Hospiteren

Vorige week las ik over de plannen van het nieuwe hospiteerbeleid van Duwo. Het deed me meteen terugdenken aan de tijd dat ik zelf mijn eerste kamer zocht. Of eigenlijk aan alle kamers waar ik heb gewoond. Want één ding heb ik in die jaren geleerd; je huisgenoten heb je vaak niet voor het uitkiezen. En dat kan in eerste instantie vervelend zijn, maar het kan ook goede dingen brengen.

Toen ik na afronding van de havo vanuit Zeeuws-Vlaanderen naar Utrecht trok om docente scheikunde te worden, kreeg ik gelukkig voorrang bij hospiteeravonden. Het was gewoonweg onmogelijk om op en neer te reizen tussen mijn dorp en de grote Utrechtse stad, en dus ik kreeg ik bij de studentenverhuurder SSH voorrang bij hospiteeravonden – een soort fastpass voor provinciaaltjes.

Maar hoewel ik mezelf al helemaal zag wonen aan een schattig grachtje met leuke huisgenoten, nam ik tien afwijzingen later genoegen met een kamer in Odijk die ik had kunnen bemachtigen via mijn toenmalige vriendje die iets met auto’s studeerde aan een ‘business school’ in Driebergen. Je voelt ‘m al aankomen: het was geen match made in heaven met mijn nieuwe huisgenoten. Zij praatten over pk’s, hun eigen hippe, dure auto’s en vaders met belangrijke banen; ik had twee bijbanen naast m’n studie, en alleen een ov-kaart.

Hoewel het dus ‘thuis’ in Odijk niet altijd even fantastisch was, leerde ik er wél iets van. Namelijk dat er ook hele andere werelden bestaan dan de mijne. Dat inzicht nam ik mee toen ik naar mijn volgende kamer verhuisde, want helaas had ik het op de Utrechtse opleiding al na een maand gezien en was ik tot de conclusie gekomen dat ik ‘gewoon’ chemie wilde studeren.

Zeer gezellig, maar geen van ons had ooit van een schoonmaakrooster gehoord

Na me in Utrecht te hebben uitgeschreven, m’n tasje te hebben gepakt, terug naar Zeeuws-Vlaanderen te zijn afgereisd, én een woeste moeder onder ogen te zijn gekomen, nam ik – onder lichte dwang – de kamer van mijn zus over in Vlissingen. Zij vertrok om in Tilburg een master te gaan doen, en zo geschiedde het: ik ging verder studeren aan de Hogeschool Zeeland, en had weer nieuwe huisgenoten. Dat was zeer gezellig, maar geen van ons had ooit van een schoonmaakrooster gehoord – of verantwoordelijkheidsgevoel – en zo druppelde er regelmatig tijdens het koken wat ‘smaak’ uit de afzuigkap je pan in  – goed voor de weerstand – en lagen er op het balkon gemiddeld 32 vuilniszakken te stinken.

Daarna volgden Vancouver, Delft, en uiteindelijk Eindhoven… Elke keer weer een nieuwe plek, nieuwe huisgenoten, allen met andere gewoontes. Soms viel dat mee. Een DSC-huis in Delft gaf me een kijkje in een wereld die anders totaal gesloten zou blijven. Ik weet nu wat verticale borrels, Kriminele, en de taken van de Hj zijn. Ook wist ik toen dat ik heel graag een master wilde gaan doen. Maar dan wel in Eindhoven.

Soms viel het tegen. In Eindhoven botsten mijn tentamenweken regelmatig met de benodigde dubstep-inspiratie van een kunstenaar in opleiding. Je snapt dat ik daar niet lang bleef. Uiteindelijk belandde ik in een klein appartementje – toen nog haalbaar – en koos ik voor een harige huisgenoot met vier pootjes.

En nu lees ik dus dat hospiteren bij Duwo minder vrijblijvend wordt. Studenten krijgen meer te kiezen, maar tegelijk ook minder vrijheid. Dubbel, eigenlijk. Het is heerlijk als je je toekomstige huisgenoten kunt uitkiezen en je meteen een klik voelt. Maar eerlijk is eerlijk – juist wanneer er niet zoveel te kiezen is, leer je mensen kennen die totaal anders zijn dan jij. Soms pijnlijk, soms hilarisch, soms ronduit goor. Maar altijd leerzaam.