‘Halve film’

De regisserende broers Taviani maakten het tweeluik ‘Tu Ridi’. Twee broers, twee verhalen, één film. Of niet? Orio Kieboom en zijn huisgenoot Marc Mulder drinken na afloop nog een biertje in filmhuis Lumen.

,,De twee delen hebben absoluut niets met elkaar te maken. Het eerste gaat over een man die lacht in zijn slaap. Zijn vrouw vond dat niet echt leuk, zij denkt dat hij overspel pleegt. En verder lacht er helemaal niemand in de film. Het tweede deel gaat over een klein jongetje dat ontvoerd wordt. Hij zit in een hotel met zijn kidnapper en er is vroeger op die plek ook al iemand ontvoerd, wat je weer in flashbacks te zien krijgt.

Het eerste verhaal is leuk, het tweede saai en somber. En er was echt geen enkele overeenkomst. We hebben hard zitten zoeken naar overeenkomsten. Geen enkele link. Het verpest de avond een beetje.

We hebben allebei deze maand toevallig heel veel films bekeken. In het vliegtuig, in het buitenland en gisteren nog, ‘The Delivery’. Dat is trouwens een leuk verhaal. Alleen slecht geacteerd. Allemaal in het Engels. Je krijgt af en toe het idee dat de acteurs expres met een verschrikkelijk Nederlands accent spreken. Nou ja, dat hoop je dan maar.

En er zitten fouten in de film. Niet dat we daar naar op zoek waren. Maar als de hoofdpersonen een cassette met instructies krijgen, staan daar dingen op die nog niet bekend waren toen ze die cassette kregen. Het allergaafste moment is als er een Volkswagen Kever volkomen onverwacht op een stil landweggetje uit de lucht komt vallen. Wordt dat ook in de trailer gebruikt? Dan het je het beste al gezien.

Dat is bij ‘Tu Ridi’ voor de pauze ook het geval. Er zitten in die eerste helft namelijk echt een paar heel mooie momenten. De film speelt ergens in de jaren dertig, je ziet allemaal oude auto’s. Net zo mooi verzorgd als ‘La Vita é Bella’.

Het eerste verhaal is echt fascinerend. De man die lacht in zijn slaap is namelijk een voormalig operazanger. Door een infarct kan hij nu niet meer optreden en heeft een tragisch baantje bij hetzelfde theater. Hij hoort de repetities, heel treurig allemaal. En tegenover hem zit een collega die verschrikkelijk gepest wordt. Die arme man pleegt uiteindelijk zelfmoord.

Het meest indrukwekkende is een moment waarop de oude operazanger in een bar zingt. De beelden van dat moment worden afgewisseld met beelden van vroeger, van een optreden op het toneel. Heel erg mooi, je voelt gewoon dat die man zich weer zo groot, zo’n ster als vroeger waant. Op een heel subtiele manier weten de regisseurs zijn gevoel over te brengen. Echt jammer dat het in het tweede deel absoluut niet lukt. We zouden graag eens met de regisseur willen spreken. Zo van ‘wat bedoel je daar mee?’ Want veertien gulden is best een boel geld voor een halve film.”

,

De regisserende broers Taviani maakten het tweeluik ‘Tu Ridi’. Twee broers, twee verhalen, één film. Of niet? Orio Kieboom en zijn huisgenoot Marc Mulder drinken na afloop nog een biertje in filmhuis Lumen.

,,De twee delen hebben absoluut niets met elkaar te maken. Het eerste gaat over een man die lacht in zijn slaap. Zijn vrouw vond dat niet echt leuk, zij denkt dat hij overspel pleegt. En verder lacht er helemaal niemand in de film. Het tweede deel gaat over een klein jongetje dat ontvoerd wordt. Hij zit in een hotel met zijn kidnapper en er is vroeger op die plek ook al iemand ontvoerd, wat je weer in flashbacks te zien krijgt.

Het eerste verhaal is leuk, het tweede saai en somber. En er was echt geen enkele overeenkomst. We hebben hard zitten zoeken naar overeenkomsten. Geen enkele link. Het verpest de avond een beetje.

We hebben allebei deze maand toevallig heel veel films bekeken. In het vliegtuig, in het buitenland en gisteren nog, ‘The Delivery’. Dat is trouwens een leuk verhaal. Alleen slecht geacteerd. Allemaal in het Engels. Je krijgt af en toe het idee dat de acteurs expres met een verschrikkelijk Nederlands accent spreken. Nou ja, dat hoop je dan maar.

En er zitten fouten in de film. Niet dat we daar naar op zoek waren. Maar als de hoofdpersonen een cassette met instructies krijgen, staan daar dingen op die nog niet bekend waren toen ze die cassette kregen. Het allergaafste moment is als er een Volkswagen Kever volkomen onverwacht op een stil landweggetje uit de lucht komt vallen. Wordt dat ook in de trailer gebruikt? Dan het je het beste al gezien.

Dat is bij ‘Tu Ridi’ voor de pauze ook het geval. Er zitten in die eerste helft namelijk echt een paar heel mooie momenten. De film speelt ergens in de jaren dertig, je ziet allemaal oude auto’s. Net zo mooi verzorgd als ‘La Vita é Bella’.

Het eerste verhaal is echt fascinerend. De man die lacht in zijn slaap is namelijk een voormalig operazanger. Door een infarct kan hij nu niet meer optreden en heeft een tragisch baantje bij hetzelfde theater. Hij hoort de repetities, heel treurig allemaal. En tegenover hem zit een collega die verschrikkelijk gepest wordt. Die arme man pleegt uiteindelijk zelfmoord.

Het meest indrukwekkende is een moment waarop de oude operazanger in een bar zingt. De beelden van dat moment worden afgewisseld met beelden van vroeger, van een optreden op het toneel. Heel erg mooi, je voelt gewoon dat die man zich weer zo groot, zo’n ster als vroeger waant. Op een heel subtiele manier weten de regisseurs zijn gevoel over te brengen. Echt jammer dat het in het tweede deel absoluut niet lukt. We zouden graag eens met de regisseur willen spreken. Zo van ‘wat bedoel je daar mee?’ Want veertien gulden is best een boel geld voor een halve film.”