Liefde op het lab

Op het Kluyverlab leverde het % als we de geliefden zelf moeten geloven % geen problemen op. Deze week, op dezelfde dag, promoveerden Ifoeng Chin-Joe en Wouter François Willeman.

Vijf jaar geleden solliciteerden Ifoeng Chin-Joe (27) en Wouter François Willeman (31) op dezelfde advertentie in Intermediair. Er werd een aio-plaats aangeboden bij de afdeling biotechnologie van de subfaculteit Scheikundige Technologie. Willeman ‘won’. Chin-Joe: ,,Ik kreeg bericht dat ze een geschiktere kandidaat gevonden hadden. Ja, zo schrijven ze dat dan.” Terwijl ze dit zegt kijkt ze licht afkeurend naar de man naast haar.

Dat deze voormalige concurrent haar toekomstige vlam was, wist ze bij die afwijzing natuurlijk niet. Enkele maanden later bleek dat Chin-Joe, die tien jaar geleden uit Suriname naar Nederland kwam om in Wageningen levensmiddelentechnologie te studeren, nog niet was verwijderd uit de bestanden van de faculteit. Ze werd benaderd voor een ander promotieonderzoek.

Achteraf is ze blij met deze verdeling. Chin-Joe: ,,In Wouters werk zit veel modelleerwerk. Daar hou ik niet zo van. En hij moest proeven doen met het giftige blauwzuur. Dat hoeft van mij ook niet zo.” ,,Je gaat eraan dood als je het inademt”, verklaart Willeman. ,,De Duitsers gebruikten het in de Tweede Wereldoorlog in de gaskamers.”

Afgelopen dinsdag promoveerden ze allebei. Chin-Joe, die drie maanden later met haar onderzoek begon, haalde Willeman onderweg in. Zij mocht ’s ochtends voor haar commissie aantreden, Willeman na de lunch. ,,We hebben het expres op dezelfde dag gepland. Dat leek ons leuker. En het is efficiënt. Zo hoeven familie en vrienden maar één keer te komen.”

Snoepreisje

Het ligt voor de hand dat de eerste chemische reactie tussen de twee promovendi op de laboratoriumvloer plaatsvond, temidden van erlenmeyers en reageerbuisjes vol kolkend liefdeselixer. Toch is dit niet het geval. ,,Dat denkt iedereen”, lacht Willeman. Ze leerden elkaar niet bij de vakgroep kennen. Hoewel ze wel aan elkaar waren voorgesteld, sloeg de spreekwoordelijke vlam pas over tijdens een afstudeerfeest van een gezamenlijke vriend in Schiedam. ,,Ik had aangeboden haar naar het station te brengen, maar het was zo gezellig dat ik haar in Delft heb afgezet.” ,,Ik ging naar mijn zus, want ik woonde nog niet in Delft”, vult Chin-Joe aan. ,,En van het een kwam het ander”, zegt Willeman mysterieus

Hoewel ze hun relatie nooit verborgen hielden voor collega’s, vertelden ze het niet direct aan iedereen. Willeman: ,,Dat hoeft ook niet, ze kwamen er vanzelf wel achter.” Hun beider promotor, prof.dr.ir. Sef Heijnen hoorde het blijde nieuws met aanzienlijke vertraging. ,,Dat was vorig jaar pas, vlak voordat we samen op vakantie gingen”, vertelt Chin-Joe. ,,We hadden op dezelfde dag beiden een bespreking met hem, en toen ik zei dat ik óók naar Thailand ging, kreeg hij een vermoeden.”

Thuis spraken ze niet heel veel over de katalyse, het bakkersgist en de enzymen, die hen tijdens de promotie bezighielden. ,,Privé en zakelijk moet gescheiden blijven”, meent Willeman. De twee hielpen elkaar zelfs niet bij de correctie van het proefschrift. ,,Nergens voor nodig, daarheb je andere mensen voor. Begeleiders bijvoorbeeld.” ,,Maar”, voegt Chin-Joe toe, ,,we hebben natuurlijk wel af en toe teksten van elkaar gelezen. Maar dat mag eigenlijk geen naam hebben.” Over de stellingen, die bij het proefschrift geleverd moeten worden, discussieerden ze wel. Chin-Joe: ,,We moesten ze in dezelfde periode afhebben. En bij stellingen is het belangrijk dat je ze zodanig formuleert dat ze verdedigbaar zijn.”

