur San Remo zullen bereiken. Een enigszins ervaren lifter zal over de afstand nooit langer dan achtenveertig uur doen’. Met in ieder van de vier teams minstens één geodesiestudent zou het kaartlezen in ieder geval geen probleem zijn.

Het is vrijdagochtend zeven uur. Vierentwintig uur nadat de deelnemers hun sticker ontvingen bij de sokkel van Hugo op de Markt. In de haven van San Remo legen vissers de netten, vrouwen fileren de vis, inwoners laten hun honden uit. Op het hekje nog is nog geen sticker te zien.

Vrijdagavond zeven uur. Schaduwen worden langer, een drijvende bok takelt met veel lawaai een stuk schroot op de kade. Dezelfde mensen laten dezelfde honden uit en nog altijd is het hekje onbeplakt. Hebben de geodeten soms coördinaten op hun bordjes gezet in plaats van bestemmingen?

Geitjes

Delftenaren Wytze en Wilmar slenteren bepakt en bezweet over de pier. Het is zaterdagavond, de zon is al achter de bergen verdwenen.

Het heeft niet meegezeten onderweg. ,,We hebben overal lang moeten wachten. Drie uur in Delft, drie uur in Bern. En wat opviel: Nederlanders nemen je nooit mee.” Het laatste deel van de route hebben de studenten geodesie en planologie zelfs maar per trein afgelegd. Hugo de Groot hebben ze op dat moment al tweeënhalve dag niet meer gezien.

Wanneer het blauwe hekje in zicht komt verdwijnt de bewolking van de gezichten. Het einddoel is bereikt. Maar het hekje telt inmiddels al drie stickers. Als vierde en laatste team plakken de twee naam en aankomsttijd op het metaal: ‘Wytze en Wilmar, zaterdag 26 mei, 20:00 uur’. Eenenzestig uren van eindeloos wachten, zweet en uitlaatgas glijden van hun schouders. ,,Nou eh… biertje?”

De overige teams begonnen zich al voorzichtig af te vragen waar Wyzte en Wilmar bleven. Vermoedens werden geuit dat de jongens de vrouwen van hun leven zouden zijn tegengekomen. Een kwestie van dagen en ze zouden bellen vanuit een Duits landhuis met Deutsche Mädel, landgoed en achttien geitjes.

Liftervaring hadden de twee nauwelijks. ,,Ik heb ooit van Middelburg naar Veerle gelift,” herinnert Wytze zich ,,Dat ging toen nog best snel.” Ligt het soms aan de gekozen route door Zwitserland? ,,Geen idee, terug gaan we door Frankrijk. Misschien gaat dat sneller.” Of had één van hen een zomerjurk met bloemetjes aan moeten trekken om de kans op een lift te vergroten?

Liftarm

Jochem lift met zijn Leidse vriendin Maaike. Een jongen en een meisje, dat moet wel rap gaan. Toch zijn ook zij onderweg. Zaterdagmiddag zien zij pas voor het eerst de pier, vierenvijftig uur na vertrek. Afritsbroek op de enkels, dampende shirts aan het lijf geplakt. ,,Je kon soms uit de gezichten opmaken dat mensen dachten: Vieze zwerver, ga weg!”

Volgens Jochem is de gekozen vertrekdag de oorzaak van de moeizame reis. ,,Met Hemelvaart is er weinig zakenverkeer.” De lifterswebsite move.to/everywhere geeft hem gelijk. ‘Start your hike in the beginning of the week if possible. On Monday you’ll pick up most long distance traffic.’

Nog een reden: concurrentie. ,,Een Groningse biologenvereniging was ook bezig met een liftwedstrijd. Tot Basel hadden we concurrentie van vijfentwintig andere teams. Maar de grootste vertraging liepen ze op in Zwitserland. ,,We kregen een lift naar de Montblanctunnel maar die bleek afgesloten. Maar daarna ging het weer even lekker en dan ben je het wachten al snel vergeten.” Vriendin Maaike is het wachten allerminst vergeten. ,,Om nog maar te zwijgen over de acacia’s waar we doorheen moesten op zoek naar een geschikte plek voor de tent.” Het is haar eerste grote lifttocht.

