Feuilleton

Hij vraagt haar hoe ze bij het callcenter is terechtgekomen.

Sanja ademt diep in. En zucht: ,,Ik zal je het hele verhaal vertellen.” Ze vertelt Chris dat zij hem zag op het uitzendbureau. Dat hij daardoor zijn declaraties kwijt is geraakt. Dat ze voor hem bij het telemarketingbedrijf is gaan werken. Ze vertelt zelfs over haar ex en over haar desastreuze spiekpoging. Zonder onderbreking gooit ze alles wat haar de afgelopen dagen is overkomen eruit. Alleen haar Macedonische one-night stand lijkt niet echt het vermelden waard. En het lucht op, zeker. Maar de uitwerking op haar would-be lover is nog niet duidelijk: Chris kijkt haar peinzend aan. Maakt nog meer bewegingen met zijn handen op het bebierkringelde tafelblad. Zijn glas is leeg.

Sanja is uitgesproken. Chris zwijgt. Zelfs het geluid van bierglazen en pratende mensen lijkt even te verstommen.

Maar dan wisselt de barvrouw de cd. De love boat-tune schalt uit de speakers. ‘The love boat, promises something for everyone’. Sanja voelt de vlinders terugfladderen. En Chris begint te lachen. Sanja valt voor zijn krullende mondhoeken. Maar zijn glimlach groeit uit tot een geschater. Sanja kijkt nu wat gegeneerd toe, zo grappig vond ze het zelf nou ook weer niet. Mensen draaien zich om, kijken naar Chris. Lacht hij haar uit? Zijn lachen verkrampt nu tot een bijna stuipend gehinnik. Chris’ lach is ontzettend irritant. Al zijn tandvlees is zichtbaar. Sanja moet denken aan de jongens met Aprilia-brommers op de middelbare school. Zien er uit als een Harley, maar klinken als een ordinaire Puch.

Gelukkig weet Chris weer tot bedaren te komen: ,,Sorry dat ik zo moet lachen. Soms kan ik bijna niet meer stoppen. Maar afgelopen weekend heb ik een film bij een vriendin op video gezien. ‘Message in a bottle’. Echt een verschrikkelijke zaadfilm. Maar daarin achtervolgt een journaliste een eenzame zeiler, Kevin Costner, die een boodschap in een fles de zee op had gestuurd. Ik weet nog dat ik tegen die vriendin zei dat zoiets mij nooit zou overkomen. Ha, zo zie je maar weer.”

Sanja haat Kevin Costner. En durft Chris eigenlijk niet meer aan te kijken. Ze ziet de humor er nog steeds niet van in. Is het raar dat ze afknapt op de manier van lachen van een verder onweerstaanbaar leuke jongen? Hij lacht trouwens verder normaal, maar deze uitbarsting leek onhoudbaar. Ze had de neiging zijn neus dicht te knijpen en zijn hoofd achterover te duwen.

,,Is er iets?”, vraagt hij.

,,Nee. Niet echt, ik ben alleen een beetje moe, geloof ik. Lange dag geweest.” Sanja staart futloos in de verte. Misschien moet ze niet mutsig doen en accepteren dat perfectie wel heel erg zeldzaam is. Maar toch, hij leek zo leuk.

Haar telefoon gaat. Het is Evelien. Haar huis- en studiegenoot weet haar altijd op de meest onmogelijke momenten te storen. Maar nu komt het goed uit. Sanja grijpt haar mobiel als een passagier van de Titanic een reddingsvest: ,,Hoi Eef, wat is er?”

Evelien klinkt hysterisch: ,,Sanja, kom NU naar huis. Een absolute ramp, je zult het niet geloven, maar kom, dan leg ik het wel uit.”

Sanja moet bijna lachen. Want Evelien is normaal gesproken de rust zelve. Er zijn maar weinig dingen die haar kunnen opwinden. Haar passies zijn op een hand te tellen: haar studieresultaten, roeien en oeverloos praten. Bij voorkeur over de telefoon. Voor de zekerheid vraagt Sanja: ,,Is er iets ergs aan de hand, ik bedoel, erg als in ziekte of ongeluk of zo?”

Evelien zucht: ,,Neehee, maar het is wel echt een ramp, kom nu, of ben je niet in Delft? Ik kan echt niet langer aan de telefoon blijven.”

Sanja kijkt naar Chris, die een gepast bezorgde blik heeft aangenomen na het horen van de woorden ziekte en ongeluk. ,,Oké, ik kom er aan. Ben in vijf minuten thuis.” Als Evelien niet langer aan de telefoon kan blijven, moet er wel iets ernstig fout zitten.

Chris kijkt nog steeds alsof hij een cavia heeft ingeslikt: ,,Kan ik helpen?”

Sanja besluit mee te spelen en kijkt bezorgd terug: ,,Nee, sorry. Maar ik moet wel gaan.”

,,Zien we elkaar binnenkort nog een keer?”, vraagt hij.

,,Vast wel.” . .

,,Wil je mijn telefoonnummer?”

,,Heb ik al”, zegt Sanja, en knikt naar haar jas met zijn declaratieformulieren.

Chris lacht. Gewoon weer leuk, zonder tandvlees of bijgeluiden.

