Het afwasdebat

,,Kijk, al die vaat die er nu staat, mag voor mijn part blijven staan. Met die vieze schimmelpartij kunnen we natuurlijk niemand meer opzadelen. Mijn beleid is: die smeerboel op het aanrecht verspreiden over alle kamers van het huis en vervolgens zorgen dat er absoluut géén vuile vaat meer bijkomt. Nul komma nul.”

Een aantal huisgenoten knikt instemmend. Huisoudste Ad schuift gekrenkt zijn brilletje hoog op de neus, staat op en roept: ,,Huisgenoten word wakker! Laat je bij een beetje vaatoverlast niet direct leiden door het onderbuikgevoel.”

Thom, een pragmatische krullenbol, probeert de boel te sussen en stelt voor een vaatwasser aan te schaffen. Hij vindt dat we daarover wel eerst een referendum moeten houden onder alle nabijgelegen studentenhuizen. ,,Bij een opkomst van tachtig procent, nemen we het advies over.”

Opeens mengt Jan Peter, trouw kerkbezoeker en drievoudig winnaar van de jaarlijkse huisgenoot-met-het-hipste-kapsel-verkiezing, zich in de discussie. ,,Een vaatwasser?! God behoede ons! Als we daarmee beginnen, bevinden we ons op een hellend vlak van normen en waarden. Samen afwassen fungeert toch juist als de hoeksteen van ieder zichzelf respecterend studentenhuis.”

Pim cirkelt met zijn wijsvinger om zijn slaap en briest: ,,Die meneer heeft zijn bovenkamer niet helemaal op orde.” Huisoudste Ad slaat Pim hierop onverwacht met vlakke hand op de wang. -Pets!- ,,Even een correctietikje Pim”, zegt Ad vaderlijk. ,,Jij speelt namelijk op de man en dat is niet fair, we moeten ons tot de inhoud beperken.” De aanwezigen juichen en klappen geamuseerd, een enkeling roffelt enthousiast met de handen op tafel. Ik notuleer alvast de welbekende uitkomst van ons debat: we besluiten niets te besluiten, over vier maanden zetten we het weer op de agenda.

Laatste puntje van onze huisvergadering: de afwas. Huisjongste Pim, een hondenliefhebber met een kaalgeschoren hoofd, blaast mondain een dikke wolk sigarenrook over tafel en start zijn betoog. ,,Kijk, al die vaat die er nu staat, mag voor mijn part blijven staan. Met die vieze schimmelpartij kunnen we natuurlijk niemand meer opzadelen. Mijn beleid is: die smeerboel op het aanrecht verspreiden over alle kamers van het huis en vervolgens zorgen dat er absoluut géén vuile vaat meer bijkomt. Nul komma nul.”

Een aantal huisgenoten knikt instemmend. Huisoudste Ad schuift gekrenkt zijn brilletje hoog op de neus, staat op en roept: ,,Huisgenoten word wakker! Laat je bij een beetje vaatoverlast niet direct leiden door het onderbuikgevoel.”

Thom, een pragmatische krullenbol, probeert de boel te sussen en stelt voor een vaatwasser aan te schaffen. Hij vindt dat we daarover wel eerst een referendum moeten houden onder alle nabijgelegen studentenhuizen. ,,Bij een opkomst van tachtig procent, nemen we het advies over.”

Opeens mengt Jan Peter, trouw kerkbezoeker en drievoudig winnaar van de jaarlijkse huisgenoot-met-het-hipste-kapsel-verkiezing, zich in de discussie. ,,Een vaatwasser?! God behoede ons! Als we daarmee beginnen, bevinden we ons op een hellend vlak van normen en waarden. Samen afwassen fungeert toch juist als de hoeksteen van ieder zichzelf respecterend studentenhuis.”

Pim cirkelt met zijn wijsvinger om zijn slaap en briest: ,,Die meneer heeft zijn bovenkamer niet helemaal op orde.” Huisoudste Ad slaat Pim hierop onverwacht met vlakke hand op de wang. -Pets!- ,,Even een correctietikje Pim”, zegt Ad vaderlijk. ,,Jij speelt namelijk op de man en dat is niet fair, we moeten ons tot de inhoud beperken.” De aanwezigen juichen en klappen geamuseerd, een enkeling roffelt enthousiast met de handen op tafel. Ik notuleer alvast de welbekende uitkomst van ons debat: we besluiten niets te besluiten, over vier maanden zetten we het weer op de agenda.