Kaviaar met wildwesttypes

Seismische data verwerken was niets voor hem. Michael Persson miste het schrijven en begon als journalist. De voormalige Delta-columnist werkt inmiddels als wetenschapsredacteur bij ‘de Volkskrant’. ,,Shell is een van de beste werkgevers om door ontslagen te worden.”

Zijn finest moment % cynisch gezegd % was het neerstorten van de Amerikaanse shuttle Columbia begin dit jaar. Als ingenieur luchtvaart- en ruimtevaarttechniek was Michael Persson dé man op de Volkskrant-redactie om de berichtgeving op de voorpagina te verzorgen. Maar zijn normale werk voor het zaterdagse wetenschapskatern is rustiger, al werkt hij vijftig, zestig uur in de week. ,,Bij het schrijven van achtergrondverhalen heb je een luxepositie: je hebt de tijd om afstand te nemen. De nieuwskrant doet het korte sprintwerk.”

Het schrijven begon in Delft. Voor de opstellen die hij op de middelbare school schreef haalde hij wel aardige cijfers, maar Persson hield geen dagboeken bij en schreef niet voor de schoolkrant. Na een jaar in de redactie van de ‘Carmina Burana’ van Virgiel begon hij als studentmedewerker voor Delta % een goede leerschool, zegt hij achteraf. Eerst schreef hij luchtige sfeerverslagen, later wijdde hij zich ook aan wetenschapsverhalen, langere interviews en columns. ,,Ik heb schrijven altijd leuk gevonden. Het gaf me veel voldoening om na een korte nacht met een schijfje in mijn tas naar de redactie te fietsen om mijn verhaal in te leveren.”

Maar hij kon meer dan schrijven. Programmeren in Fortran, bijvoorbeeld. Om de hoogte van de zeespiegel te berekenen met behulp van satellieten. Een paar dagen na zijn afstuderen ging hij aan de slag bij Shell. Schrijven was toch altijd ‘iets voor erbij’ geweest. Werken bij een multinational of een consultant % daar spraken zijn vrienden vaak over. Zoiets deed je na een studie in Delft. Zeker als je % zoals Persson % cum laude afstudeerde. ,,Ik was het aan mezelf verplicht: iets met ‘Delft’ doen. En een bedrijf als Shell neemt alleen de beste mensen aan. Daar was ik gevoelig voor.”

Jungle

Als high potential rolde hij bij Shell direct in een opleidingstraject. Via veldwerk in Zuid-Spanje en een case study over een fictief tropisch eiland maakte hij kennis met de romantische zoektocht naar olie. Hij leerde over de strijd tegen de milieubeweging en over onvoorspelbare guerrilla’s. Fantastisch vond hij het, hij kreeg het gevoel ‘klaar te zijn voor de jungle’. En een kleine oliemaatschappij runnen % ach, dat moest met de nieuwe opgedane kennis ook wel lukken.

Maar de jungle werd Rijswijk. Geen voeten in de olie, maar een bureaustoel bij een onderzoekscentrum. Persson moest seismische gegevens verwerken. ,,Ik dacht: er zijn honderden mensen die dit beter kunnen dan ik en er zijn honderden mensen die dit leuker vinden. Meteen op de eerste dag wist ik dat dit een vergissing was. Shell nam me aan voor mijn analytische vaardigheden maar liet me vervolgens vrij specifiek technisch werk doen. Dat was raar.”

Persson polste zijn werkgever of een overplaatsing mogelijk was. Het antwoord was negatief. De olieprijzen waren laag en het bedrijf nam geen nieuwe mensen aan. En schuiven met mensen was ook lastig. Dus ploeterde hij door. Tot december van dat jaar. Toen besloot hij vakantie op te nemen. Want hij miste het schrijven. ,,Ik stelde Delta voor om een serie te maken overDelftse ingenieurs die naar de Verenigde Staten waren gegaan: iemand die regisseur wilde worden, iemand bij Nasa, iemand bij Microsoft. Het gaf me de mogelijkheid om een soort roadmovie-achtige reis door Amerika te maken.”

