Jullie

Hoon en lof betroffen mij, en niemand anders. Altijd was ik geheel verantwoordelijk voor het resultaat. Dat was terecht, want ik had alle vrijheidsgraden om het onderzoek op zo’n manier uit te voeren dat ik de resultaten kon en wilde verdedigen.

Als ondersteuner is dat anders. Ik doe mijn best om ‘het primaire proces’ (dat zijn dus de wetenschappers en de dingen die zij zouden moeten doen) van dienst te zijn, maar soms gaat het mis of treedt er onbegrijpelijk lange vertraging op. Een enkele keer ligt dat helemaal aan mij. Vaker ligt de oorzaak van de fout buiten mijn invloedssfeer: er moeten wettelijk vereiste procedures gevolgd worden; het Pensioenfonds of de IND moet er nog iets van vinden; een verzekeringsmaatschappij moet nog met een sommetje komen. De redenen voor het falen zijn divers, maar de gevolgen zijn eender: het contract, de pensioenaanvraag, de benodigde papieren voor de verblijfsvergunning lopen ernstige en soms fatale vertraging op. De opdrachtgever raakt – begrijpelijk – hevig geïrriteerd.

En dan komt het: ‘Jullie hebben de processen niet op orde.’ ‘Jullie’ is in dit geval: niet-wetenschappers, administratievelingen, ondersteuners. Natuurlijk heb ik in mijn vorige leven als wetenschapper ook met collega’s onderzoeksprojecten uitgevoerd. Ook hier kregen we vragen die ons gezamenlijk betroffen. Maar ‘jullie’ was dan altijd direct herleidbaar tot de twee of drie of tien mensen die aan het onderzoek hadden gewerkt.

Niet eerder was ik ‘jullie’ in deze abstracte betekenis en ik reken het tot mijn missie om dat generieke ‘jullie’ uit te bannen. Wees gewaarschuwd, jullie van het primaire proces.



Dit was de laatste column van Willemijn Dicke voor Delta.