Haast

Ik doe geen poging te versnellen, ik rijd al bijna honderdtwintig. Sommige auto’s neurieën tevreden wanneer je bij die snelheid het gaspedaal nog wat dieper intrapt. Een Kadett niet, een Kadett neuriet niet, een Kadett krijgt een soort epileptische aanval.

Mensen hebben steeds meer haast. Vanavond ook al. Ik was bij een afstudeerborrel; de jongen in kwestie had nauwelijks vijf jaar gedaan over zijn studie. Niks ernaast gedaan. Er waren meer van dat soort jonge gasten, afgestudeerd en wel, ze deelden zelfs visitekaartjes uit met functies bij investeringsbanken en drongen voor bij de bar. Een meisje zei: als je minder tijd verspilt om ergens te komen, heb je meer tijd om ergens te zijn. Maar het is geen tijdverspilling, zei ik, misschien meer tegen mezelf (acht jaar studie) dan tegen haar; die extra jaren gebruik je om dingen te doen en te leren die je later nog van pas kunnen komen. Een soort aanvullende opvoeding.

De achteropkomende wagen is nu vlakbij en knippert met zijn grote lichten. Maar ik heb geen haast. Haast is iets voor snelwandelaars. De figuur achter me blijft knipperen. Eikel. Op de snelweg blijkt de ware beschaving, vind ik. Ik ga expres langzamer rijden. Als ik voorbij de vrachtwagen ben treuzel ik nog even, en ga dan net iets te laat naar rechts. De kerel achter me versnelt en blijft even links van me rijden. Ik kijk niet opzij, maar steek bedaard een middelvinger op. De auto stuift weg. Dikke leasebak.

Hij is nog net zichtbaar als mijn telefoon gaat. Ik neem op. De stem komt bekend voor: het meisje van de afstudeerborrel. Ook een visitekaartje mee uitgewisseld. ,,Was jij dat in die Kadett? Ik herkende je. Wat ik probeerde duidelijk te maken: je achterlichten doen het niet. En ik weet niet wat je geleerd hebt tijdens die extra jaren in Delft, maar autorijden in elk geval niet.”

Ik zit op de linkerbaan en probeer al enige tijd een vrachtwagen in te halen, als ik in mijn achteruitkijkspiegel plotseling de snel groter wordende koplampen van een haastige auto zie opdoemen. Ik doe geen poging te versnellen, ik rijd al bijna honderdtwintig. Sommige auto’s neurieën tevreden wanneer je bij die snelheid het gaspedaal nog wat dieper intrapt. Een Kadett niet, een Kadett neuriet niet, een Kadett krijgt een soort epileptische aanval.

Mensen hebben steeds meer haast. Vanavond ook al. Ik was bij een afstudeerborrel; de jongen in kwestie had nauwelijks vijf jaar gedaan over zijn studie. Niks ernaast gedaan. Er waren meer van dat soort jonge gasten, afgestudeerd en wel, ze deelden zelfs visitekaartjes uit met functies bij investeringsbanken en drongen voor bij de bar. Een meisje zei: als je minder tijd verspilt om ergens te komen, heb je meer tijd om ergens te zijn. Maar het is geen tijdverspilling, zei ik, misschien meer tegen mezelf (acht jaar studie) dan tegen haar; die extra jaren gebruik je om dingen te doen en te leren die je later nog van pas kunnen komen. Een soort aanvullende opvoeding.

De achteropkomende wagen is nu vlakbij en knippert met zijn grote lichten. Maar ik heb geen haast. Haast is iets voor snelwandelaars. De figuur achter me blijft knipperen. Eikel. Op de snelweg blijkt de ware beschaving, vind ik. Ik ga expres langzamer rijden. Als ik voorbij de vrachtwagen ben treuzel ik nog even, en ga dan net iets te laat naar rechts. De kerel achter me versnelt en blijft even links van me rijden. Ik kijk niet opzij, maar steek bedaard een middelvinger op. De auto stuift weg. Dikke leasebak.

Hij is nog net zichtbaar als mijn telefoon gaat. Ik neem op. De stem komt bekend voor: het meisje van de afstudeerborrel. Ook een visitekaartje mee uitgewisseld. ,,Was jij dat in die Kadett? Ik herkende je. Wat ik probeerde duidelijk te maken: je achterlichten doen het niet. En ik weet niet wat je geleerd hebt tijdens die extra jaren in Delft, maar autorijden in elk geval niet.”