De ‘grootste studentenorganisatie van Nederland’ viert deze week zijn 25-jarig bestaan. Het ISO doet dat in stijl: met een conferentie. ,,Het ISO straalt uit dat er zaken gedaan kunnen worden.”
Delen
,,Ik snap niet dat we niet elke dag opgebeld worden door studenten die iets gedaan willen krijgen,” zegt Roos Zwetsloot. Zij is voorzitter van, naar eigen zeggen, ,,de grootste studentenorganisatie van Nederland”. Maar als het om naamsbekendheid gaat is het Interstedelijke Studentenoverleg nog steeds de tweede studentenbond, na de LSVb.
De roem van de LSVb stamt nog uit de tijd dat studentenacties op gezette tijden de krant haalden. Maar die tijd is voorbij. Het werk van de beide studentenbonden is veel minder zichtbaar geworden: ze houden conferenties, ze schrijven brochures, ze overleggen met bestuurders en politici. In dit werk is het ISO is zeker zo goed als de LSVb, de afgelopen jaren zelfs beter. ,,Maar ja”, zegt Zwetsloot, ,,informeel overleg levert geen naamsbekendheid op, ook al bereik je er veel mee.”
Het ISO is ,,het D66 binnen het wereldje van het hoger onderwijs”, schrijft Ron Bormans in het lustrumboek van het ISO, dat begin juli verschijnt. ,,Mensen die je goed als buren kunt hebben en meestal precies bepleiten wat we later ook gaan doen.” Bormans, tegenwoordig bestuurder van de Hogeschool van Amsterdam, was jarenlang directeur studiefinanciering aan het ministerie van Onderwijs.
,,Het ISO weet steeds onderwerpen op de agenda geplaatst te krijgen die er toe doen”, schrijft Bormans. ,,Belangrijke onderwerpen, zo vindt al snel iedereen, maar juist daarom onderwerpen die niet de voorpagina van de krant halen.”
Alternatief
Het is in de geschiedenis van het ISO nooit anders geweest. Toen het 25 jaar geleden ontstond, was de studentenbeweging al over haar hoogtepunt heen. Maar de linkse studentenbonden uit die tijd ,,haalden nog steeds de krant, zaten aan tafel bij de minister en maakten opspraak”, schrijven de oprichters van het ISO in het lustrumboek.
Begin jaren zeventig waren aan de meeste universiteiten raden ingesteld, die moesten zorgen voor een democratisch bestuur. Volgens radicale studenten dienden die universiteitsraden slechts de inkapseling van hun beweging, maar anderen zagen er wel iets in. De (meestal kleine) studentenfracties die in deze raden het ‘gematigde’ geluid lieten horen, richtten op 26 januari 1974 het ISO op.
Anno 1999 is er nauwelijks nog verschil tussen de gematigde en radicale studenten, zegt Mariëtte Hamer, de eerste voorzitter van de LSVb, nu Tweede Kamerlid. ,,Maar qua cultuur is de LSVb nog steeds een vakbond, terwijl bij het ISO meer een overlegcultuur heerst. Het ISO straalt uit dat er zaken gedaan kunnen worden.”
En dat is precies ons sterke punt, zegt Erik van Buiten, vorig jaar voorzitter van het ISO. ,,Onze aanpak spreekt destudenten van nu meer aan.” Daar komt nog bij dat het ISO ook beter met Hermans uit de voeten kan dan de LSVb. ,,De LSVb heeft meer de neiging allerlei zaken door de overheid te laten regelen. In dat opzicht hadden ze een goeie aan Ritzen: die trok alles wat er te regelen viel naar zich toe. Hermans laat veel meer aan de wereld buiten Zoetermeer over.”
De taak van een studentenbond wordt intussen wel zwaarder, zegt de huidige voorzitter, Roos Zwetsloot. ,,We moeten niet alleen praten met de minister en de politiek, maar ook met afzonderlijke universiteiten en hogescholen.”
,,Ik snap niet dat we niet elke dag opgebeld worden door studenten die iets gedaan willen krijgen,” zegt Roos Zwetsloot. Zij is voorzitter van, naar eigen zeggen, ,,de grootste studentenorganisatie van Nederland”. Maar als het om naamsbekendheid gaat is het Interstedelijke Studentenoverleg nog steeds de tweede studentenbond, na de LSVb.
De roem van de LSVb stamt nog uit de tijd dat studentenacties op gezette tijden de krant haalden. Maar die tijd is voorbij. Het werk van de beide studentenbonden is veel minder zichtbaar geworden: ze houden conferenties, ze schrijven brochures, ze overleggen met bestuurders en politici. In dit werk is het ISO is zeker zo goed als de LSVb, de afgelopen jaren zelfs beter. ,,Maar ja”, zegt Zwetsloot, ,,informeel overleg levert geen naamsbekendheid op, ook al bereik je er veel mee.”
Het ISO is ,,het D66 binnen het wereldje van het hoger onderwijs”, schrijft Ron Bormans in het lustrumboek van het ISO, dat begin juli verschijnt. ,,Mensen die je goed als buren kunt hebben en meestal precies bepleiten wat we later ook gaan doen.” Bormans, tegenwoordig bestuurder van de Hogeschool van Amsterdam, was jarenlang directeur studiefinanciering aan het ministerie van Onderwijs.
,,Het ISO weet steeds onderwerpen op de agenda geplaatst te krijgen die er toe doen”, schrijft Bormans. ,,Belangrijke onderwerpen, zo vindt al snel iedereen, maar juist daarom onderwerpen die niet de voorpagina van de krant halen.”
Alternatief
Het is in de geschiedenis van het ISO nooit anders geweest. Toen het 25 jaar geleden ontstond, was de studentenbeweging al over haar hoogtepunt heen. Maar de linkse studentenbonden uit die tijd ,,haalden nog steeds de krant, zaten aan tafel bij de minister en maakten opspraak”, schrijven de oprichters van het ISO in het lustrumboek.
Begin jaren zeventig waren aan de meeste universiteiten raden ingesteld, die moesten zorgen voor een democratisch bestuur. Volgens radicale studenten dienden die universiteitsraden slechts de inkapseling van hun beweging, maar anderen zagen er wel iets in. De (meestal kleine) studentenfracties die in deze raden het ‘gematigde’ geluid lieten horen, richtten op 26 januari 1974 het ISO op.
Anno 1999 is er nauwelijks nog verschil tussen de gematigde en radicale studenten, zegt Mariëtte Hamer, de eerste voorzitter van de LSVb, nu Tweede Kamerlid. ,,Maar qua cultuur is de LSVb nog steeds een vakbond, terwijl bij het ISO meer een overlegcultuur heerst. Het ISO straalt uit dat er zaken gedaan kunnen worden.”
En dat is precies ons sterke punt, zegt Erik van Buiten, vorig jaar voorzitter van het ISO. ,,Onze aanpak spreekt destudenten van nu meer aan.” Daar komt nog bij dat het ISO ook beter met Hermans uit de voeten kan dan de LSVb. ,,De LSVb heeft meer de neiging allerlei zaken door de overheid te laten regelen. In dat opzicht hadden ze een goeie aan Ritzen: die trok alles wat er te regelen viel naar zich toe. Hermans laat veel meer aan de wereld buiten Zoetermeer over.”
De taak van een studentenbond wordt intussen wel zwaarder, zegt de huidige voorzitter, Roos Zwetsloot. ,,We moeten niet alleen praten met de minister en de politiek, maar ook met afzonderlijke universiteiten en hogescholen.”
Comments are closed.