De zilveren medaille die hij samen met de andere leden van de ‘Holland vier’ won op de Olympische Spelen bezorgde hem al een heldenstatus. Maar tijdens zijn huldiging in Den Haag bleek dat Jochem Verberne eigenlijk een hogere positie ambieert.
Delen
,,Ik ben stiekem even op de troon van de koningin gaan zitten.”
Jochem Verberne heeft de afgelopen weken voor kilometers aan oranje slingers gezien. De afstanden die hij over de weg aflegt zijn vaak nog veel langer, want zijn huldigingen spelen zich af in alle uithoeken van Nederland. Eindhoven, Rotterdam, Groningen, zomaar een greep uit de steden waarin de TU-student zijn zilveren medaille toonde aan enthousiaste mensenmassa’s.
De festiviteiten duren vaak tot in de kleine uurtjes. Korte nachten beginnen dus langzamerhand hun tol te eisen. Tussen de bedrijven door probeert Verberne af en toe wat bij te slapen. ,,Ik ben nog maar nauwelijks bekomen van de afgelopen week en de volgende reeks feestjes staat alweer voor de deur”, zegt hij.
Maar omdat succes nu eenmaal niet snel verveelt, gaat de 21-jarige roeier van Laga voorlopig nog even door met het bezoeken van gala’s en huldigingen. ,,Het is overal superleuk. Meestal ken ik de sporters die in zo’n stad of dorp wonen ook en dan zeg ik niet zomaar af.”
Zelf beschouwt Verberne de ontvangst op zijn studentenvereniging als het hoogtepunt van zijn triomftocht door Nederland. ,,Iedereen mocht die avond op kosten van het corps drinken, dat gebeurt maar heel zelden. Ik was echt vereerd.”
Toch ontbrak er volgens de roeier één belangrijk persoon op het feest. Eerder op de dag, tijdens een bezoek met alle Olympische medaillewinnaars aan paleis Noordeinde in Den Haag, had hij namelijk gevraagd of koningin Beatrix misschien ook zin had om even langs te komen in Delft. ,,Maar ze zei dat ze meer van het Leidse studentenleven hield”, lacht hij. ,,Dat vond ik toch wel een beetje een belediging.”
En dus bedacht Verberne dat hij zich ook wel een kleine onbeleefdheid kon permitteren in het paleis. Tijdens de borrel sloop hij samen met de andere leden van de dubbel vier naar de Ridderzaal, waar het team een kleine stunt uithaalde. ,,We zijn heel even op de troon van Beatrix gaan zitten. Natuurlijk hebben we ons snel laten fotograferen, ik geloof zelfs dat een cameraploeg het heeft opgenomen. Uiteindelijk kwamen een paar beveiligingsmensen ons wegsturen, ze waren behoorlijk kwaad. Maar die minuut op de troon neemt niemand mij meer af.”
Afleiding
De brutale streek van de roeiers mag dan niet bij iedereen in goede aarde zijn gevallen, wie een blik werpt op hun trainingsschema van de afgelopen twee jaar begrijpt dat de sporters even behoefte hebben om alle remmen los te gooien. Vanaf 1998 zetten ze alles opzij voorde Olympische Spelen. Ze hielden zich aan een strak trainingsschema dat nauwelijks ruimte bood om tijd met familie of vrienden door te brengen.
,,Dat was heel zwaar, maar met veel passen en meten kon ik mijn ouders en mijn vriendin vrij regelmatig opzoeken”, aldus Verberne. Andere verplichtingen, zoals zijn studie werktuigbouwkunde raakten volledig ondergesneeuwd door het roeien. ,,Het afgelopen jaar heb ik geen enkel college gevolgd. Alleen op tentamens was ik aanwezig. Jaarclubgenoten vertelden me wat wel en niet belangrijk was om te leren. Zo heb ik toch nog zestien studiepunten gehaald.”