Reizen en schrijven % het was precies wat hij wilde. En het lot was hem gunstig gezind. De olieprijzen daalden verder en Shell moest werknemers ontslaan. Wie ging kreeg een mooie premie mee. Persson meldde zich na zijn reis vrijwillig. ,,Toen ik bij de baas werd geroepen wist ik dat het goed zat. Het was een surrealistisch gesprek. Hij had duidelijk een training gehad voor slecht-nieuwsgesprekken en bracht het bericht volgens het boekje. Terwijl ik het gevoel had dat ik de loterij had gewonnen. Shell is een van de beste werkgevers om door ontslagen te worden.”

Jargon

Persson maakte het project waarmee hij bezig was af en stortte zich op zijn nieuwe bestaan: dat van freelance journalist. Door zijn technische achtergrond kwam hij vrij eenvoudig aan de bak: ‘Intermediair’ en ‘Technisch Weekblad’ waren geïnteresseerd in zijn kunsten. En hij trok erop uit, naar Kazakstan, Turkmenistan, Oezbekistan % schreef daar verhalen over een net ontdekt olieveld bij de Kaspische Zee. ,,Als journalist kwam ik veel dichter bij de olie dan als Shell-man. Ik heb daar zelfs kaviaar gegeten met wildwesttypes.”

Vervolgens meldde hij zich bij de wetenschapskatern van ‘de Volkskrant’. Hier waren ze zo tevreden over zijn freelance werk, dat ze hem binnen een jaar vroegen op de redactie te komen werken ter vervanging van iemand die een jaar wegging. Hij hoefde er niet lang over na te denken. ,,Mijn doel was om ooit bij een krant te werken.”

Een ingenieur in de journalistiek. Het lijkt een omweg. Maar spijt van zijn Delftse jaren heeft Persson nooit gehad. Al was het maar om ‘de eigenwijze ik-weet-het-beter-cultuur’ die volgens hem in Delft heerst. ,,Met huisgenoten en met vrienden aan de bar heb ik eindeloze discussies gehad. In Delft vraagt iedereen zich altijd af hoe iets precies werkt. Die vraag verwaarlozen andere journalisten nog wel eens.”

Ook zijn technische achtergrond ziet hij als een groot voordeel. ,,De dijken die doorbreken, de wapens in Irak of biometrie in het paspoort % het heeft een technische dimensie. De hele veiligheidspolitiek in Amerika leunt op technische vondsten.” In gesprekken met wetenschappers laat hij regelmatig % na een eerste uitleg in ‘kleine-kinderentaal’ % doorschemeren dat hij ingenieur is. Door een vraag in jargon, over afschuifspanningen van dijken bijvoorbeeld. ,,Dan merkt de geïnterviewde dat hij niet met onzin weg kan komen.”

De toekomst is nog open. Voorlopig zit Persson nog goed bij de wetenschapsredactie. Hij hoeft niet meer zo nodig de overstap te maken naar de hectische nieuwskrant, zoals hij in eerste instantie wilde. Het wetenschapskatern zit sinds zijn komst ook dichter op de actualiteit. Maar op de lange termijn ziet Persson nieuwe doelen. Correspondent in het buitenland misschien. Rusland. Of een journalistiek boek schrijven, zoiets als ‘Ingenieurs van de Ziel’ van Frank Westerman.

Heeft Michael Persson dan nooit spijt gehad van zijn vertrek bij Shell? Het antwoord is een volmondig nee. ,,Maar ik heb ook geen spijt dat ik er begonnen ben. En ik tank er nog steeds. Een bedankje aan de sponsor.”

