Fax van Verre

Thailand zit vol tegenstellingen. Men probeert het Westen te kopiëren en probeert tegelijkertijd de traditionele waarden vast te houden. Nog geen honderd meter van de fabriek staat een prachtig gekleurde Boeddhistische tempel en tien meter van de hoofdingang vind je een rij open hutjes waar oude vrouwtjes nog op houtvuur lunch voor je klaarmaken.

Als je de fabriek inloopt kom je in een andere wereld: één van Westerse technologie en efficiëntie. Hier maakt Unilever zijn ijsjes, zepen en wasmiddelen voor Thailand. In de shampoofabriek waar ik mijn opdracht doe, werken zo’n zeventig mensen aan de lopende band. Er wordt 24 uur per dag gewerkt, temidden van stapels lege shampooflesjes in een benauwende zeeplucht.

De helft van de acht productielijnen is nog grotendeels handmatig, maar de moderne technologie wint steeds verder terrein. Het heeft iets magisch om vierhonderd flesjes per minuut gevuld te zien worden. Een verdieping hoger zijn een aantal Thai druk in de weer om tussen een wirwar van buizen de juiste voorraad tanks met de verpakkingslijnen te verbinden. Ik vind het prachtig om naar deze bedrijvigheid te kijken.

Het klimaat in mijn geairconditionde kantoor is een stuk aangenamer. Daar, op de logistieke afdeling, doe ik het meeste werk omdat mijn opdracht het plannen van de productie betreft. Ik werk samen met achttien vrouwen die de hele fabriek hier plannen. Ook bezoek ik regelmatig de fabriek om met de productiemanager en de baas van het mixen de mogelijkheden te bespreken.

Unilever maakt in deze fabriek zo’n zestig shampoos en dertig vloeibare wasmiddelen. Het omzetten van de machines naar een ander product duurt zo’n twee uur. Daarom probeerde men tot nu toe zo min mogelijk van product te veranderen. Men produceerde in een keer de maandelijkse hoeveelheid van een bepaalde shampoo. Dat levert echter flinke voorraden op. Inmiddels blijkt dat meer te kosten dan het vaker omzetten van machines.

Mede op basis van dit inzicht is vijf jaar geleden in Amerika een nieuwe werkwijze ontwikkeld die Efficient Consumer Response (ECR) heet. Men voert dit concept nu wereldwijd in fabrieken in en Unilever is de eerste in Zuidoost-Azië die dat doet. Doordat je iedere week een kleine hoeveelheid van één product maakt in plaats van een keer per maand veel, heb je een kleinere voorraad. Dankzij ECR kunnen we de voorraad met de helft reduceren, een besparing van zo’n vier miljoen gulden.

In Thaise bedrijven zijn de werkrelaties erg belangrijk. De verhoudingen zijn hiërarchisch vergeleken met Nederland, maar een goede sfeer is erg belangrijk. Het is soms lastig om daar rekening mee te houden, maar het heeft ook voordelen. Bepaalde gebeurtenissen in het bedrijf worden uitgebreid gevierd. De opening van het nieuwehoofdgebouw werd voorafgegaan door een vier uur durende intocht. Vorige week was de zesde ‘verjaardag’ van een bepaald onderhoudsconcept (!): een hele ochtend vol traditionele dans en muziek uit Isaan. Isaan is een provincie in het Noordwesten van Thailand, waar de meeste werknemers oorspronkelijk vandaan komen.

De fabriek zelf ligt in Minburi, wat vissersdorp betekent. Het is 45 minuten rijden van mijn appartement en zo’n anderhalf uur van het centrum van Bangkok vandaan. Ik ga iedere dag met mijn chauffeur naar het werk. Dat is het grote verschil met mijn vorige stage: Unilever ziet mij als werknemer. Niet alleen heb ik een chauffeur en een appartement, maar ook in het werk krijg je verantwoordelijkheid. Daarvoor krijg ik dan ook driehonderd gulden per week zakgeld. Dat is meer dan genoeg, want er is nauwelijks tijd om het uit te geven. Ik sta om 6:30 uur op en ben om 5:30 uur weer thuis. Meestal duik ik dan het zwembad van het appartement in en als ik nog energie heb ga ik Bangkok in.

In Bangkok is genoeg te zien: de Boeddhistische tempels, de lange smalle boten en huizen op palen langs de klongs (kanaaltjes) en de rosse buurt Patpong met vooral ladyboys. Over een paar weken ben ik klaar met mijn stage en heb ik gelukkig nog een maand de tijd om rond te reizen.

