‘Het is belangrijk dat er ook voor meisjes boeken over ruimtevaart zijn’

Hoe kwam je op het idee om een kinderboek te schrijven?

“Ik heb het geschreven samen met twee vriendinnen met wie ik een ASML Scholarship heb gedaan – dat is een beurs voor technische masterstudenten. Wij moesten iets terugdoen voor ASML en de opdracht was om technologie onder de aandacht te brengen van de jeugd. We besloten een kinderboek te schrijven over ruimtevaart, het heet Met Mama naar Mars. Het plan was om het een keer af te drukken en voor te lezen op basisscholen. Maar nadat we het manuscript naar tien uitgevers stuurden, wilde er eentje het meteen uitgeven. Twee jaar later ligt ons boek nu in de winkel.”

Waar gaat het boek over?

“Het verhaal gaat over een meisje dat met haar moeder naar Mars gaat. Wanneer hun raket kapot gaat, krijgen ze hulp van verschillende vrouwelijke wetenschappers om het probleem op te lossen. Die zijn gebaseerd op echte vrouwelijke wetenschappers, zoals de natuurkundige Marie Curie en wiskundige Katherine Johnson.”

Waarom een kinderboek over dit onderwerp?

“Het is belangrijk dat er ook voor meisjes boeken over ruimtevaart zijn. Dit misten wij vroeger alle drie. Ik ben opgegroeid met Lego, en vond Discovery Channel veel leuker dan barbies of Mega Mindy. Toen ik in 2017 aan mijn bachelor luchtvaart- en ruimtevaarttechniek begon, was slechts 8 procent van de studenten vrouw. Dat is nu iets verbeterd.”

Nog steeds kiezen minder meisjes dan jongens een technische studie. Hoe komt dat denk je?

“Ik denk dat het deels komt door hoe we kijken naar bepaalde vakgebieden. Toen ik zelf een studie moest kiezen, keek ik eerst naar geneeskunde want daar was iedereen om me heen heel enthousiast over. Maar ik kwam er al snel achter dat je voor die studie veel moet lezen en dat is niets voor mij. Tijdens een open dag liep ik door de faculteit Lucht- en Ruimtevaarttechniek en zag ik al die vliegtuigen en raketten, dat vond ik zo cool. Als kind vond ik dat soort dingen al interessant, maar ik had nooit serieus overwogen om het zelf te gaan doen – dat wordt nu eenmaal niet echt van meisjes of vrouwen verwacht.”

Beetje gekke vraag, maar waarom moeten er eigenlijk meisjes in de techniek, wat is daar de meerwaarde van?

“Ik denk dat het echt zonde is dat veel meisjes een technische studie misschien leuk vinden zonder dat ze dat van zichzelf weten. Voor mij is het vooral belangrijk dat iedereen kan doen wat-ie leuk vindt zonder dat daar vanuit de maatschappij oordelen over zijn. Daarnaast is het fijn om niet altijd de enige vrouw te zijn in een groep van tien mannen.”

Je bent net terug van een internationale ruimtevaartconferentie in Milaan. Wat deed je daar?

“Ik volgde afgelopen zomer een programma bij de International Space University in Houston en daarvan kende ik veel mensen die ook gingen. Het was heel vet: ik heb mijn boek aan André Kuipers overhandigd, met flight directors gepraat, en met astronauten. Er was een presentatie van Lunar Gateway, het project waar ik in Houston aan heb gewerkt. Dat is een ruimtestation dat om de maan draait, dat rond 2026 de lucht wordt in geschoten en dat uiteindelijk het internationale ruimtestation ISS zal vervangen.”

Je bent pas 25 en hebt al veel gedaan: een kunstoog ontworpen voor blinden, een satelliet gebouwd, een beurs gewonnen als eerstejaars, een minor in Princeton gedaan en je werkt aan een energieopwekkende vliegtuigvleugel.

“Dat kunstoog was voor mijn profielwerkstuk op de middelbare. Mijn tante is bijna blind, en ik dacht: waarom hebben doven wel een gehoorapparaat en kunnen blinden niet zien? Ik heb onderzoek gedaan naar verschillende technologieën, breinimplantaten en camera’s. Die technologieën heb ik gecombineerd tot een kunstoog. Tot mijn grote verbazing won ik daarmee de nationale KNAW Onderwijsprijs. Dat was bijzonder voor me, want elk jaar moest ik de middelbare school bijna verlaten omdat ik onvoldoende stond voor bijna alle talen en geschiedenis. Ik was bijna gezakt voor mijn eindexamen door Nederlands en Engels. Wel met een 10 voor wiskunde, maar dat compenseert de andere vakken niet.”

Wat doe je nu?

“Ik doe een dubbele master robotica en space engineering. Binnenkort begin ik met afstuderen bij Phi-Lab, een aardobservatielocatie van de Europese Ruimtevaartorganisatie (ESA) in Frascati in Italië.”

Weet je al wat je na je studie gaat doen?

“Ik heb veel ideeën die me leuk lijken. Misschien ga ik bij de ESA werken, terug naar Andøya Space in de poolcirkel waar ik mijn stage heb gelopen, of aan de slag als flight controller om het ISS te besturen. Of ik ga werken aan de nieuwe robotarm voor de Lunar Gateway. Het lijkt me ook leuk om te helpen met het opruimen van ruimteafval of om robots te maken die Mars kunnen verkennen.”

Wil je zelf de ruimte in?

“Als ik de kans krijg, absoluut! Astronaut worden is mijn grootste droom. Je kunt vanuit allerlei achtergronden kwalificeren; je hebt drie jaar werkervaring nodig, moet meerdere talen spreken en het helpt als je een sport of een avontuurlijke hobby hebt. Het belangrijkste is om te doen wat je leuk vindt en daar heel goed in te worden. Dat vergroot je kans om door de selectie te komen. Ik doe aan atletiek, heb geklommen en veel gefietst en volgend jaar ga ik een marathon lopen. Dus ik ben er serieus mee bezig.”

Hoe realistisch is die droom?

“Alle dromen voor na mijn studie zijn denk ik haalbaar, maar ik leg de lat extra hoog omdat ik astronaut wil worden. Die ambitie motiveert me om het maximale eruit te halen. Zelfs als het uiteindelijk niet lukt, heb ik in elk geval een heel waardevol en spannend leven geleid.”