Een 18-jarige Duitser groef letterlijk zijn eigen graf op het strand van Oost-kapelle. De Duitse nationale sport is een jonge badgast noodlottig geworden; hij werd bedolven toen zijn zelfgegraven kuil instortte.
,,Het verbaast me”, reageert hoogleraar grondmechanica Arnold Verruijt desgevraagd. ,,In zand graven is eigenlijk heel veilig. Steile wanden maken lukt namelijk niet. Ze storten snel in, dus weinig kans om onder het zand te raken.”
Verruijt vermoedt dat het zand nat is geweest. Dan blijft het een tijdje stevig. De Duitser moet ook langs de duinrand hebben gespit, want dichter bij de vloedlijn was hij gered doordat zijn kuil zou zijn ondergelopen met grondwater.
Zijn collega Michiel Maurenbrecher, M.Sc. van de sectie ingenieursgeologie is minstens zo verbaasd. Hij heeft zelfs de Telegraaf aangeschaft voor meer info %’misschien niet zo wetenschappelijk, maar wél informatief’.
De kuil lag inderdaad tegen de duinen aan. ,,Wij leren onze studenten: ‘nooit onderaan een helling graven’. Je krijgt extra druk op de wand.” De Telegraaf vermeldt ook dat de kuil drie meter diep was. Maurenbrecher: ,,Maar dat geloof ik niet. Duinzand is sterk afgerond, dat houdt gewoon niet. Ik denk dat die kuil hoogstens twee meter was. Maar dat is nog verbazingwekkend. Een kuub zand weegt twee ton!”
De geoloog denkt net als Verruijt dat het zand nat was. ,,Vocht zorgt voor capillaire zuigkracht tussen zandkorrels, negatieve poriedruk noemen wij dat. Dat houdt het zand bijeen.” Voor het instorten heeft hij meerdere opties. Het zand kan uitgedroogd zijn, waardoor de poriedruk wegviel. Maar het kan ook juist natter en zwaarder zijn geworden door het opkomende getij. Een derde mogelijkheid is dat het grondwater onderin de kuil een wand heeft ondergraven. ,,Maar je zou ter plekke moeten gaan kijken om de oorzaak echt vast te stellen.”
Nat zand
Maurenbrecher %’nee, geen Duitser’- weet nog een luguber detail uit de krant. De jongen stond rechtop in het zand toen ze hem uitgroeven. ,,Waarschijnlijk is alle lucht uit zijn longen gedrukt toen de kuil instortte en had hij niet de kracht om zich naar boven te duwen. Het zand drukt hard tegen je aan, een grondmechanisch effect. Een paal in de grond ontleent er een groot deel van zijn stevigheid aan.”
Hoe graaf je nu veilig een kuil in het zand? Verruijt: ,,Als je de ruimte hebt, hou je gewoon een veilige hellingshoek voor de wanden aan, zo’n dertig of veertig graden. Een derdejaars student civiel rekent dit op een bierviltje uit.”
Midden in de stad, hei je eerst een stalen plaat -een damwand- tienmeter de grond in. De plaat veranker je met stalen kabels. Dan is de wand sterk genoeg om vijf meter zand tegen te houden. Maurenbrecher heeft een andere tip: ‘Geef alle Duitse scholieren vlak voor de zomervakantie een lesje grondmechanica’.
De Duitse nationale sport is een jonge badgast noodlottig geworden; hij werd bedolven toen zijn zelfgegraven kuil instortte. ,,Het verbaast me”, reageert hoogleraar grondmechanica Arnold Verruijt desgevraagd. ,,In zand graven is eigenlijk heel veilig. Steile wanden maken lukt namelijk niet. Ze storten snel in, dus weinig kans om onder het zand te raken.”
Verruijt vermoedt dat het zand nat is geweest. Dan blijft het een tijdje stevig. De Duitser moet ook langs de duinrand hebben gespit, want dichter bij de vloedlijn was hij gered doordat zijn kuil zou zijn ondergelopen met grondwater.
Zijn collega Michiel Maurenbrecher, M.Sc. van de sectie ingenieursgeologie is minstens zo verbaasd. Hij heeft zelfs de Telegraaf aangeschaft voor meer info %’misschien niet zo wetenschappelijk, maar wél informatief’.
De kuil lag inderdaad tegen de duinen aan. ,,Wij leren onze studenten: ‘nooit onderaan een helling graven’. Je krijgt extra druk op de wand.” De Telegraaf vermeldt ook dat de kuil drie meter diep was. Maurenbrecher: ,,Maar dat geloof ik niet. Duinzand is sterk afgerond, dat houdt gewoon niet. Ik denk dat die kuil hoogstens twee meter was. Maar dat is nog verbazingwekkend. Een kuub zand weegt twee ton!”
De geoloog denkt net als Verruijt dat het zand nat was. ,,Vocht zorgt voor capillaire zuigkracht tussen zandkorrels, negatieve poriedruk noemen wij dat. Dat houdt het zand bijeen.” Voor het instorten heeft hij meerdere opties. Het zand kan uitgedroogd zijn, waardoor de poriedruk wegviel. Maar het kan ook juist natter en zwaarder zijn geworden door het opkomende getij. Een derde mogelijkheid is dat het grondwater onderin de kuil een wand heeft ondergraven. ,,Maar je zou ter plekke moeten gaan kijken om de oorzaak echt vast te stellen.”
Nat zand
Maurenbrecher %’nee, geen Duitser’- weet nog een luguber detail uit de krant. De jongen stond rechtop in het zand toen ze hem uitgroeven. ,,Waarschijnlijk is alle lucht uit zijn longen gedrukt toen de kuil instortte en had hij niet de kracht om zich naar boven te duwen. Het zand drukt hard tegen je aan, een grondmechanisch effect. Een paal in de grond ontleent er een groot deel van zijn stevigheid aan.”
Hoe graaf je nu veilig een kuil in het zand? Verruijt: ,,Als je de ruimte hebt, hou je gewoon een veilige hellingshoek voor de wanden aan, zo’n dertig of veertig graden. Een derdejaars student civiel rekent dit op een bierviltje uit.”
Midden in de stad, hei je eerst een stalen plaat -een damwand- tienmeter de grond in. De plaat veranker je met stalen kabels. Dan is de wand sterk genoeg om vijf meter zand tegen te houden. Maurenbrecher heeft een andere tip: ‘Geef alle Duitse scholieren vlak voor de zomervakantie een lesje grondmechanica’.

Comments are closed.