Kwaliteitsbewaking

Maar als de dag dan is aangebroken…. Gelukkig geen file naar Delft, dus alle tijd voor een rustige mentale voorbereiding.

Eindelijk is het zo ver. Met de collega’s Wijting en Van de Woude begeef ik mij naar Technische Bestuurskunde. Als docenten van het vak Recht voor TB hebben wij de geruststellende zekerheid aan de nietsontziende monitor van het facultaire onderwijskwaliteitsbewakingssysteem te liggen. Vandaag is de dag van het jaarlijkse evaluatiegesprek over het vak met de bevoegde TB-onderwijskwaliteitsbewakingssysteemautoriteiten.

Vier maal per jaar verschijnt het resultaat van het kwaliteitsonderzoek, in een omvang die de bijbel tot een nietig vlugschriftje reduceert. En deze omvang waarborgt dat iedere mogelijk bedreigende uitslag van de enquête verloren gaat in de grote hoop der data. Gelukkig worden er dan ook nooit eenduidige conclusies getrokken: iedereen kan zelf beslissen wat hij niet leest. Het systeem bevordert het binnenhouden van studenten, maar snijdt de vraag hoe je ze binnenkríjgt niet aan.

Het onderzoek is buitengewoon fijnmazig. Zo worden bijvoorbeeld de resultaten van de studenten uitgesplitst naar waar ze vandaan komen, vwo-hoog, vwo-laag, overigen. Aanvankelijk dachten we dat het onderscheid ergens voor diende, dus we gaven die vwo-laag studenten er eens een puntje bij en die overigen een schouderklopje, maar dat bleek bij navraag niet de bedoeling te zijn. Dat beleid hebben we dus maar weer afgeschaft.

Tijdens het gesprek barstte de bom. Voor Van der Woude niets dan complimenten, maar Wijting en ik gaan door de mangel. Het centrale punt in de beoordeling, zeg maar véroordeling, van Wijting ligt in zijn dasselectie. Het blijkt dat zijn keuze dienaangaande de studenten wekelijks in hoge mate irriteerde. Metingen toonden aan dat dit de aandacht zodanig afleidde dat zijn onderwijseffectiviteitscoëfficient tot ver beneden het door TB gehanteerde minimum daalde. Dat risico van een das hebben wij vrouwen niet, dus even waande ik mij veilig.

Maar het bericht was al even beroerd. Een grote bron van ergernis, zodanig dat studenten er in enkele gevallen geheel door gefixeerd raakten, lag in het feit dat mijn rechterhak aanzienlijk meer is afgesleten dan de linker. Dat komt door veel files rijden in een automaat. Argumenten hielpen niet, ook hier zakte de effectiviteitscoëfficient genadeloos door de vloer. Op het onderwijs was overigens niets aan te merken.

Enfin, we hebben de zaak nog tijdelijk kunnen redden door de toezegging de College Respons Commissie wekelijks om een prealabel kledingadvies te vragen. We verlaten de faculteit, collega Van der Woude in z’n knollentuin wegens een dik compliment over zijn persoonlijke verzorging, Wijting met een kaartje van de Haagse modezaak Beau-tie, en ik met het adresvan de dichtstbijzijnde hakkenbar. Volgende keer doe ik op college mijn schoenen maar andersom aan. Je moet per slot van rekening de naam van WTM niet te grabbel gooien.

Er zijn van die dagen dat er vóór het wakker worden al duidelijk is dat er iets bijzonders gaat gebeuren. De dagen daaraan voorafgaand ben ik een plaag voor de huiselijke kring. Maar als de dag dan is aangebroken…. Gelukkig geen file naar Delft, dus alle tijd voor een rustige mentale voorbereiding.

Eindelijk is het zo ver. Met de collega’s Wijting en Van de Woude begeef ik mij naar Technische Bestuurskunde. Als docenten van het vak Recht voor TB hebben wij de geruststellende zekerheid aan de nietsontziende monitor van het facultaire onderwijskwaliteitsbewakingssysteem te liggen. Vandaag is de dag van het jaarlijkse evaluatiegesprek over het vak met de bevoegde TB-onderwijskwaliteitsbewakingssysteemautoriteiten.

Vier maal per jaar verschijnt het resultaat van het kwaliteitsonderzoek, in een omvang die de bijbel tot een nietig vlugschriftje reduceert. En deze omvang waarborgt dat iedere mogelijk bedreigende uitslag van de enquête verloren gaat in de grote hoop der data. Gelukkig worden er dan ook nooit eenduidige conclusies getrokken: iedereen kan zelf beslissen wat hij niet leest. Het systeem bevordert het binnenhouden van studenten, maar snijdt de vraag hoe je ze binnenkríjgt niet aan.

Het onderzoek is buitengewoon fijnmazig. Zo worden bijvoorbeeld de resultaten van de studenten uitgesplitst naar waar ze vandaan komen, vwo-hoog, vwo-laag, overigen. Aanvankelijk dachten we dat het onderscheid ergens voor diende, dus we gaven die vwo-laag studenten er eens een puntje bij en die overigen een schouderklopje, maar dat bleek bij navraag niet de bedoeling te zijn. Dat beleid hebben we dus maar weer afgeschaft.

Tijdens het gesprek barstte de bom. Voor Van der Woude niets dan complimenten, maar Wijting en ik gaan door de mangel. Het centrale punt in de beoordeling, zeg maar véroordeling, van Wijting ligt in zijn dasselectie. Het blijkt dat zijn keuze dienaangaande de studenten wekelijks in hoge mate irriteerde. Metingen toonden aan dat dit de aandacht zodanig afleidde dat zijn onderwijseffectiviteitscoëfficient tot ver beneden het door TB gehanteerde minimum daalde. Dat risico van een das hebben wij vrouwen niet, dus even waande ik mij veilig.

Maar het bericht was al even beroerd. Een grote bron van ergernis, zodanig dat studenten er in enkele gevallen geheel door gefixeerd raakten, lag in het feit dat mijn rechterhak aanzienlijk meer is afgesleten dan de linker. Dat komt door veel files rijden in een automaat. Argumenten hielpen niet, ook hier zakte de effectiviteitscoëfficient genadeloos door de vloer. Op het onderwijs was overigens niets aan te merken.

Enfin, we hebben de zaak nog tijdelijk kunnen redden door de toezegging de College Respons Commissie wekelijks om een prealabel kledingadvies te vragen. We verlaten de faculteit, collega Van der Woude in z’n knollentuin wegens een dik compliment over zijn persoonlijke verzorging, Wijting met een kaartje van de Haagse modezaak Beau-tie, en ik met het adresvan de dichtstbijzijnde hakkenbar. Volgende keer doe ik op college mijn schoenen maar andersom aan. Je moet per slot van rekening de naam van WTM niet te grabbel gooien.