Vrijdagavond 19 oktober, Prometheusfeest in Theater de Veste. Gratis koffie collecteren en zo snel mogelijk richting zaal. Wie nu alvast een stoel voorin bemachtigd, zit eerste rij wanneer Lee Towers optreedt.
Delen
/strong>
Op een lange tafel in Theater de Veste staat een verzameling keramiek. Aan de muur hangen schilderijen. Werk van schilder- en boetseervereniging ‘De Schuur’. Els de Graaf heeft een van haar creaties aan de man weten te brengen. Een gevouwen tegel met een witte kaars en plastic ficusblad. Voor 25 gulden is het kerststukje van eigenaar gewisseld.
De meeste feestgangers van TU-personeelsvereniging Prometheus gunnen acryl en gebakken klei geen blik waardig. Gratis koffie collecteren en zo snel mogelijk richting zaal. Het is dringen geblazen. Wie nu alvast een stoel voorin bemachtigd, zit eerste rij wanneer na de pauze Lee Towers optreedt. Eerst blaast nog het koper van de TUP-band.
Naast de tentoonstelling zit Jouke Albeda. Met vrouw en pijptabak houdt hij een oogje in het zeil. Albeda volgt al 25 jaar lessen figuurtekenen aan de Vrije Akademie. Van zijn hand hangt een donker doek waarop een man vanaf de rug gezien over een vijver uitkijkt. Het is Albeda zelf. ,,Ik heb het haar wat grijzer aangezet en een kalende plek op het achterhoofd toegevoegd.”
Muziekvereniging TUP is begonnen. Louis Prima, Duke Ellington en Opera Favourites schellen door de zaal. Twee medewerkers van het Waterloopkundig Laboratorium kunnen het niet langer aanhoren. Met een shaggie en een pilsje installeren ze zich aan een tafel in de foyer. Hun vrouwen hebben ze in de zaal achtergelaten. ,,Opera favourites. Niet mijn favourites.”
Pauze. De zaal loopt leeg. Henny van Leerdam is zo dicht mogelijk bij de deur blijven zitten. ,,Ik heb al zoveel gelopen vandaag. We zijn in Amsterdam geweest, in de Joodse wijk.” De nieuwste plaat van Towers staat bij haar in de kast. ,,Vorig jaar was ik erbij in Ahoy, tijdens het afscheidsconcert.”
Afghanistan
Leen Huyzer is inmiddels via de artiesteningang gearriveerd en zit in de kleedkamer. Naast hem staat Mylène de la Haye, deze avond zijn personal assistant. Echter niet voor tv-programma ‘P.A. de la Haye’, na vijftig afleveringen vond RTL 5 het mooi geweest. Het programma staat te koop; De la Haye schrijft voor Panorama. Ze haalt twee glimmende lakschoenen van de spanners. Huyzer trekt het schoeisel aan, knoopt zijn overhemd dicht en lijkt met ieder aangetrokken glitterding meer op Lee Towers. Op zijn revers staan in goud de initialen LT gespeld.
,,Kan ‘ie zo jongens?” Towers poetst zijn brillenglazen aan de mouw van een overhemd dat nog aan het rek hangt. ,,Wacht even Leen”, zegt De la Haye. ,,Dat haar zit altijd zo eh…” Ze kamt met haar vingers de mat in model. Towers twijfelt nog over deopeningssong. ,,Wat wil het publiek? Van alles een beetje?” De gevechten in Afghanistan geven de doorslag. Towers besluit de mensheid een hart onder de riem te steken met ‘You’ll never walk alone‘.
In het geel geribde mantelpakje waarmee ze ooit een kussengevecht hield in de corporate jet van Swatch, kondigt De la Haye het optreden aan. Towers neemt de gouden microfoon van haar over en herinnert zich eerder voor Delftenaren te hebben opgetreden. ,,Was u er allemaal bij in Versailles?” In de schemer van de zaal kan Towers niet zien dat zijn publiek aanmerkelijk bejaarder is dan de bezoekers van het Virgiellustrum in Versailles.
