Dankzij het bachelor-mastersysteem kan professor Blair Perot een jaar in Delft werken. Want zijn colleges aan wiskundestudenten geeft hij gewoon in het Engels.
Delen
Een jaar Nederland is voor Blair tevens een jaar uitrusten. ,,Het gaat er hier relaxed aan toe. In Amerika moeten jonge wetenschappers moeten zich echt te pletter beulen.”
Even een jaartje er tussenuit, naar Delft. Wetenschappers hebben toch maar een bruin leven.
,,Ik wilde inderdaad even een jaartje iets heel anders doen, even bijkomen na zes jaar lang keihard werken aan de University of Massachusetts. Hier in Delft is het leven een stuk gemoedelijker. Ongelofelijk dat ik mijn nieuwe collega’s drie keer per dag uitgebreid kan spreken: ’s morgens tijdens de koffiepauze, tijdens de lunch, ’s middags bij de thee. In het begin dacht ik: mijn god, hebben jullie niets beters te doen? Als je aan een Amerikaanse universiteit je directe collega tijdens de lunch wilt spreken, moet je dagen van tevoren een afspraak maken.”
Vallen Amerikaanse wetenschappers niet bij bosjes dood neer van dat extreme gestress?
,,Dat idioot harde werken doen vooral de jonge wetenschappers. Zij worden namelijk voor zes jaar aangesteld. Daarna is het up or out. Om dat laatste te voorkomen, werken de meesten zich te pletter. Mag je na zes jaar blijven, dan krijg je de zogenaamde tenure-status, oftewel: een levenslange aanstelling. Je ziet dat de meeste wetenschappers het vervolgens veel rustiger aan gaan doen, een beetje vakantie gaan vieren. Overigens heb ik die tenure-status in Massachusetts afgelopen zomer gekregen.”
En toen dacht u: mijn ‘vakantie’ ga ik in Nederland vieren?
,,Eigenlijk wilde ik een jaar echt avontuurlijk doen, aan een Afrikaanse of Indonesische universiteit. Maar dat wilde mijn vrouw niet. Die wilde sowieso niet weg. Europa werd toen een compromis.
Naar tal van wetenschappers in mijn vakgebied heb ik vervolgens e-mailtjes gestuurd: kan ik bij jullie een jaar aan de slag? Ik kreeg opvallend veel reacties van Nederlandse universiteiten. De TU Delft heeft op het gebied van toegepaste wiskunde een heel goede naam in de VS, dus was mijn keus snel gemaakt.”
U geeft ook college in Delft. Dat is zeker wel even wennen? Volgens een recent artikel in ‘NRC Handelsblad’ zijn Amerikaanse studenten supergemotiveerd, terwijl hun Nederlandse collega’s tijdens de colleges vooral met gummetjes gooien en zitten te bellen.
,,Dat beeld van die Amerikaanse gemotiveerde studenten is zwaar overtrokken. Het gaat op voor een paar topuniversiteiten, zoalsPrinceton waar ik zelf gestudeerd heb. Dat is niet zo gek, want de studenten daar worden streng geselecteerd. Zijn ze eenmaal binnen, dan hebben de jongelui het idee dat ze deel uitmaken van een topclub en doen enorm hun best.
Maar de meeste universiteiten in Amerika, zoals mijn eigen Massachusetts University, lijken veel op die in Europa. Bijna alle studenten komen vanuit de omgeving; er heerst geen extreem competitieve sfeer.”
Voor u is de grote competitie voorbij. Nu u tenure heeft, is uw inkomen de rest van uw leven toch verzekerd?
,,Dat is niet helemaal waar. In Amerika betaalt de overheid wetenschappers slechts voor negen maanden. Hun salaris voor de overige drie maanden moeten ze zelf bij elkaar verdienen, via wetenschapsfinancieringsprogramma’s of opdrachten uit het bedrijfsleven. Voor toegepaste wetenschappen is dat zelden een probleem. Wiskundigen daarentegen kunnen heel moeilijk geld vinden, omdat hun kennis moeilijk toepasbaar is. Dat betekent dat ze dus relatief minder verdienen dan andere wetenschappers. Zelf had ik er weinig moeite mee, omdat ik mijn geld vaak binnenhaalde met toegepaste vloeistofmechanica, niet met wiskunde.”