Naam:Michael Persson

Leeftijd:31 jaar

Studie:luchtvaart- en ruimtevaarttechniek

Afstudeerrichting:baanmechanica

Woonplaats:Amsterdam

Verliefd/verloofd/getrouwd:verliefd

Loopbaan:onderzoekscentrum Shell in Rijswijk, freelance journalist, wetenschapsredacteur bij ‘de Volkskrant’.

De voormalige Delta-columnist werkt inmiddels als wetenschapsredacteur bij ‘de Volkskrant’.

Door Rik Kuiper

Zijn finest moment – cynisch gezegd – was het neerstorten van de Amerikaanse shuttle Columbia begin dit jaar. Als ingenieur luchtvaart- en ruimtevaarttechniek was Michael Persson dé man op de Volkskrant-redactie om de berichtgeving op de voorpagina te verzorgen. Maar zijn normale werk voor het zaterdagse wetenschapskatern is rustiger, al werkt hij vijftig, zestig uur in de week. ,,Bij het schrijven van achtergrondverhalen heb je een luxepositie: je hebt de tijd om afstand te nemen. De nieuwskrant doet het korte sprintwerk.”



Het schrijven begon in Delft. Voor de opstellen die hij op de middelbare school schreef haalde hij wel aardige cijfers, maar Persson hield geen dagboeken bij en schreef niet voor de schoolkrant. Na een jaar in de redactie van de ‘Carmina Burana’ van Virgiel begon hij als studentmedewerker voor Delta – een goede leerschool, zegt hij achteraf. Eerst schreef hij luchtige sfeerverslagen, later wijdde hij zich ook aan wetenschapsverhalen, langere interviews en columns. ,,Ik heb schrijven altijd leuk gevonden. Het gaf me veel voldoening om na een korte nacht met een schijfje in mijn tas naar de redactie te fietsen om mijn verhaal in te leveren.”



Maar hij kon meer dan schrijven. Programmeren in Fortran, bijvoorbeeld. Om de hoogte van de zeespiegel te berekenen met behulp van satellieten. Een paar dagen na zijn afstuderen ging hij aan de slag bij Shell. Schrijven was toch altijd ‘iets voor erbij’ geweest. Werken bij een multinational of een consultant – daar spraken zijn vrienden vaak over. Zoiets deed je na een studie in Delft. Zeker als je – zoals Persson – cum laude afstudeerde. ,,Ik was het aan mezelf verplicht: iets met ‘Delft’ doen. En een bedrijf als Shell neemt alleen de beste mensen aan. Daar was ik gevoelig voor.”



Jungle



Als high potential rolde hij bij Shell direct in een opleidingstraject. Via veldwerk in Zuid-Spanje en een case study over een fictief tropisch eiland maakte hij kennis met de romantische zoektocht naar olie. Hij leerde over de strijd tegen de milieubeweging en over onvoorspelbare guerrilla’s. Fantastisch vond hij het, hij kreeg het gevoel ‘klaar te zijn voor de jungle’. En een kleine oliemaatschappij runnen – ach, dat moest met de nieuwe opgedane kennis ook wel lukken.



Maar de jungle werd Rijswijk. Geen voeten in de olie, maar een bureaustoel bij een onderzoekscentrum. Persson moest seismische gegevens verwerken. ,,Ik dacht: er zijn honderden mensen die dit beter kunnen dan ik en er zijn honderden mensen die dit leuker vinden. Meteen op de eerste dag wist ik dat dit een vergissing was. Shell nam me aan voor mijn analytische vaardigheden maar liet me vervolgens vrij specifiek technisch werk doen. Dat was raar.”



Persson polste zijn werkgever of een overplaatsing mogelijk was. Het antwoord was negatief. De olieprijzen waren laag en het bedrijf nam geen nieuwe mensen aan. En schuiven met mensen was ook lastig. Dus ploeterde hij door. Tot december van dat jaar. Toen besloot hij vakantie op te nemen. Want hij miste het schrijven. ,,Ik stelde Delta voor om een serie te maken over Delftse ingenieurs die naar de Verenigde Staten waren gegaan: iemand die regisseur wilde worden, iemand bij Nasa, iemand bij Microsoft. Het gaf me de mogelijkheid om een soort roadmovie-achtige reis door Amerika te maken.”