Toen de Laga-roeier uiteindelijk naar Sydney afreisde, werd hij nog eens nadrukkelijk op de proef gesteld. In het Olympisch dorp wachtte hem een overdaad aan afleiding. Net als in een gewoon plaatsje waren er bioscopen, speelhallen en discotheken. Omdat de toegang tot al deze vormen van amusement geheel gratis was, hadden veel sporters moeite om op tijd hun rust te nemen.
,,Zelf vond ik dat eigenlijk niet zo moeilijk”, zegt Verberne. ,,Ik dacht: in de rest van mijn leven kan ik nog vaak genoeg naar de bioscoop, ik ben hier om een goede prestatie neer te zetten. En dat heb ik dan ook gedaan. De zilveren plak was namelijk het maximaal haalbare.”
Toch genoot ook Verberne van de bijzondere omstandigheden in Sydney. Hij leefde er ruim twee weken tussen de sterren uit de internationale sportwereld, een ervaring die hij niet snel zal vergeten. ,,Met het ontbijt zat ik een keer tegenover de atleet Michael Johnson, dat vond ik toen behoorlijk vreemd. Maar later realiseerde ik me dat het voor die beroemdheden net zo leuk is om op de Olympische Spelen allemaal andere sporters te ontmoeten. In de fitnessruimte heb ik bijvoorbeeld een tijdje staan praten met Patrick Rafter, een tennisspeler die ik normaal gesproken alleen op televisie zie. Maar hij was net zo geïnteresseerd in mijn sport, als ik in zijn prestaties. Het was wel jammer dat hij niet eens wist waar Delft lag.”
Zijn belevenissen op de Olympische Spelen noemt Verberne ‘onvergetelijk’. Toch zal hij zijn aspiraties in de sportwereld voorlopig op een iets lager pitje zetten. In de komende jaren wil hij in de eerste plaats zijn studie afmaken. Helemaal uitsluiten wil hij deelname aan de roeiwedstrijden in Athene in 2004 echter niet. ,,Daarvoor waren de afgelopen weken te mooi. En wie weet, als ik nou vanaf 2003 keihard ga trainen…”
De zilveren medaille die hij samen met de andere leden van de ‘Holland vier’ won op de Olympische Spelen bezorgde hem al een heldenstatus. Maar tijdens zijn huldiging in Den Haag bleek dat Jochem Verberne eigenlijk een hogere positie ambieert. ,,Ik ben stiekem even op de troon van de koningin gaan zitten.”
Jochem Verberne heeft de afgelopen weken voor kilometers aan oranje slingers gezien. De afstanden die hij over de weg aflegt zijn vaak nog veel langer, want zijn huldigingen spelen zich af in alle uithoeken van Nederland. Eindhoven, Rotterdam, Groningen, zomaar een greep uit de steden waarin de TU-student zijn zilveren medaille toonde aan enthousiaste mensenmassa’s.
De festiviteiten duren vaak tot in de kleine uurtjes. Korte nachten beginnen dus langzamerhand hun tol te eisen. Tussen de bedrijven door probeert Verberne af en toe wat bij te slapen. ,,Ik ben nog maar nauwelijks bekomen van de afgelopen week en de volgende reeks feestjes staat alweer voor de deur”, zegt hij.
Maar omdat succes nu eenmaal niet snel verveelt, gaat de 21-jarige roeier van Laga voorlopig nog even door met het bezoeken van gala’s en huldigingen. ,,Het is overal superleuk. Meestal ken ik de sporters die in zo’n stad of dorp wonen ook en dan zeg ik niet zomaar af.”
Zelf beschouwt Verberne de ontvangst op zijn studentenvereniging als het hoogtepunt van zijn triomftocht door Nederland. ,,Iedereen mocht die avond op kosten van het corps drinken, dat gebeurt maar heel zelden. Ik was echt vereerd.”
Toch ontbrak er volgens de roeier één belangrijk persoon op het feest. Eerder op de dag, tijdens een bezoek met alle Olympische medaillewinnaars aan paleis Noordeinde in Den Haag, had hij namelijk gevraagd of koningin Beatrix misschien ook zin had om even langs te komen in Delft. ,,Maar ze zei dat ze meer van het Leidse studentenleven hield”, lacht hij. ,,Dat vond ik toch wel een beetje een belediging.”