Zijn wiskundigen niet des duivels over dat systeem?
,,Nee, dat valt mee. Het was immers hun eigen keuze om wiskunde te gaan doen. Hadden ze maar ander werk moeten zoeken. Bovendien zijn er onderzoekers die het slechter hebben. Denk eens aan de alfawetenschappen, die halen nooit een extra cent binnen. Zij werken feitelijk drie maanden per jaar gratis voor de universiteit.”
Wist u iets van Nederland voordat u hierheen kwam?
,,Eigenlijk heel weinig. Ik heb vroeger veel gebackpackt in Europa, maar Nederland altijd overgeslagen. Het beeld dat ik van Nederland had, was een land vol modieus geklede mensen.”
Modieus ? ? ?
,,Nederlandse zakenmensen in de VS dragen vaak overhemden en dassen in de meest wonderlijke kleuren. In Amerika is de dracht veel formeler. Maar ik heb mijn beeld inmiddels wat bijgesteld. Nederlandse volwassenen zijn eigenlijk hetzelfde gekleed als Amerikanen. Maar de kinderen op de school van mijn kroost zien er wel degelijk veel hipper uit dan in Amerika.”
Amerikanen in het buitenland sturen hun kinderen toch altijd naar internationale scholen?
,,Nee, nee, mijn kinderen zitten gewoon op een Nederlandse school in Delft. Als je naar het buitenland gaat, moet je het wel goed doen, vind ik. Al spraken ze geen woord Nederlands toen we hier begin augustus arriveerden, het bevalt ze vooralsnog prima. Ik moeter bij zeggen dat het een montessorischool is, dus iedereen werkt in zijn eigen tempo. Dat is natuurlijk ideaal voor buitenlandse leerlingen. Mijn oudste dochter van negen krijgt bijvoorbeeld Nederlands op een beginnersniveau, maar wiskunde op een hoog niveau.”
Kinderen meeslepen naar het buitenland, is dat niet vragen om drama’s?
,,Nee, ze hebben het goed naar hun zin. De overige leerlingen op school vinden het wel interessant, iemand uit Amerika in de klas. Ze zijn helemaal in de groep opgenomen en laten zich alle interesse en uitnodigingen welgevallen.
Voor ik hierheen kwam, had ik eerlijk gezegd een erg negatief beeld van Europese scholen. Zelf heb ik in mijn jeugd een jaar op een kostschool in Oxford gezeten. Ik vond het in één woord vreselijk. Uniform, stropdasje en een verschrikkelijke sfeer. Voor buitenlandse, met name Amerikaanse, leerlingen haalden ze hun neus op. Zoiets wilde ik mijn eigen kinderen niet aandoen. Maar de Nederlandse scholen zijn totaal anders, heb ik gemerkt.”
Met anti-Amerikaanse sentimenten valt het in Nederland dus wel mee?
,,Ik was daar van tevoren een beetje bang voor. Maar ik merk er helemaal niets van. Iedereen is heel aardig en behulpzaam.”
Komende zomer keert u terug naar naar Massachusetts. Voor de rest van uw leven?
,,Dat is wat mijn vrouw graag wil. Ons ergens echt settelen. Zelf heb ik daar veel moeite mee. Ik heb een eeuwig ontevreden persoonlijkheid. Voor Massachusetts University had ik een baan nooit langer dan drie jaar. Ik heb veel gereisd, binnen en buiten de VS. Mijn drie kinderen zijn allemaal in een andere Amerikaanse staat geboren.”
U bent geboren in Pennsylvania. In Europa denken we dan gelijk aan de protestantse Pilgrim Fathers, die ooit met hun schip de Mayflower Europa ontvluchtten. Komt u toevallig uit die quakercultuur?
,,Ja, ik ben als quaker opgevoed. Maar de quakers zijn niet meer de hardcore protestanten die ze vroeger waren met hun lange gewaden. Ze zijn erg liberaal geworden. Overigens ben ik nu zelf op religieus gebied helemaal niets meer.