In tegenstelling tot Maaike, Wytze en Wilmar heeft Jochem uitgebreide ervaring in liften. ,,Ik heb thuis een kaart met al mijn liften: vierhonderdzeventig stuks.” bekent hij ,,Om de allereerste te achterhalen heb ik mijn middelbare schoolagenda opgediept.” Hij beweert zoiets als liftspieren te bezitten. ,,In Nederland lift je met je rechterarm. Daar zitten inmiddels wat spieren. Ik heb ook in Engeland gelift. Dan moet je ineens de andere arm omhoog steken, dat voel je wel aan het eind van de dag.”

Op het door sinaasappelboompjes omringde Piazza Bresca komen de twee bij van de reis. ,,Zou je die sinaasappels kunnen eten?” vraagt een dorstige Jochem zich af. Terwijl zijn vriendin schaamtevol de andere kant op kijkt klimt hij in een boompje. Alles wat Italiaans spreekt en in de buurt van het tafeltje zit praat en gebaart het oranje ding niet op te eten.

Monaco

Op het moment dat Jochem en Maaike aankomen op de pier zijn de winnaars al uit San Remo vertrokken. Daniël en Marinus plakten vrijdagavond kwart over zeven al de winnende sticker. ,,Alleen jongens of jongen en meisje, het maakt nauwelijks uit,” is de ervaring van Daniël ,,Wanneer er veel zakenverkeer is al helemaal niet. Zakenmensen zoeken alleen aanspraak in de auto.”

‘Talk to the driver. Your driver takes you with him for a reason: looking for a travel companion, feeling lonely or looking for conversation.’

Ze hebben slechts sporadisch een bordje met een bestemming omhoog gehouden. ,,We hebben ons steeds af laten zetten bij tankstations en zelf gevraagd aan mensen of ze ons mee wilden nemen. Sommige pomphouders doen daar moeilijk over, vinden dat je klanten lastigvalt. Dan wordt het tijd voor een bordje.” De nacht hebben ze doorgebracht onder een stuk plastic.

‘Things you should not pack: a beauty case. Hitchhiking is not about looking gorgeous. It’s about looking cool. Take as much as you like but don’t make it too heavy. The happiest hitchhikers are those who travel light.’

Na een hotelovernachting in San Remo zijn ze doorgelift naar Monte Carlo voor de Grand Prix de Monaco. De race op zondag is al ver van tevoren uitverkocht, maar tijdens de trainingen zijn de tribunes vrij toegankelijk ,,Een Finse vrouw vroeg of ze mijn telefoon mocht gebruiken. Ze wilde haar familie in Monte Carlo bellen dat ze eraan kwam. En daar wilden wij nou juist naar toe.”

Met de late aankomst van organisator Jochem liepen de winnaars wel wedstrijdbeker en champagne mis. ,,Dat moet maar een keer op de Beestenmarkt.”

Ferrari

Delft – San Remo is zo’n veertienhonderd kilometer, Daniël en Marinus waren zesendertig uur onderweg. Wanneer je dan Marcel en Mariska heet en nog geen half uur later je sticker op het hekje plakt is dat best zuur. Maar de geodesiestudent en zijn Groningse vriendin blijken welbewust een voorsprong uit handen te hebben gegeven. En helemaal verloren hebben ze niet, bij afwezigheid van de winnaars mogen zij de champagne ontkurken.

De twee gingen bijna gelijk op met de uiteindelijke winnaars. Het wedstrijdelement bleek automobilisten aan te spreken. ,,Iemand rijdt honderddertig per uur totdat je duidelijk maakt dat het een wedstrijd is. Dan ben je ineens hun team, rijden ze plankgas en zijn ze bereid om te rijden. We zijn bij de pier afgezet.”