En dus bedacht Verberne dat hij zich ook wel een kleine onbeleefdheid kon permitteren in het paleis. Tijdens de borrel sloop hij samen met de andere leden van de dubbel vier naar de Ridderzaal, waar het team een kleine stunt uithaalde. ,,We zijn heel even op de troon van Beatrix gaan zitten. Natuurlijk hebben we ons snel laten fotograferen, ik geloof zelfs dat een cameraploeg het heeft opgenomen. Uiteindelijk kwamen een paar beveiligingsmensen ons wegsturen, ze waren behoorlijk kwaad. Maar die minuut op de troon neemt niemand mij meer af.”
Afleiding
De brutale streek van de roeiers mag dan niet bij iedereen in goede aarde zijn gevallen, wie een blik werpt op hun trainingsschema van de afgelopen twee jaar begrijpt dat de sporters even behoefte hebben om alle remmen los te gooien. Vanaf 1998 zetten ze alles opzij voorde Olympische Spelen. Ze hielden zich aan een strak trainingsschema dat nauwelijks ruimte bood om tijd met familie of vrienden door te brengen.
,,Dat was heel zwaar, maar met veel passen en meten kon ik mijn ouders en mijn vriendin vrij regelmatig opzoeken”, aldus Verberne. Andere verplichtingen, zoals zijn studie werktuigbouwkunde raakten volledig ondergesneeuwd door het roeien. ,,Het afgelopen jaar heb ik geen enkel college gevolgd. Alleen op tentamens was ik aanwezig. Jaarclubgenoten vertelden me wat wel en niet belangrijk was om te leren. Zo heb ik toch nog zestien studiepunten gehaald.”
Toen de Laga-roeier uiteindelijk naar Sydney afreisde, werd hij nog eens nadrukkelijk op de proef gesteld. In het Olympisch dorp wachtte hem een overdaad aan afleiding. Net als in een gewoon plaatsje waren er bioscopen, speelhallen en discotheken. Omdat de toegang tot al deze vormen van amusement geheel gratis was, hadden veel sporters moeite om op tijd hun rust te nemen.
,,Zelf vond ik dat eigenlijk niet zo moeilijk”, zegt Verberne. ,,Ik dacht: in de rest van mijn leven kan ik nog vaak genoeg naar de bioscoop, ik ben hier om een goede prestatie neer te zetten. En dat heb ik dan ook gedaan. De zilveren plak was namelijk het maximaal haalbare.”
Toch genoot ook Verberne van de bijzondere omstandigheden in Sydney. Hij leefde er ruim twee weken tussen de sterren uit de internationale sportwereld, een ervaring die hij niet snel zal vergeten. ,,Met het ontbijt zat ik een keer tegenover de atleet Michael Johnson, dat vond ik toen behoorlijk vreemd. Maar later realiseerde ik me dat het voor die beroemdheden net zo leuk is om op de Olympische Spelen allemaal andere sporters te ontmoeten. In de fitnessruimte heb ik bijvoorbeeld een tijdje staan praten met Patrick Rafter, een tennisspeler die ik normaal gesproken alleen op televisie zie. Maar hij was net zo geïnteresseerd in mijn sport, als ik in zijn prestaties. Het was wel jammer dat hij niet eens wist waar Delft lag.”
Zijn belevenissen op de Olympische Spelen noemt Verberne ‘onvergetelijk’. Toch zal hij zijn aspiraties in de sportwereld voorlopig op een iets lager pitje zetten. In de komende jaren wil hij in de eerste plaats zijn studie afmaken. Helemaal uitsluiten wil hij deelname aan de roeiwedstrijden in Athene in 2004 echter niet. ,,Daarvoor waren de afgelopen weken te mooi. En wie weet, als ik nou vanaf 2003 keihard ga trainen…”
Comments are closed.