De quakercultuur is nog wel altijd heel puriteins; ze hebben een sterke afkeer van opsmuk en ornamenten. Daar zijn de Nederlandse protestantse kerken niks bij. Als ik hier in Delft in een protestantse kerk kom, valt me direct alle pracht en praal op. Al die schitterende gebrandschilderde ramen, quakers zouden dat niks vinden. Uiterlijk vertoon, stop toch gewoon glas in die sponningen.
Een ander aspect van de quakercultuur is de strikte gelijkheid tussen mensen. In de kerkdiensten uit mijn jeugd was er vaak geen dominee aanwezig. Iedereen is immers volstrekt gelijk voor God;iedereen die wat te zeggen had, kon naar voren lopen.
Er heerste ook een sterke consensuscultuur. Iedereen moest het met een beslissing eens zijn, anders ging het niet door. Dat leidde tot eindeloze vergaderingen.
Dat trekje van de quakercultuur herken ik overigens hier in Nederland heel sterk. Jullie zijn bij besluitvorming eigenlijk niet tevreden met een meerderheid; nee, iederéén moet het ermee eens zijn. De poldercultuur. Misschien is dat de reden dat ik hier mijn draai zo goed kan vinden.”
Wie is Blair Perot?
De jeugdig ogende Amerikaan (38) Blair Perot is een jaar lang gasthoogleraar bij technische wiskunde. Aan de University of Massachusetts in Amharst (een provincie-universiteit ten westen van Boston) kreeg hij afgelopen zomer de tenure-status, oftewel: een vaste aanstelling. Hij studeerde ooit aan het prestigieuze Princeton aan de oostkust.
Blair is geen echte wiskundige. In Massachusetts is hij aangesteld als professor in de mechanical and industrial engineering. Zijn specialisme is vloeistofmechanica. Dat is vooral een kwestie van ingewikkelde stelsels differentiaalvergelijkingen oplossen met de computer, vandaar zijn samenwerking met Delftse wiskundigen.
Blair is getrouwd en heeft drie kinderen. Zijn hele gezin is meegekomen naar Delft.
Dankzij het bachelor-mastersysteem kan professor Blair Perot een jaar in Delft werken. Want zijn colleges aan wiskundestudenten geeft hij gewoon in het Engels. Een jaar Nederland is voor Blair tevens een jaar uitrusten. ,,Het gaat er hier relaxed aan toe. In Amerika moeten jonge wetenschappers moeten zich echt te pletter beulen.”
Even een jaartje er tussenuit, naar Delft. Wetenschappers hebben toch maar een bruin leven.
,,Ik wilde inderdaad even een jaartje iets heel anders doen, even bijkomen na zes jaar lang keihard werken aan de University of Massachusetts. Hier in Delft is het leven een stuk gemoedelijker. Ongelofelijk dat ik mijn nieuwe collega’s drie keer per dag uitgebreid kan spreken: ’s morgens tijdens de koffiepauze, tijdens de lunch, ’s middags bij de thee. In het begin dacht ik: mijn god, hebben jullie niets beters te doen? Als je aan een Amerikaanse universiteit je directe collega tijdens de lunch wilt spreken, moet je dagen van tevoren een afspraak maken.”
Vallen Amerikaanse wetenschappers niet bij bosjes dood neer van dat extreme gestress?
,,Dat idioot harde werken doen vooral de jonge wetenschappers. Zij worden namelijk voor zes jaar aangesteld. Daarna is het up or out. Om dat laatste te voorkomen, werken de meesten zich te pletter. Mag je na zes jaar blijven, dan krijg je de zogenaamde tenure-status, oftewel: een levenslange aanstelling. Je ziet dat de meeste wetenschappers het vervolgens veel rustiger aan gaan doen, een beetje vakantie gaan vieren. Overigens heb ik die tenure-status in Massachusetts afgelopen zomer gekregen.”
En toen dacht u: mijn ‘vakantie’ ga ik in Nederland vieren?
,,Eigenlijk wilde ik een jaar echt avontuurlijk doen, aan een Afrikaanse of Indonesische universiteit. Maar dat wilde mijn vrouw niet. Die wilde sowieso niet weg. Europa werd toen een compromis.