Reizen en schrijven – het was precies wat hij wilde. En het lot was hem gunstig gezind. De olieprijzen daalden verder en Shell moest werknemers ontslaan. Wie ging kreeg een mooie premie mee. Persson meldde zich na zijn reis vrijwillig. ,,Toen ik bij de baas werd geroepen wist ik dat het goed zat. Het was een surrealistisch gesprek. Hij had duidelijk een training gehad voor slecht-nieuwsgesprekken en bracht het bericht volgens het boekje. Terwijl ik het gevoel had dat ik de loterij had gewonnen. Shell is een van de beste werkgevers om door ontslagen te worden.”



Jargon



Persson maakte het project waarmee hij bezig was af en stortte zich op zijn nieuwe bestaan: dat van freelance journalist. Door zijn technische achtergrond kwam hij vrij eenvoudig aan de bak: ‘Intermediair’ en ‘Technisch Weekblad’ waren geïnteresseerd in zijn kunsten. En hij trok erop uit, naar Kazakstan, Turkmenistan, Oezbekistan – schreef daar verhalen over een net ontdekt olieveld bij de Kaspische Zee. ,,Als journalist kwam ik veel dichter bij de olie dan als Shell-man. Ik heb daar zelfs kaviaar gegeten met wildwesttypes.”



Vervolgens meldde hij zich bij de wetenschapskatern van ‘de Volkskrant’. Hier waren ze zo tevreden over zijn freelance werk, dat ze hem binnen een jaar vroegen op de redactie te komen werken ter vervanging van iemand die een jaar wegging. Hij hoefde er niet lang over na te denken. ,,Mijn doel was om ooit bij een krant te werken.”



Een ingenieur in de journalistiek. Het lijkt een omweg. Maar spijt van zijn Delftse jaren heeft Persson nooit gehad. Al was het maar om ‘de eigenwijze ik-weet-het-beter-cultuur’ die volgens hem in Delft heerst. ,,Met huisgenoten en met vrienden aan de bar heb ik eindeloze discussies gehad. In Delft vraagt iedereen zich altijd af hoe iets precies werkt. Die vraag verwaarlozen andere journalisten nog wel eens.”



Ook zijn technische achtergrond ziet hij als een groot voordeel. ,,De dijken die doorbreken, de wapens in Irak of biometrie in het paspoort – het heeft een technische dimensie. De hele veiligheidspolitiek in Amerika leunt op technische vondsten.” In gesprekken met wetenschappers laat hij regelmatig – na een eerste uitleg in ‘kleine-kinderentaal’ – doorschemeren dat hij ingenieur is. Door een vraag in jargon, over afschuifspanningen van dijken bijvoorbeeld. ,,Dan merkt de geïnterviewde dat hij niet met onzin weg kan komen.”



De toekomst is nog open. Voorlopig zit Persson nog goed bij de wetenschapsredactie. Hij hoeft niet meer zo nodig de overstap te maken naar de hectische nieuwskrant, zoals hij in eerste instantie wilde. Het wetenschapskatern zit sinds zijn komst ook dichter op de actualiteit. Maar op de lange termijn ziet Persson nieuwe doelen. Correspondent in het buitenland misschien. Rusland. Of een journalistiek boek schrijven, zoiets als ‘Ingenieurs van de Ziel’ van Frank Westerman.



Heeft Michael Persson dan nooit spijt gehad van zijn vertrek bij Shell? Het antwoord is een volmondig nee. ,,Maar ik heb ook geen spijt dat ik er begonnen ben. En ik tank er nog steeds. Een bedankje aan de sponsor.”