Moedervlek Sinds de zomer van 2004 zijn wij fans, sinds september hebben wij kaarten voor het concert in Ahoy. Wat begon met grappen over de meest vreselijke teksten die hij uitkraamt, is uitgelopen tot ware liefde.
Delen
Stapelverliefd zelfs, zijn wij op de Latino die zingt:‘Doe het licht niet uit, want ik wil aan jou kunnen zien of ik het goed doe’.
Hero Enrique is het lokaas om Ahoy stampendvol vrouwen te krijgen. Met dertien meiden, huisgenoten en oud- huisgenoten, gaan we op pad. Onderweg komen we andere fans tegen, maar in plaats van het wij-gevoel is er een beetje schaamte. De meisjes zijn minstens zeven jaar jonger dan wij. Maar, zodra we in de zaal zijn is er niets van de schaamte over. Als ode aan Enrique tekenen we met een oogpotloodje een dikke moedervlek op de plek waar deze bij onze ster zat vóór zijn plastische chirurgie.
Bij het eerste nummer rijst Enrique Inglesias uit het podium omhoog. Hij ziet er niet bijzonder spectaculair uit in zijn shirtje en spijkerbroek, en hij heeft het moeilijk, erg moeilijk. Het hele nummer staat hij met zijn arm voor zijn gezicht te zingen. Wij komen niet meer bij van het lachen, maar naast ons barst een meisje in tranen uit. Gaandeweg de show wordt hij steeds stoerder en sexier.
Hij rent op het podium heen en weer, sjanst met het publiek en leent een videocamera van het publiek, om zichzelf even uitgebreid te filmen. Daarbij is hij niet te beroerd om even een foto te maken in zijn broek. Er worden steeds meer trofeeën richting podium gegooid en huiselijke Enrique hangt ze keurig op. Het lijkt wel een waslijn van slipjes, bh’s en af en toe een roos.
Dan nodigt hij twee Belgische mannen uit op het podium om op de bank tequila te drinken. Ze beginnen gezellig te kletsen en Enrique doet de nodige taalkennis op: “Wat is geil in het Frans?” Waarop Frederieke door de zaal schreeuwt: “Frustré”
Het optreden gaat verder met knallende nummers. Hij zingt helemaal niet vals. Wij hebben nog maar één doel, op het podium komen als hij het nummer ‘Hero’ zingt. De kleinste huisgenootjes hebben het meest kans, en wij duwen ze wat naar voren, hij wil natuurlijk nooit iemand die langer is dan hij. Helaas. Hij kiest een meisje van 1.90 m. Met het nummer ‘Escape’ sluit hij uiteindelijk het concert.
We proberen nog backstage te komen, maar tegelijk met de groupies worden we letterlijk de zaal uitgeveegd. Tussen het publiek zien we toevallig alle mensen die wél met Enrique gepraat hebben. Uit pure jaloezie zegt Anna over het reusachtige meisje: “Volgens mij is het gewoon een man!” gevolgd door een diepe zucht en een oprecht “Shit! Hoe moet ik nou ooit een vent krijgen, nu ik Enrique heb gezien?” Als troost koopt ze een poster.
En we beloven plechtig dat we over vijf jaar, als hij weer komt, er weer met z’n dertienen zullen zijn. En dan niet voor de grap, maar als serieuze fans! (CD)
Weet je een feest? Mail
Sinds de zomer van 2004 zijn wij fans, sinds september hebben wij kaarten voor het concert in Ahoy. Wat begon met grappen over de meest vreselijke teksten die hij uitkraamt, is uitgelopen tot ware liefde. Stapelverliefd zelfs, zijn wij op de Latino die zingt:‘Doe het licht niet uit, want ik wil aan jou kunnen zien of ik het goed doe’.
Hero Enrique is het lokaas om Ahoy stampendvol vrouwen te krijgen. Met dertien meiden, huisgenoten en oud- huisgenoten, gaan we op pad. Onderweg komen we andere fans tegen, maar in plaats van het wij-gevoel is er een beetje schaamte. De meisjes zijn minstens zeven jaar jonger dan wij. Maar, zodra we in de zaal zijn is er niets van de schaamte over. Als ode aan Enrique tekenen we met een oogpotloodje een dikke moedervlek op de plek waar deze bij onze ster zat vóór zijn plastische chirurgie.
Bij het eerste nummer rijst Enrique Inglesias uit het podium omhoog. Hij ziet er niet bijzonder spectaculair uit in zijn shirtje en spijkerbroek, en hij heeft het moeilijk, erg moeilijk. Het hele nummer staat hij met zijn arm voor zijn gezicht te zingen. Wij komen niet meer bij van het lachen, maar naast ons barst een meisje in tranen uit. Gaandeweg de show wordt hij steeds stoerder en sexier.
Hij rent op het podium heen en weer, sjanst met het publiek en leent een videocamera van het publiek, om zichzelf even uitgebreid te filmen. Daarbij is hij niet te beroerd om even een foto te maken in zijn broek. Er worden steeds meer trofeeën richting podium gegooid en huiselijke Enrique hangt ze keurig op. Het lijkt wel een waslijn van slipjes, bh’s en af en toe een roos.
Dan nodigt hij twee Belgische mannen uit op het podium om op de bank tequila te drinken. Ze beginnen gezellig te kletsen en Enrique doet de nodige taalkennis op: “Wat is geil in het Frans?” Waarop Frederieke door de zaal schreeuwt: “Frustré”
Het optreden gaat verder met knallende nummers. Hij zingt helemaal niet vals. Wij hebben nog maar één doel, op het podium komen als hij het nummer ‘Hero’ zingt. De kleinste huisgenootjes hebben het meest kans, en wij duwen ze wat naar voren, hij wil natuurlijk nooit iemand die langer is dan hij. Helaas. Hij kiest een meisje van 1.90 m. Met het nummer ‘Escape’ sluit hij uiteindelijk het concert.
We proberen nog backstage te komen, maar tegelijk met de groupies worden we letterlijk de zaal uitgeveegd. Tussen het publiek zien we toevallig alle mensen die wél met Enrique gepraat hebben. Uit pure jaloezie zegt Anna over het reusachtige meisje: “Volgens mij is het gewoon een man!” gevolgd door een diepe zucht en een oprecht “Shit! Hoe moet ik nou ooit een vent krijgen, nu ik Enrique heb gezien?” Als troost koopt ze een poster.
En we beloven plechtig dat we over vijf jaar, als hij weer komt, er weer met z’n dertienen zullen zijn. En dan niet voor de grap, maar als serieuze fans! (CD)
Weet je een feest? Mail
Comments are closed.