‘Ik kon niet naar de crematie van mijn vader’

Promovendi en postdocs hebben het – net als andere TU’ers – niet makkelijk tijdens de coronacrisis. Door reisbeperkingen zaten sommige onderzoekers vast in het buitenland, terwijl anderen thuisonderwijs aan hun kinderen combineerden met deep thinking. Zo goed en kwaad als het ging. En dan waren talloze onderzoekslaboratoria beperkt toegankelijk. Delta blikt met drie promovendi en postdocs terug op het afgelopen jaar. In dit derde deel promovendus Vibhas Mishra.

De laatste keer dat ik je sprak deelde je een keukentafel met je schoonfamilie. Zit je nog steeds in India?
“Nee, ik ben in augustus terug naar Nederland gevlogen. Tussen de lockdowns in dus. In april ben ik weer naar India gegaan, nadat mijn vader was overleden aan corona.”

Gecondoleerd. Kwam het heel onverwacht?
“Hij is 58 geworden en ondanks de besmetting kwam zijn dood als een donderslag bij heldere hemel. Het is snel gegaan: binnen vijf dagen was hij er niet meer. Vanaf 1 april kon iedereen ouder dan 45 jaar in India zich laten vaccineren. Dat wilden we ook voor mijn vader, maar hij bleek op 31 maart al geïnfecteerd te zijn geraakt. Na een paar dagen ging hij zo snel achteruit dat we halsoverkop een ziekenhuisbed voor hem hebben geregeld, wat niet makkelijk is in de regio waar mijn familie woont. In het ziekenhuis hebben ze hem aan zuurstof gelegd, maar uiteindelijk moest hij worden overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. In de ambulance tussen beide ziekenhuizen is hij overleden aan een beroerte.” 

Hoe was hij als vader?
“Hij was een echte familieman. Hij werkte hard, had zijn eigen bedrijfje in boekhouding en belastingbeheer. Hij bracht zo veel mogelijk tijd door met zijn gezin. We spraken elkaar niet super vaak, maar hij had zijn eigen gebaren om te laten zien hoeveel hij om mij gaf. Vooral toen ik in 2015 net in Nederland was, heb ik veel steun aan hem gehad. Ik was nieuw hier, kende niemand, kende het land nauwelijks en ik had een lening afgesloten om hier überhaupt te kunnen studeren. Dat drukte allemaal zwaar op me. Ook toen ik op zoek ging naar een baan heeft hij me enorm gesteund. Door te luisteren en door me te stimuleren niet op te geven en mijn eigen droom na te jagen. Hij zei me dat het allemaal goed zou komen.”

Hoe voelde het om in Nederland te zijn terwijl je familie in een coronabrandhaard zat?
“Dat was enorm frustrerend, ik voelde me machteloos. Vanuit Nederland heb ik van alles geprobeerd te regelen. In de regio waar mijn familie woont, was het niet duidelijk welke ziekenhuizen coronapatiënten toelieten. Ik heb er vanuit hier wel een stuk of zestien gebeld. Uiteindelijk heb ik via een collega van mijn vader een bed voor mijn vader weten te regelen.
Covid-19 is zo nieuw en onbekend dat je niet goed weet wat je doen moet. Ik kon niet bij mijn vaders crematie zijn. Wel is het anderhalve week later gelukt om terug te vliegen naar India. Toen heb ik met mijn familie een rouwperiode meegemaakt die gebruikelijk is voor hindoes. Vlak nadat mijn vader overleed, ging mijn moeder – die ook besmet was geraakt met corona – opeens razendsnel achteruit. Ook voor haar hebben we via kennissen een ziekenhuisbed weten te regelen. Gelukkig is zij erbovenop gekomen.”

Kom je aan werken toe na zo’n groot verlies?
“Mijn begeleider en collega’s op de TU hebben heel fijn gereageerd. Ik mocht alle tijd nemen die ik nodig had. Toen ik half mei weer terug was in Nederland, kon ik me eerst nauwelijks concentreren op werk. Ik probeerde te lezen, ik probeerde te schrijven. Het ging allemaal niet. Vanaf juni ben ik echt weer begonnen met werk. Ik probeer me te richten op dingen die al bijna klaar waren en in mijn geval betekent dat: papers schrijven. Zo nu en dan ga ik naar het kantoor. Ik vind het fijn om even afgeleid te zijn door collega’s.”

Hoe gaat het met je moeder?
“Ze heeft nauwelijks tijd gehad om te rouwen omdat ze zelf een dag na de dood van mijn vader werd opgenomen in het ziekenhuis. Ze heeft al haar kracht nodig gehad om in leven te blijven. Inmiddels is ze thuis en is mijn tante tijdelijk bij haar ingetrokken. Mijn moeder huilt wel, maar ik denk dat de klap pas écht komt als mijn tante weer terug moet naar haar eigen gezin. Vanaf dat moment zal ze alleen zijn. Ik maak me daar best veel zorgen om.”

Wat verwacht je van aankomend jaar?
“Geen flauw idee. Toen ik je vorig jaar sprak, moest ik mijn bruiloft uitstellen vanwege corona en had ik een hoop onderzoeksuren gemist doordat ik vast zat in India. Ik dacht dat we toen hard getroffen waren. Nooit had ik verwacht dat nog zoveel erger zou kunnen worden. Dus wat aankomend jaar in petto voor me heeft? Ik houd mijn hart vast. Aan de andere kant ben ik opgelucht. Ik had me schrap gezet voor het verlies van zowel mijn vader als mijn moeder, maar gelukkig is mijn moeder er nog.”

Dit interview is onderdeel van een reeks gesprekken met postdocs en PhD-studenten over hoe corona hun loopbaan beinvloedt. Lees ook de andere delen. 

• Deel 1: ‘Ik loop voortdurend tegen mijn grenzen aan’ 
• Deel 2: ‘Ik ben positiever over mijn baankansen dan een jaar geleden’