Customize Consent Preferences

We use cookies to help you navigate efficiently and perform certain functions. You will find detailed information about all cookies under each consent category below.

The cookies that are categorized as "Necessary" are stored on your browser as they are essential for enabling the basic functionalities of the site. ... 

Always Active

Necessary cookies are required to enable the basic features of this site, such as providing secure log-in or adjusting your consent preferences. These cookies do not store any personally identifiable data.

No cookies to display.

Functional cookies help perform certain functionalities like sharing the content of the website on social media platforms, collecting feedback, and other third-party features.

No cookies to display.

Analytical cookies are used to understand how visitors interact with the website. These cookies help provide information on metrics such as the number of visitors, bounce rate, traffic source, etc.

No cookies to display.

Performance cookies are used to understand and analyze the key performance indexes of the website which helps in delivering a better user experience for the visitors.

No cookies to display.

Advertisement cookies are used to provide visitors with customized advertisements based on the pages you visited previously and to analyze the effectiveness of the ad campaigns.

No cookies to display.

Campus

Fax van Verre

Ergens op de Kaspische zee, op een plek die hij Machatskala noemt, eet Jeroen Mullink versgevangen kaviaar. Het Russische onderzoekschip waarop de student Technische Aardwetenschappen meevaart, is verrot; maar hij heeft er wel een fax gevonden.

br />

In verband met een stage die ik doe aan de Staats Universiteit Moskou zit ik op dit moment met wetenschappers, waaronder nog vier Russische studenten, op een schip ergens op de Kaspische zee. De bedoeling is dat we gegevens uit zee, maar ook van de kust verzamelen om oorzaken en gevolgen van de zeespiegelveranderingen te weten te komen.

In 25 jaar is het water bijna twee meter gestegen waardoor heel wat land overstroomd is. De laatste twee jaar daalt het weer en niemand weet waarom. Ook in boorputten fluctueert de druk nogal, en daar moet ik me op storten.

De laatste dagen is dit verrotte, veertig jaar oude wetenschapschip veranderd in een vissersschip. In plaats van metingen te verrichten, zat ik met twee Dagestani in een bootje drijfnetten op te halen. Tot mijn schrik was ’t even later nog raak ook: ik keek recht in de ogen van een twee meter lange, woeste steur. De locals wisten beter wat ze moesten doen. Omdat het vissen van steur verboden is, noemt iedereen zich visinspecteur, wat met een soort pasje en pistool ook nog (geforceerd) geloofwaardig overkomt.

We vingen twee steuren, en in die van mij zat kaviaar. Voor de zoveelste keer was het feest op het achterdek en met grote vanzelfsprekendheid nam iedereen zoveel champagne en kaviaar als hij op kon.

Gisteren had ik het gehad. De Dagestaanse bemanning van het schip was aan het dealen geslagen met de locals zodat ’s avonds veertien van die beesten op het dek kletsten. Was even vergeten dat dit land in een absolute chaos verkeert en dat mensen alleen op alternatieve manieren geld kunnen verdienen. Hierdoor kan het eigenlijk niemand iets schelen wat er met hun zee gebeurt. Er is bijvoorbeeld geen vuilnisbak aan boord.

Zonde, want qua klimaat en wind zijn dit net de Canarische Eilanden. Een toerist krijgt hier glas in z’n poot, diarree en met een beetje geluk de tyfus.
Jeroen Mullink

Ergens op de Kaspische zee, op een plek die hij Machatskala noemt, eet Jeroen Mullink versgevangen kaviaar. Het Russische onderzoekschip waarop de student Technische Aardwetenschappen meevaart, is verrot; maar hij heeft er wel een fax gevonden.

In verband met een stage die ik doe aan de Staats Universiteit Moskou zit ik op dit moment met wetenschappers, waaronder nog vier Russische studenten, op een schip ergens op de Kaspische zee. De bedoeling is dat we gegevens uit zee, maar ook van de kust verzamelen om oorzaken en gevolgen van de zeespiegelveranderingen te weten te komen.

In 25 jaar is het water bijna twee meter gestegen waardoor heel wat land overstroomd is. De laatste twee jaar daalt het weer en niemand weet waarom. Ook in boorputten fluctueert de druk nogal, en daar moet ik me op storten.

De laatste dagen is dit verrotte, veertig jaar oude wetenschapschip veranderd in een vissersschip. In plaats van metingen te verrichten, zat ik met twee Dagestani in een bootje drijfnetten op te halen. Tot mijn schrik was ’t even later nog raak ook: ik keek recht in de ogen van een twee meter lange, woeste steur. De locals wisten beter wat ze moesten doen. Omdat het vissen van steur verboden is, noemt iedereen zich visinspecteur, wat met een soort pasje en pistool ook nog (geforceerd) geloofwaardig overkomt.

We vingen twee steuren, en in die van mij zat kaviaar. Voor de zoveelste keer was het feest op het achterdek en met grote vanzelfsprekendheid nam iedereen zoveel champagne en kaviaar als hij op kon.

Gisteren had ik het gehad. De Dagestaanse bemanning van het schip was aan het dealen geslagen met de locals zodat ’s avonds veertien van die beesten op het dek kletsten. Was even vergeten dat dit land in een absolute chaos verkeert en dat mensen alleen op alternatieve manieren geld kunnen verdienen. Hierdoor kan het eigenlijk niemand iets schelen wat er met hun zee gebeurt. Er is bijvoorbeeld geen vuilnisbak aan boord.

Zonde, want qua klimaat en wind zijn dit net de Canarische Eilanden. Een toerist krijgt hier glas in z’n poot, diarree en met een beetje geluk de tyfus.
Jeroen Mullink

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.