Naar tal van wetenschappers in mijn vakgebied heb ik vervolgens e-mailtjes gestuurd: kan ik bij jullie een jaar aan de slag? Ik kreeg opvallend veel reacties van Nederlandse universiteiten. De TU Delft heeft op het gebied van toegepaste wiskunde een heel goede naam in de VS, dus was mijn keus snel gemaakt.”
U geeft ook college in Delft. Dat is zeker wel even wennen? Volgens een recent artikel in ‘NRC Handelsblad’ zijn Amerikaanse studenten supergemotiveerd, terwijl hun Nederlandse collega’s tijdens de colleges vooral met gummetjes gooien en zitten te bellen.
,,Dat beeld van die Amerikaanse gemotiveerde studenten is zwaar overtrokken. Het gaat op voor een paar topuniversiteiten, zoalsPrinceton waar ik zelf gestudeerd heb. Dat is niet zo gek, want de studenten daar worden streng geselecteerd. Zijn ze eenmaal binnen, dan hebben de jongelui het idee dat ze deel uitmaken van een topclub en doen enorm hun best.
Maar de meeste universiteiten in Amerika, zoals mijn eigen Massachusetts University, lijken veel op die in Europa. Bijna alle studenten komen vanuit de omgeving; er heerst geen extreem competitieve sfeer.”
Voor u is de grote competitie voorbij. Nu u tenure heeft, is uw inkomen de rest van uw leven toch verzekerd?
,,Dat is niet helemaal waar. In Amerika betaalt de overheid wetenschappers slechts voor negen maanden. Hun salaris voor de overige drie maanden moeten ze zelf bij elkaar verdienen, via wetenschapsfinancieringsprogramma’s of opdrachten uit het bedrijfsleven. Voor toegepaste wetenschappen is dat zelden een probleem. Wiskundigen daarentegen kunnen heel moeilijk geld vinden, omdat hun kennis moeilijk toepasbaar is. Dat betekent dat ze dus relatief minder verdienen dan andere wetenschappers. Zelf had ik er weinig moeite mee, omdat ik mijn geld vaak binnenhaalde met toegepaste vloeistofmechanica, niet met wiskunde.”
Zijn wiskundigen niet des duivels over dat systeem?
,,Nee, dat valt mee. Het was immers hun eigen keuze om wiskunde te gaan doen. Hadden ze maar ander werk moeten zoeken. Bovendien zijn er onderzoekers die het slechter hebben. Denk eens aan de alfawetenschappen, die halen nooit een extra cent binnen. Zij werken feitelijk drie maanden per jaar gratis voor de universiteit.”
Wist u iets van Nederland voordat u hierheen kwam?
,,Eigenlijk heel weinig. Ik heb vroeger veel gebackpackt in Europa, maar Nederland altijd overgeslagen. Het beeld dat ik van Nederland had, was een land vol modieus geklede mensen.”
Modieus ? ? ?
,,Nederlandse zakenmensen in de VS dragen vaak overhemden en dassen in de meest wonderlijke kleuren. In Amerika is de dracht veel formeler. Maar ik heb mijn beeld inmiddels wat bijgesteld. Nederlandse volwassenen zijn eigenlijk hetzelfde gekleed als Amerikanen. Maar de kinderen op de school van mijn kroost zien er wel degelijk veel hipper uit dan in Amerika.”
Amerikanen in het buitenland sturen hun kinderen toch altijd naar internationale scholen?
,,Nee, nee, mijn kinderen zitten gewoon op een Nederlandse school in Delft. Als je naar het buitenland gaat, moet je het wel goed doen, vind ik. Al spraken ze geen woord Nederlands toen we hier begin augustus arriveerden, het bevalt ze vooralsnog prima. Ik moeter bij zeggen dat het een montessorischool is, dus iedereen werkt in zijn eigen tempo. Dat is natuurlijk ideaal voor buitenlandse leerlingen. Mijn oudste dochter van negen krijgt bijvoorbeeld Nederlands op een beginnersniveau, maar wiskunde op een hoog niveau.”
Kinderen meeslepen naar het buitenland, is dat niet vragen om drama’s?