De voorsprong slonk nadat ze waren uitgenodigd door een Frans echtpaar. ,,We mochten op hun wijnboerderij slapen. Eigen vertrek met bed en douche, goed glas wijn, uitzicht op wijnranken. Een paradijs.” De gastvrijheid had een reden. ,,Hun dochters hadden ook gelift en waren altijd goed behandeld. Ze wilden eens iets terugdoen.” Toen een gastronomisch ontbijt op een sjiek gedekte tafel verscheen, verdween al helemaal iedere haast. ,,Beter dan het kerstontbijt thuis. Dat ontbijt heeft ons de overwinning gekost.”

Eenmaal op weg leek de achterstand snel goed te worden gemaakt: een Ferrari stopte. Maar nadat het raampje open gleed volgde slechts de opmerking ,,Zoek maar een plekje op de achterbank. Oh nee, die heb ik niet.” Waarna de bestuurder hard lachend wegscheurde.

Berlusconi

‘Dress well. Tuxedos won’t be necessary, but looking tidy will definitely help you. Some people only stop for you when you look like a student, because they were a student once they were young. It’s up to you to define how a student looks and what he wears.’

Marcel draagt nette schoenen, een lange zwarte broek en een poloshirt. Vriendin Mariska heeft lang blond haar en draagt een zwarte jurk en zonnebril.

‘Never wear sunglasses. Always make sure your eyes are visible to avoid looking suspicious. And what’s more: a driver won’t stop for you when you look cooler than him. He is the cool one because he has a shiny car. As simple as that.’

De routebordjes had Marcel van tevoren uitgeprint met de computer. ,,Anders loop je met zo’n stift te knoeien.” Kleding, bordjes, het draagt allemaal bij tot een snelle overtocht. ,,We hebben alleen maar in Mercedesen en BMW’s gezeten.”, bekent Marcel ,,Allemaal keurige mensen die zelfs vroegen of ze een sigaret op mochten steken terwijl het hun eigen auto is.”

‘Some drivers try to entertain you. You can recognise them when they start a conversation about their new car or worse, they want to talk with you about politics.’ Hoeveel weet Marcel inmiddels over boordcomputers en traction control?

,,We praatten voornamelijk over snelheidsovertredingen. In Italië krijg je alleen een boete wanneer een politieauto met een laser een overtreding heeft geconstateerd. Flitspalen hebben ze niet, je remt pas als je caribinieri ziet.” En politiek? ,,Berlusconi en nog eens Berlusconi. Dat hij bekeuringen voor snelheidsovertredingen maar helemaal moet afschaffen.”

Vliegtuig

Volgend jaar weer een wedstrijd? Geïnspireerd door de jachthaven stelt Mariska het volgende voor: ,,Laten we naar een eiland liften. Gewoon op een vlot staan en dan je duim uitsteken.” In de film ‘Even cowgirls get the blues’ lift Uma Thurman met een enorme duim in auto’s, boten en vliegtuigen.

Wilmar heeft wel eens gehoord van lifters die met vliegtuigen meereizen. ,,Gewoon op het vliegveld zakenmensen aanspreken. Het duurt een poosje voordat je wordt meegenomen, maar daarna gaat het natuurlijk razendsnel.”

Organisator Jochem heeft een voorstel dat alleen een geodesiestudent kan verzinnen. ,,Zullen we volgend jaar naar het nulpunt van de Rijksdriehoekmetingen liften?”

Afgelopen maandag waren Daniël en Marinus alweer in Delft. Vanuit Monte Carlo zijn ze naar Milaan gelift waarna alles verrassend soepel verliep. ,,We zijn in Milaan meegenomen door een Rotterdammer die zijn Italiaanse vrouw had bezocht. Normaal vliegt hij op en neer, maar vanwege de Grand Prix waren alle vluchten volgeboekt. Hij heeft ons afgezet in Delft-Zuid.”

Nog eenvoudiger is de terugreis van Marcel en Mariska. Zodra ze uitgekeken zijn op strand en zee reizen ze naar Nice. ,,Daar pakken we het vliegtuig.”

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.