Twee uitsmijters zijn nog bezig de metaaldetector neer te zetten als ik vrijdagavond om twaalf uur bij Yamamoto naar binnen wil. “Mevrouw, uw identiteitsbewijs alstublieft”, zegt een van de twee met een zware stem.
Delen
Voor het eerst sinds ik mijn rijbewijs heb, moet ik dit laten zien, maar ik doorsta de test. Bij de garderobe komt een vrouw haar jas alweer ophalen. “Het was heel leuk, goede muziek ook!” zegt ze. Als ik vraag waarom ze dan zo vroeg vertrekt, is het antwoord. “Tja, jonge kinderen hè.”
Als ik me nog geen jonkie voelde bij deur en jas, dan is het wel bij binnenkomst. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers ligt zeker ergens eind dertig. Druk is het niet echt. Maar dat geeft de barman extra veel tijd om cocktails te maken. Na flink schudden met maatbekers en cocktailshakers plaatst hij een aardbeitje op de rand van het glas. Vervolgens legt hij een rietje op een houten snijplank om het nauwkeurig schuin af te snijden, zodat het in het ondiepe chique glaasje past. Na deze arbeidsintensieve bestelling rekent hij een grote-mensenprijs af. Het is duidelijk wie de medewerker van de maand gaat worden. Want hoewel het nieuwe danscafé een leuke ruimte is, met veel verschillende hoekjes en dansvloeren, blijven alle mensen vanavond samenklitten bij de cocktailkunstenaar. De personeelsleden bij de andere bar staan er een beetje werkloos bij, maar ze houden de sfeer er goed in. Een barmeisje gebruikt de ruimte om te laten zien wat dansen is. Met de afschuimer in haar hand staat ze te playbacken op oude hits. Beeldschermen langs de dansvloer tonen videoclips uit de jaren tachtig. Op wat rare zithoekjes na ziet de tent er leuk uit.
In het bovenste gedeelte gaan een man en een vrouw volledig uit hun dak. Al hun ledematen zwaaien enthousiast door de lucht. Wanneer ik ze van dichterbij zie, blijkt de man een echte hardrocker. Zijn oranje blouse met grote witte harten staat half open, en hij lacht zijn gouden tanden bloot. De vrouw heeft een hoed op en een gouden blouse aan. Het is een prachtig stel om te zien. “Wij zijn vrienden van vroeger”, vertelt Toon, die uit Zeeland komt. Yamamoto is voor hem nieuw. “Het is echt fantastisch hier!” zegt zijn vriendin Corrie. Ze zijn 45 en 47 jaar en kennen elkaar al twintig jaar. “Hoewel we nu een heel ander leven hebben (zij heeft drie kinderen, hij vier) voelen we ons weer vijftien als we samen dansen!” zegt Corrie blij.
Een tijdje doe ik met hen mee, headbangend en veelvuldig gebruikmakend van mijn ledematen. De lege tent wordt zo toch heel leuk. Maar als Corrie en Toon op een verantwoord tijdstip naar huis gaan voel ik er toch meer voor om naar Speakers te gaan.
Net als ik mijn jas ophaal komt er een groep studenten binnen. Waarschijnlijk is het deurbeleid veranderd, en ook de entreeprijs is met honderd procent gedaald. Yamamoto is maar wat blij met wat vulling en ik ook. De groepsdruk wint het van Speakers en ik blijf verantwoord tot sluitingstijd. (CD)
Weet je een feest? Mail
Twee uitsmijters zijn nog bezig de metaaldetector neer te zetten als ik vrijdagavond om twaalf uur bij Yamamoto naar binnen wil. “Mevrouw, uw identiteitsbewijs alstublieft”, zegt een van de twee met een zware stem. Voor het eerst sinds ik mijn rijbewijs heb, moet ik dit laten zien, maar ik doorsta de test. Bij de garderobe komt een vrouw haar jas alweer ophalen. “Het was heel leuk, goede muziek ook!” zegt ze. Als ik vraag waarom ze dan zo vroeg vertrekt, is het antwoord. “Tja, jonge kinderen hè.”
Als ik me nog geen jonkie voelde bij deur en jas, dan is het wel bij binnenkomst. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers ligt zeker ergens eind dertig. Druk is het niet echt. Maar dat geeft de barman extra veel tijd om cocktails te maken. Na flink schudden met maatbekers en cocktailshakers plaatst hij een aardbeitje op de rand van het glas. Vervolgens legt hij een rietje op een houten snijplank om het nauwkeurig schuin af te snijden, zodat het in het ondiepe chique glaasje past. Na deze arbeidsintensieve bestelling rekent hij een grote-mensenprijs af. Het is duidelijk wie de medewerker van de maand gaat worden. Want hoewel het nieuwe danscafé een leuke ruimte is, met veel verschillende hoekjes en dansvloeren, blijven alle mensen vanavond samenklitten bij de cocktailkunstenaar. De personeelsleden bij de andere bar staan er een beetje werkloos bij, maar ze houden de sfeer er goed in. Een barmeisje gebruikt de ruimte om te laten zien wat dansen is. Met de afschuimer in haar hand staat ze te playbacken op oude hits. Beeldschermen langs de dansvloer tonen videoclips uit de jaren tachtig. Op wat rare zithoekjes na ziet de tent er leuk uit.
In het bovenste gedeelte gaan een man en een vrouw volledig uit hun dak. Al hun ledematen zwaaien enthousiast door de lucht. Wanneer ik ze van dichterbij zie, blijkt de man een echte hardrocker. Zijn oranje blouse met grote witte harten staat half open, en hij lacht zijn gouden tanden bloot. De vrouw heeft een hoed op en een gouden blouse aan. Het is een prachtig stel om te zien. “Wij zijn vrienden van vroeger”, vertelt Toon, die uit Zeeland komt. Yamamoto is voor hem nieuw. “Het is echt fantastisch hier!” zegt zijn vriendin Corrie. Ze zijn 45 en 47 jaar en kennen elkaar al twintig jaar. “Hoewel we nu een heel ander leven hebben (zij heeft drie kinderen, hij vier) voelen we ons weer vijftien als we samen dansen!” zegt Corrie blij.
Een tijdje doe ik met hen mee, headbangend en veelvuldig gebruikmakend van mijn ledematen. De lege tent wordt zo toch heel leuk. Maar als Corrie en Toon op een verantwoord tijdstip naar huis gaan voel ik er toch meer voor om naar Speakers te gaan.
Net als ik mijn jas ophaal komt er een groep studenten binnen. Waarschijnlijk is het deurbeleid veranderd, en ook de entreeprijs is met honderd procent gedaald. Yamamoto is maar wat blij met wat vulling en ik ook. De groepsdruk wint het van Speakers en ik blijf verantwoord tot sluitingstijd. (CD)
Weet je een feest? Mail
Comments are closed.