De tijd dat ze haar geliefde aan de andere kant van de gang kon vinden is inmiddels definitief voorbij. Sinds eind vorig jaar werkt Willeman bij Centocor in Leiden, en Chin-Joe bij Fujifilm in Tilburg. Het is wel even wennen, de hele dag zo ver van elkaar vandaan te zijn. ,,We hebben opeens heel weinig tijd om elkaar te zien”, zegt Willeman. ,,In Delft reden we vaak samen naar huis. Nu hebben we allebei onze eigen reistijd.”

Ook snoepreisjes naar buitenlandse congressen (,,We probeerden er altijd een vakantie aan vast te plakken”) en de incidentele wandeling door de Botanische Tuin van de TU missen de twee wel. ,,Soms knepen we er ’s middags even tussenuit”, vertelt Willeman. ,,Ik werk met enzymen die van amandelen komen, en het schijnt dat in de Botanische Tuin een amandelboom staat. Daar gingen we dan naar op zoek. Maar we hebben hem nooit gevonden.”

Teveel

Toch zitten er ook positieve kanten aan de ‘scheiding’. Chin-Joe: ,,We zaten de hele dag op elkaars lip, ondanks dat we in het werk niet veel met elkaar te maken hadden. Het is ook interessant om bij verschillende bedrijven te werken. Niet dat we samen besprekingen hadden op de TU, maar bij colloquia zaten we vaak met de hele vakgroep bij elkaar.” Toch weerhield het de twee er nooit van met de relatie te beginnen. ,,Jij hebt er meer over nagedacht dan ik”, zegt Chin-Joe, waarop Willeman knikt. ,,Ja, een relatie met een collega. Daar moest ik over denken.”

Verregaande afspraken maakten ze niet. Er werd niet besproken of ze wel of niet elke dag met elkaar mochten lunchen. ,,Het loopt zoals het loopt”, vindt Willeman. Echt geen grote problemen? ,,Op een gegeven moment zagen we elkaar te veel. Daarom hebben we allebei een buitenlandse stage gedaan, Ifoeng in Duitsland en ik in Oostenrijk. Zoiets wil je toch horen?” grapt Willeman, om er direct aan toe te voegen: ,,Nee hoor, dat was niet omdat we elkaar niet wilden zien, maar puur uit interesse.”

‘Toen ik zei dat ik óók naar Thailand ging, kreeg hij een vermoeden’

Relaties op het werk, er wordt vaak voor gewaarschuwd. Op het Kluyverlab leverde het % als we de geliefden zelf moeten geloven % geen problemen op. Deze week, op dezelfde dag, promoveerden Ifoeng Chin-Joe en Wouter François Willeman.

Vijf jaar geleden solliciteerden Ifoeng Chin-Joe (27) en Wouter François Willeman (31) op dezelfde advertentie in Intermediair. Er werd een aio-plaats aangeboden bij de afdeling biotechnologie van de subfaculteit Scheikundige Technologie. Willeman ‘won’. Chin-Joe: ,,Ik kreeg bericht dat ze een geschiktere kandidaat gevonden hadden. Ja, zo schrijven ze dat dan.” Terwijl ze dit zegt kijkt ze licht afkeurend naar de man naast haar.

Dat deze voormalige concurrent haar toekomstige vlam was, wist ze bij die afwijzing natuurlijk niet. Enkele maanden later bleek dat Chin-Joe, die tien jaar geleden uit Suriname naar Nederland kwam om in Wageningen levensmiddelentechnologie te studeren, nog niet was verwijderd uit de bestanden van de faculteit. Ze werd benaderd voor een ander promotieonderzoek.

Achteraf is ze blij met deze verdeling. Chin-Joe: ,,In Wouters werk zit veel modelleerwerk. Daar hou ik niet zo van. En hij moest proeven doen met het giftige blauwzuur. Dat hoeft van mij ook niet zo.” ,,Je gaat eraan dood als je het inademt”, verklaart Willeman. ,,De Duitsers gebruikten het in de Tweede Wereldoorlog in de gaskamers.”

Afgelopen dinsdag promoveerden ze allebei. Chin-Joe, die drie maanden later met haar onderzoek begon, haalde Willeman onderweg in. Zij mocht ’s ochtends voor haar commissie aantreden, Willeman na de lunch. ,,We hebben het expres op dezelfde dag gepland. Dat leek ons leuker. En het is efficiënt. Zo hoeven familie en vrienden maar één keer te komen.”