De openingssong is een voltreffer. De zaal zingt vanaf de eerste zin mee. De oorlog in Afghanistan wordt vervolgens snel verlaten. ,,It’s gonna be a bright, bright sunshiny day…” De elleboog rukt als vanouds naar achter.
Twin Towers
Na een half uur gouwe ouwen en nogmaals ‘You’ll never walk alone’, sluit Towers af. ,,We weten allemaal wat er op 11 september is gebeurd. Het laatste lied van vanavond: New York, New York…” Buigen, bloemen, buigen. In de kleedkamer volgt een korte kennismaking met een geblondeerde fan en een snelle omkleedpartij: er staat nog een schnabbel in Puttershoek op het programma.
In de kleine zaal van het theater speelt de Evergreen Jazzband. Dansparen worden vanaf de muur gadegeslagen door minder mobiele mensen. Mel Hoevenaar danst de laklaag van het parket. ,,Vroeger ook al, gewoon thuis. Toen had je nog geen dansscholen. Stoelen aan de kant, tafel opzij en dansen.”
Onder de bar staat een paar hoge witte laarzen met zwarte veters. Annette Jurczik danst op blote voeten. ,,Dat doe ik wel vaker, op feestjes, in disco’s…” Haar man Jos plundert een kaasplankje. ,,Uitstekend verzorgde avond.” Collega Hans Landzaad is het met hem eens. ,,De vorige keer was het feest in de aula. Daar hangt geen sfeer, ik vind dit leuker.”
Tussen het feestgedrang stiefelt mevrouw Koopmans met een plastic tas van Albert Heijn richting de uitgang. De tas bevat haar tentoongestelde schilderij: een compositie van krentenbloesem en bermflora. Genoten? ,,Ik heb thuis een film gekeken. Ik hou niet zo van al dat lawaai.”
Vrijdagavond 19 oktober, Prometheusfeest in Theater de Veste. Gratis koffie collecteren en zo snel mogelijk richting zaal. Wie nu alvast een stoel voorin bemachtigd, zit eerste rij wanneer Lee Towers optreedt.
Op een lange tafel in Theater de Veste staat een verzameling keramiek. Aan de muur hangen schilderijen. Werk van schilder- en boetseervereniging ‘De Schuur’. Els de Graaf heeft een van haar creaties aan de man weten te brengen. Een gevouwen tegel met een witte kaars en plastic ficusblad. Voor 25 gulden is het kerststukje van eigenaar gewisseld.
De meeste feestgangers van TU-personeelsvereniging Prometheus gunnen acryl en gebakken klei geen blik waardig. Gratis koffie collecteren en zo snel mogelijk richting zaal. Het is dringen geblazen. Wie nu alvast een stoel voorin bemachtigd, zit eerste rij wanneer na de pauze Lee Towers optreedt. Eerst blaast nog het koper van de TUP-band.
Naast de tentoonstelling zit Jouke Albeda. Met vrouw en pijptabak houdt hij een oogje in het zeil. Albeda volgt al 25 jaar lessen figuurtekenen aan de Vrije Akademie. Van zijn hand hangt een donker doek waarop een man vanaf de rug gezien over een vijver uitkijkt. Het is Albeda zelf. ,,Ik heb het haar wat grijzer aangezet en een kalende plek op het achterhoofd toegevoegd.”
Muziekvereniging TUP is begonnen. Louis Prima, Duke Ellington en Opera Favourites schellen door de zaal. Twee medewerkers van het Waterloopkundig Laboratorium kunnen het niet langer aanhoren. Met een shaggie en een pilsje installeren ze zich aan een tafel in de foyer. Hun vrouwen hebben ze in de zaal achtergelaten. ,,Opera favourites. Niet mijn favourites.”
