Ergens op de Kaspische zee, op een plek die hij Machatskala noemt, eet Jeroen Mullink versgevangen kaviaar. Het Russische onderzoekschip waarop de student Technische Aardwetenschappen meevaart, is verrot; maar hij heeft er wel een fax gevonden.
In verband met een stage die ik doe aan de Staats Universiteit Moskou zit ik op dit moment met wetenschappers, waaronder nog vier Russische studenten, op een schip ergens op de Kaspische zee. De bedoeling is dat we gegevens uit zee, maar ook van de kust verzamelen om oorzaken en gevolgen van de zeespiegelveranderingen te weten te komen.
In 25 jaar is het water bijna twee meter gestegen waardoor heel wat land overstroomd is. De laatste twee jaar daalt het weer en niemand weet waarom. Ook in boorputten fluctueert de druk nogal, en daar moet ik me op storten.
De laatste dagen is dit verrotte, veertig jaar oude wetenschapschip veranderd in een vissersschip. In plaats van metingen te verrichten, zat ik met twee Dagestani in een bootje drijfnetten op te halen. Tot mijn schrik was ‘t even later nog raak ook: ik keek recht in de ogen van een twee meter lange, woeste steur. De locals wisten beter wat ze moesten doen. Omdat het vissen van steur verboden is, noemt iedereen zich visinspecteur, wat met een soort pasje en pistool ook nog (geforceerd) geloofwaardig overkomt.
We vingen twee steuren, en in die van mij zat kaviaar. Voor de zoveelste keer was het feest op het achterdek en met grote vanzelfsprekendheid nam iedereen zoveel champagne en kaviaar als hij op kon.
Gisteren had ik het gehad. De Dagestaanse bemanning van het schip was aan het dealen geslagen met de locals zodat ‘s avonds veertien van die beesten op het dek kletsten. Was even vergeten dat dit land in een absolute chaos verkeert en dat mensen alleen op alternatieve manieren geld kunnen verdienen. Hierdoor kan het eigenlijk niemand iets schelen wat er met hun zee gebeurt. Er is bijvoorbeeld geen vuilnisbak aan boord.
Zonde, want qua klimaat en wind zijn dit net de Canarische Eilanden. Een toerist krijgt hier glas in z’n poot, diarree en met een beetje geluk de tyfus.
Jeroen Mullink
Ergens op de Kaspische zee, op een plek die hij Machatskala noemt, eet Jeroen Mullink versgevangen kaviaar. Het Russische onderzoekschip waarop de student Technische Aardwetenschappen meevaart, is verrot; maar hij heeft er wel een fax gevonden.
In verband met een stage die ik doe aan de Staats Universiteit Moskou zit ik op dit moment met wetenschappers, waaronder nog vier Russische studenten, op een schip ergens op de Kaspische zee. De bedoeling is dat we gegevens uit zee, maar ook van de kust verzamelen om oorzaken en gevolgen van de zeespiegelveranderingen te weten te komen.
In 25 jaar is het water bijna twee meter gestegen waardoor heel wat land overstroomd is. De laatste twee jaar daalt het weer en niemand weet waarom. Ook in boorputten fluctueert de druk nogal, en daar moet ik me op storten.
De laatste dagen is dit verrotte, veertig jaar oude wetenschapschip veranderd in een vissersschip. In plaats van metingen te verrichten, zat ik met twee Dagestani in een bootje drijfnetten op te halen. Tot mijn schrik was ‘t even later nog raak ook: ik keek recht in de ogen van een twee meter lange, woeste steur. De locals wisten beter wat ze moesten doen. Omdat het vissen van steur verboden is, noemt iedereen zich visinspecteur, wat met een soort pasje en pistool ook nog (geforceerd) geloofwaardig overkomt.
We vingen twee steuren, en in die van mij zat kaviaar. Voor de zoveelste keer was het feest op het achterdek en met grote vanzelfsprekendheid nam iedereen zoveel champagne en kaviaar als hij op kon.
Gisteren had ik het gehad. De Dagestaanse bemanning van het schip was aan het dealen geslagen met de locals zodat ‘s avonds veertien van die beesten op het dek kletsten. Was even vergeten dat dit land in een absolute chaos verkeert en dat mensen alleen op alternatieve manieren geld kunnen verdienen. Hierdoor kan het eigenlijk niemand iets schelen wat er met hun zee gebeurt. Er is bijvoorbeeld geen vuilnisbak aan boord.
Zonde, want qua klimaat en wind zijn dit net de Canarische Eilanden. Een toerist krijgt hier glas in z’n poot, diarree en met een beetje geluk de tyfus.
Jeroen Mullink
Comments are closed.