Het konijn was de rode draad

Portman: ,,Het was een soort cabaretvoorstelling, maar de twee clowns spraken nauwelijks. Alles was mime. Ze speelden losse sketches en maakten daarbij met hun mond belachelijke geluiden bij iedere beweging. En de geluiden die ze zelf niet konden maken, deed het orkest. Het begin was een beetje langdradig, met stuntelige clowns die veel struikelen. Een beetje zoals in circus Renz.”

Rehorst: ,,Ze deden een goocheltruc waarbij een wortel en een konijn uit een hoed werden getoverd. Op een gegeven moment leek het beest dood, maar hij werd weer levend gemaakt. Het konijn was de enige rode draad in het hele stuk. Aan het eind van de voorstelling zijn de twee clowns weer als oude mannetjes met de wortel op zoek naar het konijn.”

Portman: ,,Het hoogtepunt vond ik een scène in een auto: twee stoelen op het toneel. Een van de clowns zat in de auto met een meisje dat hij uit het publiek gehaald had. Ze stapte in zonder de virtuele deur open te doen. Bij het remmen, schakelen en toeteren maakte het orkest geluiden. Toen ze voor een stoplicht stonden moest zij van hem haar hoofd uit het raampje steken en tegen bestuurders van andere auto’s schelden. Maar ze vergat het raampje open te draaien en het orkest leverde glasgerinkel.”

Rehorst: ,,Pas op hoor, hij kan zo de hele show herhalen.”

Portman: ,,Het orkest speelde een hele belangrijke rol. Ze improviseerden goed wanneer er mensen uit het publiek op het podium waren. Het meeste was goed getimed. Het was trouwens mooi dat de mensen die op het podium geroepen werden zich ook op hun gemak voelden. Ze konden weinig fout doen. Wat ze ook deden, de clowns improviseerden er wel iets omheen.”

Rehorst: ,,Of ze iets van Laurel en Hardy weghebben? Die hebben geschiedenis geschreven. Dit duo had wel iets van hen weg. De slapstickmuziekjes waren er soms wel.”

Portman: ,,Ze hebben wel geprobeerd erop te lijken. De lange had de leiding, zoals Oliver Hardy, en die kleine reageerde een beetje als Stan Laurel: dommig lachend.”

Rehorst: ,,Het is moeilijk te vergelijken. Deze clowns spelen voor publiek.”

Portman: ,,Ik zou hier niet zo snel meer heengaan. Voor bijvoorbeeld Cirque du Soleil of Les Miserables zou ik zo veertig, vijftig gulden neertellen. Voor deze voorstelling vond ik dat wel wat duur.”

Rehorst: ,,Op een mooie zomerdag in Amsterdam kun je hetzelfde zien, maar dan gewoon op straat. En dat is gratis. De sfeer is dan ook leuker.”(RK)

Portman: ,,Het was een soort cabaretvoorstelling, maar de twee clowns spraken nauwelijks. Alles was mime. Ze speelden losse sketches en maakten daarbij met hun mond belachelijke geluiden bij iedere beweging. En de geluiden die ze zelf niet konden maken, deed het orkest. Het begin was een beetje langdradig, met stuntelige clowns die veel struikelen. Een beetje zoals in circus Renz.”

Rehorst: ,,Ze deden een goocheltruc waarbij een wortel en een konijn uit een hoed werden getoverd. Op een gegeven moment leek het beest dood, maar hij werd weer levend gemaakt. Het konijn was de enige rode draad in het hele stuk. Aan het eind van de voorstelling zijn de twee clowns weer als oude mannetjes met de wortel op zoek naar het konijn.”

Portman: ,,Het hoogtepunt vond ik een scène in een auto: twee stoelen op het toneel. Een van de clowns zat in de auto met een meisje dat hij uit het publiek gehaald had. Ze stapte in zonder de virtuele deur open te doen. Bij het remmen, schakelen en toeteren maakte het orkest geluiden. Toen ze voor een stoplicht stonden moest zij van hem haar hoofd uit het raampje steken en tegen bestuurders van andere auto’s schelden. Maar ze vergat het raampje open te draaien en het orkest leverde glasgerinkel.”

Rehorst: ,,Pas op hoor, hij kan zo de hele show herhalen.”

Portman: ,,Het orkest speelde een hele belangrijke rol. Ze improviseerden goed wanneer er mensen uit het publiek op het podium waren. Het meeste was goed getimed. Het was trouwens mooi dat de mensen die op het podium geroepen werden zich ook op hun gemak voelden. Ze konden weinig fout doen. Wat ze ook deden, de clowns improviseerden er wel iets omheen.”

Rehorst: ,,Of ze iets van Laurel en Hardy weghebben? Die hebben geschiedenis geschreven. Dit duo had wel iets van hen weg. De slapstickmuziekjes waren er soms wel.”

Portman: ,,Ze hebben wel geprobeerd erop te lijken. De lange had de leiding, zoals Oliver Hardy, en die kleine reageerde een beetje als Stan Laurel: dommig lachend.”

Rehorst: ,,Het is moeilijk te vergelijken. Deze clowns spelen voor publiek.”

Portman: ,,Ik zou hier niet zo snel meer heengaan. Voor bijvoorbeeld Cirque du Soleil of Les Miserables zou ik zo veertig, vijftig gulden neertellen. Voor deze voorstelling vond ik dat wel wat duur.”

Rehorst: ,,Op een mooie zomerdag in Amsterdam kun je hetzelfde zien, maar dan gewoon op straat. En dat is gratis. De sfeer is dan ook leuker.”(RK)