Het leven van een ingenieur wordt geplaagd door een stroom van onbeantwoorde vragen. Vragen, die ieder ander ongemoeid laten. De ingenieur kan echter niet anders dan dankbaar aan het werk gaan.
Delen
Prof.dr.ir. Jo Pinkster, hoogleraar hydromechanica, doet niet anders. “Je verzint wat, je schrijft het op en stuurt het de wereld in.”
Boven de ingang van de faculteit Werktuigbouwkunde en Maritieme Techniek zien de goden toe op een ordelijk komen en gaan, maar eenmaal achter de felrode wanden verdwaal je al gauw tussen grote machines en vreemde hallen. Gelukkig loodst de heer Pinkster ons veilig naar zijn laboratorium met twee enorme waterbakken en schappen vol scheepsrompen. We zijn beland in een wereld van zeiljachten, surface-effect ships, roll-on-roll-off-schepen en antieke onderzeeërs.
Pinkster raakt hier onmiddellijk in zijn element. Geen detail wordt ons bespaard. Eén van de opvallendste scheepsmodellen is de Bijlboeg, de jongste telg uit een succesvolle Delftse botenfamilie. Het curieuze bootje ontsprong uit het enlarged ship concept. De hydromechanica blijkt volop in ontwikkeling. “Er is sprake van een quantum leap in rompvormen.”
Kwiek bestijgt professor Pinkster het trapje naar sleeptank nummer 2. “We gebruiken deze tank voor maritiemers en civielers.” Dit jaar startte een interfacultaire master offshore engineering, waarin Pinkster samenwerkt met enkele professoren van Civiele Techniek. “Offshore is een high-profile-activiteit.”
De carriÈre van Pinkster is doorspekt met successen. In de offshore kan men niet om hem heen. Ongeacht of golven vier of veertig meter hoog zijn, Pinkster houdt de grootste tankers keurig op hun plek. Zijn berekeningen voor niet-lineaire belastingen van golven op schepen zijn sinds hun doorbraak in de jaren zeventig vaste kost voor iedere zeebonk.
Pinksters huidige onderzoek gaat over de invloed van schepen op andere schepen. “Het is de nieuwste tak van sport.” Trots toont hij een zelfgemaakte powerpoint-presentatie. We zien een bootje dat begint te dansen zodra een andere boot langsvaart. “Slavische dans, van Dvorak.” De havenbazen van zowel Rotterdam als Amsterdam hebben Pinkster al weten te vinden.
Ook vanuit de watertank komen enkele baanbrekende onderzoeken. Na 30 miljoen dollar onderzoek concludeerde de Amerikaanse regering dat het onmogelijk is om een 1500 meter lange drijvende landingsbaan uit één stuk te construeren. Het rapport belandde bij Pinkster, die weigerde dit te geloven. Met een omgekeerde schoenendoos als uitgangspunt dook hij de sleeptank in, en met resultaat. “Het ding kan nog varen ook.”
Onophoudelijk blijft Pinkster bezig met zijn nieuwsgierigheidsoperaties. “Die offshore-hoek, daar blijf ik bij betrokken.” Ook mag Pinkster graag in de oude doos neuzen die hij zorgvuldig met andere maritieme relikwieën in zijn kast bewaart. Vele ideeën hebben hun waarde behouden. “Dat heb ik toen gedaan, leuk. Nu, dertig jaar later, verdomd, komt het weer terug.”
Stan en Sander
Jo Pinkster (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)
Het leven van een ingenieur wordt geplaagd door een stroom van onbeantwoorde vragen. Vragen, die ieder ander ongemoeid laten. De ingenieur kan echter niet anders dan dankbaar aan het werk gaan. Prof.dr.ir. Jo Pinkster, hoogleraar hydromechanica, doet niet anders. “Je verzint wat, je schrijft het op en stuurt het de wereld in.”
Boven de ingang van de faculteit Werktuigbouwkunde en Maritieme Techniek zien de goden toe op een ordelijk komen en gaan, maar eenmaal achter de felrode wanden verdwaal je al gauw tussen grote machines en vreemde hallen. Gelukkig loodst de heer Pinkster ons veilig naar zijn laboratorium met twee enorme waterbakken en schappen vol scheepsrompen. We zijn beland in een wereld van zeiljachten, surface-effect ships, roll-on-roll-off-schepen en antieke onderzeeërs.
Pinkster raakt hier onmiddellijk in zijn element. Geen detail wordt ons bespaard. Eén van de opvallendste scheepsmodellen is de Bijlboeg, de jongste telg uit een succesvolle Delftse botenfamilie. Het curieuze bootje ontsprong uit het enlarged ship concept. De hydromechanica blijkt volop in ontwikkeling. “Er is sprake van een quantum leap in rompvormen.”
Kwiek bestijgt professor Pinkster het trapje naar sleeptank nummer 2. “We gebruiken deze tank voor maritiemers en civielers.” Dit jaar startte een interfacultaire master offshore engineering, waarin Pinkster samenwerkt met enkele professoren van Civiele Techniek. “Offshore is een high-profile-activiteit.”
De carriÈre van Pinkster is doorspekt met successen. In de offshore kan men niet om hem heen. Ongeacht of golven vier of veertig meter hoog zijn, Pinkster houdt de grootste tankers keurig op hun plek. Zijn berekeningen voor niet-lineaire belastingen van golven op schepen zijn sinds hun doorbraak in de jaren zeventig vaste kost voor iedere zeebonk.
Pinksters huidige onderzoek gaat over de invloed van schepen op andere schepen. “Het is de nieuwste tak van sport.” Trots toont hij een zelfgemaakte powerpoint-presentatie. We zien een bootje dat begint te dansen zodra een andere boot langsvaart. “Slavische dans, van Dvorak.” De havenbazen van zowel Rotterdam als Amsterdam hebben Pinkster al weten te vinden.
Ook vanuit de watertank komen enkele baanbrekende onderzoeken. Na 30 miljoen dollar onderzoek concludeerde de Amerikaanse regering dat het onmogelijk is om een 1500 meter lange drijvende landingsbaan uit één stuk te construeren. Het rapport belandde bij Pinkster, die weigerde dit te geloven. Met een omgekeerde schoenendoos als uitgangspunt dook hij de sleeptank in, en met resultaat. “Het ding kan nog varen ook.”
Onophoudelijk blijft Pinkster bezig met zijn nieuwsgierigheidsoperaties. “Die offshore-hoek, daar blijf ik bij betrokken.” Ook mag Pinkster graag in de oude doos neuzen die hij zorgvuldig met andere maritieme relikwieën in zijn kast bewaart. Vele ideeën hebben hun waarde behouden. “Dat heb ik toen gedaan, leuk. Nu, dertig jaar later, verdomd, komt het weer terug.”
Stan en Sander
Jo Pinkster (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)
Comments are closed.