Pauze. De zaal loopt leeg. Henny van Leerdam is zo dicht mogelijk bij de deur blijven zitten. ,,Ik heb al zoveel gelopen vandaag. We zijn in Amsterdam geweest, in de Joodse wijk.” De nieuwste plaat van Towers staat bij haar in de kast. ,,Vorig jaar was ik erbij in Ahoy, tijdens het afscheidsconcert.”
Afghanistan
Leen Huyzer is inmiddels via de artiesteningang gearriveerd en zit in de kleedkamer. Naast hem staat Mylène de la Haye, deze avond zijn personal assistant. Echter niet voor tv-programma ‘P.A. de la Haye’, na vijftig afleveringen vond RTL 5 het mooi geweest. Het programma staat te koop; De la Haye schrijft voor Panorama. Ze haalt twee glimmende lakschoenen van de spanners. Huyzer trekt het schoeisel aan, knoopt zijn overhemd dicht en lijkt met ieder aangetrokken glitterding meer op Lee Towers. Op zijn revers staan in goud de initialen LT gespeld.
,,Kan ‘ie zo jongens?” Towers poetst zijn brillenglazen aan de mouw van een overhemd dat nog aan het rek hangt. ,,Wacht even Leen”, zegt De la Haye. ,,Dat haar zit altijd zo eh…” Ze kamt met haar vingers de mat in model. Towers twijfelt nog over deopeningssong. ,,Wat wil het publiek? Van alles een beetje?” De gevechten in Afghanistan geven de doorslag. Towers besluit de mensheid een hart onder de riem te steken met ‘You’ll never walk alone‘.
In het geel geribde mantelpakje waarmee ze ooit een kussengevecht hield in de corporate jet van Swatch, kondigt De la Haye het optreden aan. Towers neemt de gouden microfoon van haar over en herinnert zich eerder voor Delftenaren te hebben opgetreden. ,,Was u er allemaal bij in Versailles?” In de schemer van de zaal kan Towers niet zien dat zijn publiek aanmerkelijk bejaarder is dan de bezoekers van het Virgiellustrum in Versailles.
De openingssong is een voltreffer. De zaal zingt vanaf de eerste zin mee. De oorlog in Afghanistan wordt vervolgens snel verlaten. ,,It’s gonna be a bright, bright sunshiny day…” De elleboog rukt als vanouds naar achter.
Twin Towers
Na een half uur gouwe ouwen en nogmaals ‘You’ll never walk alone’, sluit Towers af. ,,We weten allemaal wat er op 11 september is gebeurd. Het laatste lied van vanavond: New York, New York…” Buigen, bloemen, buigen. In de kleedkamer volgt een korte kennismaking met een geblondeerde fan en een snelle omkleedpartij: er staat nog een schnabbel in Puttershoek op het programma.
In de kleine zaal van het theater speelt de Evergreen Jazzband. Dansparen worden vanaf de muur gadegeslagen door minder mobiele mensen. Mel Hoevenaar danst de laklaag van het parket. ,,Vroeger ook al, gewoon thuis. Toen had je nog geen dansscholen. Stoelen aan de kant, tafel opzij en dansen.”
Onder de bar staat een paar hoge witte laarzen met zwarte veters. Annette Jurczik danst op blote voeten. ,,Dat doe ik wel vaker, op feestjes, in disco’s…” Haar man Jos plundert een kaasplankje. ,,Uitstekend verzorgde avond.” Collega Hans Landzaad is het met hem eens. ,,De vorige keer was het feest in de aula. Daar hangt geen sfeer, ik vind dit leuker.”
Tussen het feestgedrang stiefelt mevrouw Koopmans met een plastic tas van Albert Heijn richting de uitgang. De tas bevat haar tentoongestelde schilderij: een compositie van krentenbloesem en bermflora. Genoten? ,,Ik heb thuis een film gekeken. Ik hou niet zo van al dat lawaai.”
Comments are closed.