,,Nee, ze hebben het goed naar hun zin. De overige leerlingen op school vinden het wel interessant, iemand uit Amerika in de klas. Ze zijn helemaal in de groep opgenomen en laten zich alle interesse en uitnodigingen welgevallen.
Voor ik hierheen kwam, had ik eerlijk gezegd een erg negatief beeld van Europese scholen. Zelf heb ik in mijn jeugd een jaar op een kostschool in Oxford gezeten. Ik vond het in één woord vreselijk. Uniform, stropdasje en een verschrikkelijke sfeer. Voor buitenlandse, met name Amerikaanse, leerlingen haalden ze hun neus op. Zoiets wilde ik mijn eigen kinderen niet aandoen. Maar de Nederlandse scholen zijn totaal anders, heb ik gemerkt.”
Met anti-Amerikaanse sentimenten valt het in Nederland dus wel mee?
,,Ik was daar van tevoren een beetje bang voor. Maar ik merk er helemaal niets van. Iedereen is heel aardig en behulpzaam.”
Komende zomer keert u terug naar naar Massachusetts. Voor de rest van uw leven?
,,Dat is wat mijn vrouw graag wil. Ons ergens echt settelen. Zelf heb ik daar veel moeite mee. Ik heb een eeuwig ontevreden persoonlijkheid. Voor Massachusetts University had ik een baan nooit langer dan drie jaar. Ik heb veel gereisd, binnen en buiten de VS. Mijn drie kinderen zijn allemaal in een andere Amerikaanse staat geboren.”
U bent geboren in Pennsylvania. In Europa denken we dan gelijk aan de protestantse Pilgrim Fathers, die ooit met hun schip de Mayflower Europa ontvluchtten. Komt u toevallig uit die quakercultuur?
,,Ja, ik ben als quaker opgevoed. Maar de quakers zijn niet meer de hardcore protestanten die ze vroeger waren met hun lange gewaden. Ze zijn erg liberaal geworden. Overigens ben ik nu zelf op religieus gebied helemaal niets meer.
De quakercultuur is nog wel altijd heel puriteins; ze hebben een sterke afkeer van opsmuk en ornamenten. Daar zijn de Nederlandse protestantse kerken niks bij. Als ik hier in Delft in een protestantse kerk kom, valt me direct alle pracht en praal op. Al die schitterende gebrandschilderde ramen, quakers zouden dat niks vinden. Uiterlijk vertoon, stop toch gewoon glas in die sponningen.
Een ander aspect van de quakercultuur is de strikte gelijkheid tussen mensen. In de kerkdiensten uit mijn jeugd was er vaak geen dominee aanwezig. Iedereen is immers volstrekt gelijk voor God;iedereen die wat te zeggen had, kon naar voren lopen.
Er heerste ook een sterke consensuscultuur. Iedereen moest het met een beslissing eens zijn, anders ging het niet door. Dat leidde tot eindeloze vergaderingen.
Dat trekje van de quakercultuur herken ik overigens hier in Nederland heel sterk. Jullie zijn bij besluitvorming eigenlijk niet tevreden met een meerderheid; nee, iederéén moet het ermee eens zijn. De poldercultuur. Misschien is dat de reden dat ik hier mijn draai zo goed kan vinden.”
Wie is Blair Perot?
De jeugdig ogende Amerikaan (38) Blair Perot is een jaar lang gasthoogleraar bij technische wiskunde. Aan de University of Massachusetts in Amharst (een provincie-universiteit ten westen van Boston) kreeg hij afgelopen zomer de tenure-status, oftewel: een vaste aanstelling. Hij studeerde ooit aan het prestigieuze Princeton aan de oostkust.
Blair is geen echte wiskundige. In Massachusetts is hij aangesteld als professor in de mechanical and industrial engineering. Zijn specialisme is vloeistofmechanica. Dat is vooral een kwestie van ingewikkelde stelsels differentiaalvergelijkingen oplossen met de computer, vandaar zijn samenwerking met Delftse wiskundigen.
Blair is getrouwd en heeft drie kinderen. Zijn hele gezin is meegekomen naar Delft.
Comments are closed.