Druk (11)

Tandvlees

Sanja is voor de rest van het jaar geschorst. Ze slaagt erin dit voor iedereen geheim te houden. Haar aanstaande liefde Chris neemt haar mee voor een drankje. Hij vraagt haar hoe ze bij het callcenter is terechtgekomen.

Sanja ademt diep in. En zucht: ,,Ik zal je het hele verhaal vertellen.” Ze vertelt Chris dat zij hem zag op het uitzendbureau. Dat hij daardoor zijn declaraties kwijt is geraakt. Dat ze voor hem bij het telemarketingbedrijf is gaan werken. Ze vertelt zelfs over haar ex en over haar desastreuze spiekpoging. Zonder onderbreking gooit ze alles wat haar de afgelopen dagen is overkomen eruit. Alleen haar Macedonische one-night stand lijkt niet echt het vermelden waard. En het lucht op, zeker. Maar de uitwerking op haar would-be lover is nog niet duidelijk: Chris kijkt haar peinzend aan. Maakt nog meer bewegingen met zijn handen op het bebierkringelde tafelblad. Zijn glas is leeg.

Sanja is uitgesproken. Chris zwijgt. Zelfs het geluid van bierglazen en pratende mensen lijkt even te verstommen.

Maar dan wisselt de barvrouw de cd. De love boat-tune schalt uit de speakers. ‘The love boat, promises something for everyone’. Sanja voelt de vlinders terugfladderen. En Chris begint te lachen. Sanja valt voor zijn krullende mondhoeken. Maar zijn glimlach groeit uit tot een geschater. Sanja kijkt nu wat gegeneerd toe, zo grappig vond ze het zelf nou ook weer niet. Mensen draaien zich om, kijken naar Chris. Lacht hij haar uit? Zijn lachen verkrampt nu tot een bijna stuipend gehinnik. Chris’ lach is ontzettend irritant. Al zijn tandvlees is zichtbaar. Sanja moet denken aan de jongens met Aprilia-brommers op de middelbare school. Zien er uit als een Harley, maar klinken als een ordinaire Puch.

Gelukkig weet Chris weer tot bedaren te komen: ,,Sorry dat ik zo moet lachen. Soms kan ik bijna niet meer stoppen. Maar afgelopen weekend heb ik een film bij een vriendin op video gezien. ‘Message in a bottle’. Echt een verschrikkelijke zaadfilm. Maar daarin achtervolgt een journaliste een eenzame zeiler, Kevin Costner, die een boodschap in een fles de zee op had gestuurd. Ik weet nog dat ik tegen die vriendin zei dat zoiets mij nooit zou overkomen. Ha, zo zie je maar weer.”

Sanja haat Kevin Costner. En durft Chris eigenlijk niet meer aan te kijken. Ze ziet de humor er nog steeds niet van in. Is het raar dat ze afknapt op de manier van lachen van een verder onweerstaanbaar leuke jongen? Hij lacht trouwens verder normaal, maar deze uitbarsting leek onhoudbaar. Ze had de neiging zijn neus dicht te knijpen en zijn hoofd achterover te duwen.

,,Is er iets?”, vraagt hij.

,,Nee. Niet echt, ik ben alleen een beetje moe, geloof ik. Lange dag geweest.” Sanja staart futloos in de verte. Misschien moet ze niet mutsig doen en accepteren dat perfectie wel heel erg zeldzaam is. Maar toch, hij leek zo leuk.

Haar telefoon gaat. Het is Evelien. Haar huis- en studiegenoot weet haar altijd op de meest onmogelijke momenten te storen. Maar nu komt het goed uit. Sanja grijpt haar mobiel als een passagier van de Titanic een reddingsvest: ,,Hoi Eef, wat is er?”

Evelien klinkt hysterisch: ,,Sanja, kom NU naar huis. Een absolute ramp, je zult het niet geloven, maar kom, dan leg ik het wel uit.”

Sanja moet bijna lachen. Want Evelien is normaal gesproken de rust zelve. Er zijn maar weinig dingen die haar kunnen opwinden. Haar passies zijn op een hand te tellen: haar studieresultaten, roeien en oeverloos praten. Bij voorkeur over de telefoon. Voor de zekerheid vraagt Sanja: ,,Is er iets ergs aan de hand, ik bedoel, erg als in ziekte of ongeluk of zo?”

Evelien zucht: ,,Neehee, maar het is wel echt een ramp, kom nu, of ben je niet in Delft? Ik kan echt niet langer aan de telefoon blijven.”

Sanja kijkt naar Chris, die een gepast bezorgde blik heeft aangenomen na het horen van de woorden ziekte en ongeluk. ,,Oké, ik kom er aan. Ben in vijf minuten thuis.” Als Evelien niet langer aan de telefoon kan blijven, moet er wel iets ernstig fout zitten.

Chris kijkt nog steeds alsof hij een cavia heeft ingeslikt: ,,Kan ik helpen?”

Sanja besluit mee te spelen en kijkt bezorgd terug: ,,Nee, sorry. Maar ik moet wel gaan.”

,,Zien we elkaar binnenkort nog een keer?”, vraagt hij.

,,Vast wel.” . .

,,Wil je mijn telefoonnummer?”

,,Heb ik al”, zegt Sanja, en knikt naar haar jas met zijn declaratieformulieren.

Chris lacht. Gewoon weer leuk, zonder tandvlees of bijgeluiden.