Snoepreisje

Het ligt voor de hand dat de eerste chemische reactie tussen de twee promovendi op de laboratoriumvloer plaatsvond, temidden van erlenmeyers en reageerbuisjes vol kolkend liefdeselixer. Toch is dit niet het geval. ,,Dat denkt iedereen”, lacht Willeman. Ze leerden elkaar niet bij de vakgroep kennen. Hoewel ze wel aan elkaar waren voorgesteld, sloeg de spreekwoordelijke vlam pas over tijdens een afstudeerfeest van een gezamenlijke vriend in Schiedam. ,,Ik had aangeboden haar naar het station te brengen, maar het was zo gezellig dat ik haar in Delft heb afgezet.” ,,Ik ging naar mijn zus, want ik woonde nog niet in Delft”, vult Chin-Joe aan. ,,En van het een kwam het ander”, zegt Willeman mysterieus

Hoewel ze hun relatie nooit verborgen hielden voor collega’s, vertelden ze het niet direct aan iedereen. Willeman: ,,Dat hoeft ook niet, ze kwamen er vanzelf wel achter.” Hun beider promotor, prof.dr.ir. Sef Heijnen hoorde het blijde nieuws met aanzienlijke vertraging. ,,Dat was vorig jaar pas, vlak voordat we samen op vakantie gingen”, vertelt Chin-Joe. ,,We hadden op dezelfde dag beiden een bespreking met hem, en toen ik zei dat ik óók naar Thailand ging, kreeg hij een vermoeden.”

Thuis spraken ze niet heel veel over de katalyse, het bakkersgist en de enzymen, die hen tijdens de promotie bezighielden. ,,Privé en zakelijk moet gescheiden blijven”, meent Willeman. De twee hielpen elkaar zelfs niet bij de correctie van het proefschrift. ,,Nergens voor nodig, daarheb je andere mensen voor. Begeleiders bijvoorbeeld.” ,,Maar”, voegt Chin-Joe toe, ,,we hebben natuurlijk wel af en toe teksten van elkaar gelezen. Maar dat mag eigenlijk geen naam hebben.” Over de stellingen, die bij het proefschrift geleverd moeten worden, discussieerden ze wel. Chin-Joe: ,,We moesten ze in dezelfde periode afhebben. En bij stellingen is het belangrijk dat je ze zodanig formuleert dat ze verdedigbaar zijn.”

De tijd dat ze haar geliefde aan de andere kant van de gang kon vinden is inmiddels definitief voorbij. Sinds eind vorig jaar werkt Willeman bij Centocor in Leiden, en Chin-Joe bij Fujifilm in Tilburg. Het is wel even wennen, de hele dag zo ver van elkaar vandaan te zijn. ,,We hebben opeens heel weinig tijd om elkaar te zien”, zegt Willeman. ,,In Delft reden we vaak samen naar huis. Nu hebben we allebei onze eigen reistijd.”

Ook snoepreisjes naar buitenlandse congressen (,,We probeerden er altijd een vakantie aan vast te plakken”) en de incidentele wandeling door de Botanische Tuin van de TU missen de twee wel. ,,Soms knepen we er ’s middags even tussenuit”, vertelt Willeman. ,,Ik werk met enzymen die van amandelen komen, en het schijnt dat in de Botanische Tuin een amandelboom staat. Daar gingen we dan naar op zoek. Maar we hebben hem nooit gevonden.”

Teveel

Toch zitten er ook positieve kanten aan de ‘scheiding’. Chin-Joe: ,,We zaten de hele dag op elkaars lip, ondanks dat we in het werk niet veel met elkaar te maken hadden. Het is ook interessant om bij verschillende bedrijven te werken. Niet dat we samen besprekingen hadden op de TU, maar bij colloquia zaten we vaak met de hele vakgroep bij elkaar.” Toch weerhield het de twee er nooit van met de relatie te beginnen. ,,Jij hebt er meer over nagedacht dan ik”, zegt Chin-Joe, waarop Willeman knikt. ,,Ja, een relatie met een collega. Daar moest ik over denken.”

Verregaande afspraken maakten ze niet. Er werd niet besproken of ze wel of niet elke dag met elkaar mochten lunchen. ,,Het loopt zoals het loopt”, vindt Willeman. Echt geen grote problemen? ,,Op een gegeven moment zagen we elkaar te veel. Daarom hebben we allebei een buitenlandse stage gedaan, Ifoeng in Duitsland en ik in Oostenrijk. Zoiets wil je toch horen?” grapt Willeman, om er direct aan toe te voegen: ,,Nee hoor, dat was niet omdat we elkaar niet wilden zien, maar puur uit interesse.”