Fax van verre

‘

Bij Vivendi krijg je wat je vraagt. Hoewel ze speciale appartementen hebben voor buitenlandse gasten, heeft het bedrijf besloten mij in een Frans gezin te plaatsen. Je staat er verbaasd van wat voor een crash course je dan krijgt in de Franse taal en het Franse leven. Je hoeft helemaal niet naar de Verenigde Staten, Japan of Ghana om in een totaal andere wereld terecht te komen. Drie uur reizen naar het Zuiden volstaat.

De Fransman ziet altijd een gelegenheid voor een goede maaltijd of een mooi glas wijn. Op mijn eerste dag was er al een borrel, midden in de fabriekshal. De vaten actieve kool werden als borreltafel gebruikt. Zo’n borrel is niet te vergelijken met onze obligate pinda’s en pils. Men had verscheidene wijnen aan laten rukken, tezamen met diverse soorten paté en broden. In zo’n glas moet je voorzichtig je neus steken, een slokje proeven en de gastheer complimenteren met het rijke bouquet, het uitstekende parfum of iets anders. Jammer, dat ik niet veel verder kwam, dan ‘erg lekker’.

De volgende dag werden de twee nieuwelingen uitgenodigd door de chef voor een welkomstpraatje, natuurlijk te houden op het terras van een grote brasserie onder het genot van een driegangenlunch.

Alsof dat niet genoeg was: de derde dag een vergadering, afgesloten met een lunch in een chic restaurant. Om twaalf uur vertrokken we, om vier uur zaten we weer achter ons bureau. Kan je het de Française kwalijk nemen die de TU heeft bezocht? Ze praat nu nog vol huivering over onze boterhammen: ,,Dat kan je toch geen lunch noemen!”

Laat je overigens niets wijsmaken (‘Je kan je hier redden met Engels’): als je geen vloeiend Frans spreekt, ben je zuur. De veiligheidsborden (Danger, risque de chute d’objets) zijn in het Frans en je hebt een probleem als je ineens een voorwerp op je kop krijgt. Je was gewaarschuwd!

Is er dan helemaal niets dat irriteert? Toch wel, de gezondheidszorg. Bedside manners moeten nog worden uitgevonden. Een medisch onderzoek was verplicht. Frankrijk verplicht elke Fransman om vaccinaties te hebben. Een boekje –carnet de vaccination – is daar het bewijs van. Dat hebben we niet in Nederland en dus (je moet geen risico nemen met derdewereldlanden als La Hollande) zei de dokter ineens: ,,Houd je mouw vast.” Voordat ik wist wat er gebeurde % WRANG – kreeg ik een naald in mijn arm geramd! Als ik niet binnen twee weken een vaccinatieboekje kan tonen, dan krijg ik alsnog het complete prikkenpakket.

Voor de rest: Vivendi’s crash course ‘Franse taal en het Franseleven’ bevallen me uitstekend. Mes salutations aux stagiaires in de VS, Japan en Ghana, ik neem nog een wijntje en overdenk mijn buitenlandervaring hier.

Thomas van der Zijden, student scheikunde, loopt stage in Frankrijk.

10 juli, hoofdkantoor Vivendi. ,,Waarom wilt u eigenlijk een stage in Frankrijk, mijnheer?” Wist ik veel wat voor gevolgen het antwoord zou hebben: ,,Ik wil vloeiend Frans leren spreken en kennis maken met de Franse levensstijl.”

Bij Vivendi krijg je wat je vraagt. Hoewel ze speciale appartementen hebben voor buitenlandse gasten, heeft het bedrijf besloten mij in een Frans gezin te plaatsen. Je staat er verbaasd van wat voor een crash course je dan krijgt in de Franse taal en het Franse leven. Je hoeft helemaal niet naar de Verenigde Staten, Japan of Ghana om in een totaal andere wereld terecht te komen. Drie uur reizen naar het Zuiden volstaat.

De Fransman ziet altijd een gelegenheid voor een goede maaltijd of een mooi glas wijn. Op mijn eerste dag was er al een borrel, midden in de fabriekshal. De vaten actieve kool werden als borreltafel gebruikt. Zo’n borrel is niet te vergelijken met onze obligate pinda’s en pils. Men had verscheidene wijnen aan laten rukken, tezamen met diverse soorten paté en broden. In zo’n glas moet je voorzichtig je neus steken, een slokje proeven en de gastheer complimenteren met het rijke bouquet, het uitstekende parfum of iets anders. Jammer, dat ik niet veel verder kwam, dan ‘erg lekker’.

De volgende dag werden de twee nieuwelingen uitgenodigd door de chef voor een welkomstpraatje, natuurlijk te houden op het terras van een grote brasserie onder het genot van een driegangenlunch.

Alsof dat niet genoeg was: de derde dag een vergadering, afgesloten met een lunch in een chic restaurant. Om twaalf uur vertrokken we, om vier uur zaten we weer achter ons bureau. Kan je het de Française kwalijk nemen die de TU heeft bezocht? Ze praat nu nog vol huivering over onze boterhammen: ,,Dat kan je toch geen lunch noemen!”

Laat je overigens niets wijsmaken (‘Je kan je hier redden met Engels’): als je geen vloeiend Frans spreekt, ben je zuur. De veiligheidsborden (Danger, risque de chute d’objets) zijn in het Frans en je hebt een probleem als je ineens een voorwerp op je kop krijgt. Je was gewaarschuwd!

Is er dan helemaal niets dat irriteert? Toch wel, de gezondheidszorg. Bedside manners moeten nog worden uitgevonden. Een medisch onderzoek was verplicht. Frankrijk verplicht elke Fransman om vaccinaties te hebben. Een boekje –carnet de vaccination – is daar het bewijs van. Dat hebben we niet in Nederland en dus (je moet geen risico nemen met derdewereldlanden als La Hollande) zei de dokter ineens: ,,Houd je mouw vast.” Voordat ik wist wat er gebeurde % WRANG – kreeg ik een naald in mijn arm geramd! Als ik niet binnen twee weken een vaccinatieboekje kan tonen, dan krijg ik alsnog het complete prikkenpakket.

Voor de rest: Vivendi’s crash course ‘Franse taal en het Franseleven’ bevallen me uitstekend. Mes salutations aux stagiaires in de VS, Japan en Ghana, ik neem nog een wijntje en overdenk mijn buitenlandervaring hier.