Kromme communicatie

,,In Delft lopen veel onzekere types rond”, stelde de scheidend bedrijfsarts Van Bockhoven een maand geleden in deze krant. Voor dit fenomeen had hij ook een verklaring, die er bij een geboren alfa-type in gaat als koek.

,,De techneut is geremd. Hoe dat komt? Bij mensen die in een niet honderd procent veilig milieu opgroeien ontstaan haperingen in de emotionele ontwikkeling. Ze gaan op zoek naar zekerheden, en techniek biedt vaak een houvast.” Dixit de dokter.

Vervolgens rept hij van buitensporig veel arbeidsconflicten, aangezien ‘de techneut’ niet gewend is zich in woorden te uiten. Proefopstellingen, daarom draait het. Meten is weten, zei mijn natuurkundeleraar al bij de eerste les.

Dat non-communicatieve komt me erg bekend voor. Sowieso op het fysieke vlak: zie op deze universiteit maar eens iemand aan de telefoon te krijgen. Vele malen zal je vergeefs het doorkiesnummer intoetsen, totdat alle nummers op een doorwaakte nacht door je hoofd gaan spoken.

En áls je de gewenste persoon te pakken hebt, krijg je een uiterst voorzichtige reactie. ,,Wilt u dat opschrijven? Voor wanneer? Neuh, ik hoef niet zo nodig in de krant.” Of: ,,Dat zijn uw woorden, niet de mijne”, is ook zo’n geijkte reactie als je een heel verhaal een beetje begrijpelijk wilt samenvatten.

Daarentegen communiceert de techneut weer graag via de e-mail. Geheid dat je via die, ietwat onpersoonlijke weg wel contact krijgt. Maar dan moet het hele spul natuurlijk werken, en dat is, leert de ervaring van de afgelopen zes weken, een groot probleem op deze technische universiteit.

Een ander probleem is de omgang met artikel zeven van de Grondwet: het recht op vrije drukpers. Onafhankelijke berichtgeving mag, zolang het grote belang van de universiteit niet geschaad wordt. Vuile was en ander nieuws dient binnenskamers te worden gehouden.

Wee je gebeente als verslaggever, als je De Doelstelling van de TU Delft uit het oog verliest. Voor wie het nou nog niet weet: die doelstelling is het bereiken van de absolute wereldtop op technisch-wetenschappelijk gebied. Lees: we willen in de gebenedijde schaduw komen te staan van MIT in Boston.

En daarvoor moet alles wijken. Alles wat ook maar bij benadering en onder een vertekende blik néigt naar een correctie van het gewenste sprookjesbeeld van de universiteit, moet uitgebannen, verbrand, doodgezwegen.

Een internetprofessor ontslaan in het tijdperk van de nieuwe economie. Klachten over het niveau van een Engelstalige propedeuse. Foto’s die een onwelgevallig beeld – te oud, te grijs – oproepen van de universiteit. Het valt niet in goede aarde, kost centjes, dwarsboomt idealen. Mag niet.

Zou dat nou een gevolg zijn van de al eerder geconstateerde onzekerheid van de techneut? Vertrouwt het universiteitsbestuur de haalbaarheid van zijn eigen plannen niet? Is uit een verzwegen haalbaarheidsonderzoek – want daarop zijn ze dol, die bestuurders, zowel op onderzoeken als op verzwijgen – gebleken dat hetluchtfietserij betreft?

Wie zich bewust is van zijn eigen kunnen hoeft toch niet zo krampachtig op kleine publicitaire tegenslagen te reageren? Openheid is juist een teken van kracht.

.aut Melchior Zeeman, redacteur Delta

“De techneut is geremd. Hoe dat komt? Bij mensen die in een niet honderd procent veilig milieu opgroeien ontstaan haperingen in de emotionele ontwikkeling. Ze gaan op zoek naar zekerheden, en techniek biedt vaak een houvast.” Dixit de dokter.



Vervolgens rept hij van buitensporig veel arbeidsconflicten, aangezien ‘de techneut’ niet gewend is zich in woorden te uiten. Proefopstellingen, daarom draait het. Meten is weten, zei mijn natuurkundeleraar al bij de eerste les.



Dat non-communicatieve komt me erg bekend voor. Sowieso op het fysieke vlak: zie op deze universiteit maar eens iemand aan de telefoon te krijgen. Vele malen zal je vergeefs het doorkiesnummer intoetsen, totdat alle nummers op een doorwaakte nacht door je hoofd gaan spoken.



En áls je de gewenste persoon te pakken hebt, krijg je een uiterst voorzichtige reactie. “Wilt u dat opschrijven? Voor wanneer? Neuh, ik hoef niet zo nodig in de krant.” Of: “Dat zijn uw woorden, niet de mijne”, is ook zo’n geijkte reactie als je een heel verhaal een beetje begrijpelijk wilt samenvatten.



Daarentegen communiceert de techneut weer graag via de e-mail. Geheid dat je via die, ietwat onpersoonlijke weg wel contact krijgt. Maar dan moet het hele spul natuurlijk werken, en dat is, leert de ervaring van de afgelopen zes weken, een groot probleem op deze technische universiteit.



Een ander probleem is de omgang met artikel zeven van de Grondwet: het recht op vrije drukpers. Onafhankelijke berichtgeving mag, zolang het grote belang van de universiteit niet geschaad wordt. Vuile was en ander nieuws dient binnenskamers te worden gehouden.



Wee je gebeente als verslaggever, als je De Doelstelling van de TU Delft uit het oog verliest. Voor wie het nou nog niet weet: die doelstelling is het bereiken van de absolute wereldtop op technisch-wetenschappelijk gebied. Lees: we willen in de gebenedijde schaduw komen te staan van MIT in Boston.



En daarvoor moet alles wijken. Alles wat ook maar bij benadering en onder een vertekende blik néigt naar een correctie van het gewenste sprookjesbeeld van de universiteit, moet uitgebannen, verbrand, doodgezwegen.



Een internetprofessor ontslaan in het tijdperk van de nieuwe economie. Klachten over het niveau van een Engelstalige propedeuse. Foto’s die een onwelgevallig beeld – te oud, te grijs – oproepen van de universiteit. Het valt niet in goede aarde, kost centjes, dwarsboomt idealen. Mag niet.



Zou dat nou een gevolg zijn van de al eerder geconstateerde onzekerheid van de techneut? Vertrouwt het universiteitsbestuur de haalbaarheid van zijn eigen plannen niet? Is uit een verzwegen haalbaarheidsonderzoek – want daarop zijn ze dol, die bestuurders, zowel op onderzoeken als op verzwijgen – gebleken dat hetluchtfietserij betreft?



Wie zich bewust is van zijn eigen kunnen hoeft toch niet zo krampachtig op kleine publicitaire tegenslagen te reageren? Openheid is juist een teken van kracht.



Melchior Zeeman, redacteur Delta

Lees ook: Decaan pleit voor beperking onafhankelijkheid Delta