Alweer een bouwkundige Fax van verre. Architectuur-student Bart Reuser had het in Delft wel gezien, en kneep er in januari voor een half jaar tussenuit.
Delen
Met een Erasmusbeurs naar Milaan. Van daaruit faxt hij de volgende variant op ‘Oost West, Thuis Best’.
Na drie jaar studie meende ik, als kritische student, dat de opleiding in Delft volledig fout was. ,,Er is geen keuzevrijheid”, riep ik, ,,de docenten zijn te bekrompen en er gebeurt nooit wat.” Ik was dus toe aan verandering en dacht aan een grote stad, liefst een wereldstad, aan een grote faculteit waar ik kon verdwalen tussen de studenten, met een vreemde taal en een andere cultuur.
Een kort bezoek aan het universitair reisbureau STA*D gaf de doorslag: ik moest naar Milaan. De eisen voor de Erasmusbeurs waren er niet zo hoog en een motivatie was snel geschreven. Nog even een halve cursus Italiaans en een reisgids doornemen en ik was weg, vrijheid.
En vrijheid kreeg ik. Op de faculteit der Architectuur aan de Politechnico di Milano vechten 22 duizend studenten om hun hoofd boven water te houden. Hier wordt niet gepraat over studeerbaarheid, over overgangsregelingen en over studieadviezen. Wie wil, kan studeren; je moet het alleen wel zelf betalen en hoe lang je er over doet is je eigen zorg. Alleen cijfers tellen, tijd en studiegedrag niet. Wie het einde haalt is architect. Een baan krijgen is vaak onmogelijk, maar dat is niet de zorg van de universiteit.
Op deze faculteit moest ik mijn weg vinden. De eerste vraag die ik kreeg toen ik me meldde op het bureau voor buitenlandse contacten was: ,,Wat wil je studeren, industrieel ontwerpen of architectuur? Allebei mag ook.” Architectuur natuurlijk, aangezien ik dat al een tijdje geleden had besloten. ,,In dat geval kun je een paar projecten volgen die alle buitenlanders volgen. Wil je dat niet, dan zoek je het zelf maar uit.”
Oh ja, of ik wel even wat pasfoto’s wilde inleveren en wat papieren wilde ondertekenen. Daar was ik dus de eerste week mee bezig. Van bureau naar bureau, overal pasfoto’s en handtekeningen. Elk bureau heeft zijn eigen formulieren, allemaal in het Italiaans natuurlijk, dat vinden ze handig. Opschieten is de Italianen wezensvreemd. Het woord ’tempo’ heeft in het Italiaans niks met snelheid te maken, maar betekent tijd, en die nemen ze. Voor alles.
Wanneer je hier een afspraak wilt maken met een professor, dan kun je beter eerst een afspraak maken om een afspraak te maken. Zo is het ook gebruikelijk om ergens bonnen te halen om ergens anders bonnen te kunnen halen om ergens wat te drinken. En het bleek voor mij handig om eerst een kamer te zoeken om van daaruit een kamer te zoeken.
Toch, hoe eigenaardig het ook allemaal klinkt, ik kreeg wat ik wilde. Ik heb mijn eigen projecten gekozen, deel mijn eigen dag in, reis en zie veel. Nu ik al wat langer in Milaan rondloop voel ik me erg thuis. De Italiaanse taal, die mij steeds meer eigen wordt, is prachtig. De mensen zijn ontspannen en het eten is heerlijk. Italianen zijn vaakgeïnteresseerd in Nederland en in de studie in Delft. Ik vertel er nu trots over, over de vele begeleiding die we er krijgen. Over de kansen op werk en over geld van de overheid; echt een paradijsje.
Alweer een bouwkundige Fax van verre. Architectuur-student Bart Reuser had het in Delft wel gezien, en kneep er in januari voor een half jaar tussenuit. Met een Erasmusbeurs naar Milaan. Van daaruit faxt hij de volgende variant op ‘Oost West, Thuis Best’.
Na drie jaar studie meende ik, als kritische student, dat de opleiding in Delft volledig fout was. ,,Er is geen keuzevrijheid”, riep ik, ,,de docenten zijn te bekrompen en er gebeurt nooit wat.” Ik was dus toe aan verandering en dacht aan een grote stad, liefst een wereldstad, aan een grote faculteit waar ik kon verdwalen tussen de studenten, met een vreemde taal en een andere cultuur.
Een kort bezoek aan het universitair reisbureau STA*D gaf de doorslag: ik moest naar Milaan. De eisen voor de Erasmusbeurs waren er niet zo hoog en een motivatie was snel geschreven. Nog even een halve cursus Italiaans en een reisgids doornemen en ik was weg, vrijheid.
En vrijheid kreeg ik. Op de faculteit der Architectuur aan de Politechnico di Milano vechten 22 duizend studenten om hun hoofd boven water te houden. Hier wordt niet gepraat over studeerbaarheid, over overgangsregelingen en over studieadviezen. Wie wil, kan studeren; je moet het alleen wel zelf betalen en hoe lang je er over doet is je eigen zorg. Alleen cijfers tellen, tijd en studiegedrag niet. Wie het einde haalt is architect. Een baan krijgen is vaak onmogelijk, maar dat is niet de zorg van de universiteit.
Op deze faculteit moest ik mijn weg vinden. De eerste vraag die ik kreeg toen ik me meldde op het bureau voor buitenlandse contacten was: ,,Wat wil je studeren, industrieel ontwerpen of architectuur? Allebei mag ook.” Architectuur natuurlijk, aangezien ik dat al een tijdje geleden had besloten. ,,In dat geval kun je een paar projecten volgen die alle buitenlanders volgen. Wil je dat niet, dan zoek je het zelf maar uit.”
Oh ja, of ik wel even wat pasfoto’s wilde inleveren en wat papieren wilde ondertekenen. Daar was ik dus de eerste week mee bezig. Van bureau naar bureau, overal pasfoto’s en handtekeningen. Elk bureau heeft zijn eigen formulieren, allemaal in het Italiaans natuurlijk, dat vinden ze handig. Opschieten is de Italianen wezensvreemd. Het woord ’tempo’ heeft in het Italiaans niks met snelheid te maken, maar betekent tijd, en die nemen ze. Voor alles.
Wanneer je hier een afspraak wilt maken met een professor, dan kun je beter eerst een afspraak maken om een afspraak te maken. Zo is het ook gebruikelijk om ergens bonnen te halen om ergens anders bonnen te kunnen halen om ergens wat te drinken. En het bleek voor mij handig om eerst een kamer te zoeken om van daaruit een kamer te zoeken.
Toch, hoe eigenaardig het ook allemaal klinkt, ik kreeg wat ik wilde. Ik heb mijn eigen projecten gekozen, deel mijn eigen dag in, reis en zie veel. Nu ik al wat langer in Milaan rondloop voel ik me erg thuis. De Italiaanse taal, die mij steeds meer eigen wordt, is prachtig. De mensen zijn ontspannen en het eten is heerlijk. Italianen zijn vaakgeïnteresseerd in Nederland en in de studie in Delft. Ik vertel er nu trots over, over de vele begeleiding die we er krijgen. Over de kansen op werk en over geld van de overheid; echt een paradijsje.
Comments are closed.