Thailand zit vol tegenstellingen. Men probeert het Westen te kopiëren en probeert tegelijkertijd de traditionele waarden vast te houden. Nog geen honderd meter van de fabriek staat een prachtig gekleurde Boeddhistische tempel en tien meter van de hoofdingang vind je een rij open hutjes waar oude vrouwtjes nog op houtvuur lunch voor je klaarmaken.

Als je de fabriek inloopt kom je in een andere wereld: één van Westerse technologie en efficiëntie. Hier maakt Unilever zijn ijsjes, zepen en wasmiddelen voor Thailand. In de shampoofabriek waar ik mijn opdracht doe, werken zo’n zeventig mensen aan de lopende band. Er wordt 24 uur per dag gewerkt, temidden van stapels lege shampooflesjes in een benauwende zeeplucht.

De helft van de acht productielijnen is nog grotendeels handmatig, maar de moderne technologie wint steeds verder terrein. Het heeft iets magisch om vierhonderd flesjes per minuut gevuld te zien worden. Een verdieping hoger zijn een aantal Thai druk in de weer om tussen een wirwar van buizen de juiste voorraad tanks met de verpakkingslijnen te verbinden. Ik vind het prachtig om naar deze bedrijvigheid te kijken.

Het klimaat in mijn geairconditionde kantoor is een stuk aangenamer. Daar, op de logistieke afdeling, doe ik het meeste werk omdat mijn opdracht het plannen van de productie betreft. Ik werk samen met achttien vrouwen die de hele fabriek hier plannen. Ook bezoek ik regelmatig de fabriek om met de productiemanager en de baas van het mixen de mogelijkheden te bespreken.

Unilever maakt in deze fabriek zo’n zestig shampoos en dertig vloeibare wasmiddelen. Het omzetten van de machines naar een ander product duurt zo’n twee uur. Daarom probeerde men tot nu toe zo min mogelijk van product te veranderen. Men produceerde in een keer de maandelijkse hoeveelheid van een bepaalde shampoo. Dat levert echter flinke voorraden op. Inmiddels blijkt dat meer te kosten dan het vaker omzetten van machines.

Mede op basis van dit inzicht is vijf jaar geleden in Amerika een nieuwe werkwijze ontwikkeld die Efficient Consumer Response (ECR) heet. Men voert dit concept nu wereldwijd in fabrieken in en Unilever is de eerste in Zuidoost-Azië die dat doet. Doordat je iedere week een kleine hoeveelheid van één product maakt in plaats van een keer per maand veel, heb je een kleinere voorraad. Dankzij ECR kunnen we de voorraad met de helft reduceren, een besparing van zo’n vier miljoen gulden.

In Thaise bedrijven zijn de werkrelaties erg belangrijk. De verhoudingen zijn hiërarchisch vergeleken met Nederland, maar een goede sfeer is erg belangrijk. Het is soms lastig om daar rekening mee te houden, maar het heeft ook voordelen. Bepaalde gebeurtenissen in het bedrijf worden uitgebreid gevierd. De opening van het nieuwehoofdgebouw werd voorafgegaan door een vier uur durende intocht. Vorige week was de zesde ‘verjaardag’ van een bepaald onderhoudsconcept (!): een hele ochtend vol traditionele dans en muziek uit Isaan. Isaan is een provincie in het Noordwesten van Thailand, waar de meeste werknemers oorspronkelijk vandaan komen.

De fabriek zelf ligt in Minburi, wat vissersdorp betekent. Het is 45 minuten rijden van mijn appartement en zo’n anderhalf uur van het centrum van Bangkok vandaan. Ik ga iedere dag met mijn chauffeur naar het werk. Dat is het grote verschil met mijn vorige stage: Unilever ziet mij als werknemer. Niet alleen heb ik een chauffeur en een appartement, maar ook in het werk krijg je verantwoordelijkheid. Daarvoor krijg ik dan ook driehonderd gulden per week zakgeld. Dat is meer dan genoeg, want er is nauwelijks tijd om het uit te geven. Ik sta om 6:30 uur op en ben om 5:30 uur weer thuis. Meestal duik ik dan het zwembad van het appartement in en als ik nog energie heb ga ik Bangkok in.

In Bangkok is genoeg te zien: de Boeddhistische tempels, de lange smalle boten en huizen op palen langs de klongs (kanaaltjes) en de rosse buurt Patpong met vooral ladyboys. Over een paar weken ben ik klaar met mijn stage en heb ik gelukkig nog een maand de tijd om rond te reizen.