Expositie toont zichtbare en onzichtbare uitdagingen van studenten en medewerkers

De expositie is onderdeel van de AccessAbility Week (25 maart t/m 1 april), die dit jaar draait om het thema ‘Inclusion in Action: From Awareness to Change’. De tentoonstelling nodigt uit om verder te kijken dan de oppervlakte en stil te staan bij wat het betekent om te leven met zichtbare en onzichtbare uitdagingen. Er zijn foto’s van dertien studenten en medewerkers te zien, elk met hun eigen verhaal. Onder elke foto staat daarover een korte toelichting. In Delta gaan drie van hen dieper in op hun ervaringen. Ze vertellen hoe ze hun weg vinden binnen de universiteit, hoe ze obstakels omzetten in kracht en welke impact dit heeft op hun studie en werk.

ADHD als superkracht

Vim Gunatilleke is bestuurslid van Studable Delft en medebedenker van de expositie. Als freelance fotograaf mocht hij de portretten van de deelnemers maken. Een unieke ervaring, vertelt hij. “Ik vond het bijzonder dat de betrokkenen kwetsbaar durfden te zijn en hun verhaal met mij wilden delen. Eerst maakten we kennis en later kwam ik terug met mijn camera. Daardoor was de sfeer meer ontspannen en dat zie je terug in de foto’s.”

Creativiteit als medicijn

Vim maakte ook een zelfportret. Op volwassen leeftijd kreeg hij de diagnose ADHD. In het begin van zijn studie leverde dat de nodige uitdagingen op, maar sinds hij strategic product design doet, bloeide hij op. “Ik gedij goed in een creatieve omgeving waar weinig kaders zijn. Ik merk dat ik dan minder ‘last’ heb van mijn ADHD.”

‘Ik studeer het liefst als iedereen slaapt’

Afleiding blijft een uitdaging waar hij dagelijks mee dealt. “Er is zoveel afleiding waar ik mezelf in kan verliezen. Tijdens een college kan ik bijvoorbeeld ook mijn telefoon of laptop gebruiken. Ik kan er steeds beter mee omgaan. Uitstelgedrag nekt me vaak, maar de tijdsdruk helpt me tegelijkertijd om mijn beste werk te leveren. Zonder die druk voelt het bijna onmogelijk om te beginnen.”

Studeren in de nacht

Vim groeide op in Sri Lanka, waar op de basisschool de eerste tekenen van ADHD zichtbaar werden. Hij deed het goed op school, maar zijn ouders kregen klachten dat hij impulsief was en ronddwaalde in de klas. “Ik moest mijn energie kwijt en mijn hoofd leegmaken”, zegt hij daarover. Later, op de middelbare school, moest hij zich aanpassen aan de hoge prestatiedruk. Daar ontdekte hij dat studeren hem het best lukt als de rest van het huis in rust is. “Ik studeer nog steeds het liefst als iedereen slaapt. Dan word ik minimaal afgeleid.”

Van medicatie wil hij niet veel weten. “Ik heb het in huis, maar wil er niet afhankelijk van worden. Bovendien zie ik mijn ADHD zeker niet als een beperking, maar als mijn superkracht waardoor ik op het creatieve vlak kan floreren.”

Een onzichtbare strijd

Sanne Alblas werkt op de faculteit Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica en is daar aanspreekpunt en adviseur voor PhD-studenten en hun supervisors.

Twintig jaar geleden kreeg Sanne een dubbele oorontsteking. Vervelend, maar op zich niet alarmerend. Niet veel later echter ontstond er een onverklaarbare pijn aan haar gezicht. De pijn ging nooit meer weg en sinds die tijd leeft Sanne met chronische aangezichtspijn. Een atypische vorm, waarvoor geen behandeling bestaat. “De pijn is er zodra ik wakker word. Het voelt alsof ik een strak masker op heb, waardoor ik een prikkende en zeurende pijn in mijn hele gezicht voel. Eens in de zoveel tijd heb ik migraine-achtige aanvallen waarbij vooral de linkerkant van mijn gezicht opvlamt. Het voelt dan alsof mijn huid openligt en mijn oog uitpuilt. Ik moet soms in de spiegel kijken om mezelf ervan te overtuigen dat dat echt niet zo is.”

‘Ooit is mij geadviseerd nooit op mijn werk te vertellen wat ik heb’

De oorzaak is waarschijnlijk een beschadigde zenuwknoop aan de zijkant van haar gezicht, maar artsen weten het niet goed. “Ik blijf altijd hopen op genezing, maar tot nu toe helpt niets. De chronische pijn neemt veel energie en beperkt mij in hoe ik mijn leven leef, maar qua werk belemmert het mij gelukkig niet. Werk geeft juist energie en biedt structuur.”

Kwetsbaarheid als kracht

Sanne is blij met haar foto en de expositie. Toch was haar deelname niet vanzelfsprekend. “Ooit is mij geadviseerd nooit op mijn werk te vertellen wat ik heb, omdat mensen het als zwakte kunnen zien. Dat heb ik lang geloofd, maar mede doordat ik nu onderdeel ben van DiversAbility, een TU-breed platform voor medewerkers met een kwetsbaarheid, kan ik er makkelijker over praten. Ik ervaar juist hoeveel kracht er zit ín kwetsbaarheid. Ondanks tegenslag werk ik fulltime en heb ik een vol leven. Ik hoop een inspiratie te kunnen zijn voor anderen. Wees open, het helpt echt.”

Je altijd anders voelen

Corné Arentze doet life science and technology en is bijna afgestudeerd. “Dat mag ook wel, na acht jaar”, grapt hij.

Eigenlijk stond Corné kort voor de coronapandemie al op het punt van afstuderen. Maar toen in die periode alle structuur van buitenaf wegviel, begonnen de problemen. “Ik moest alleen nog mijn thesis en verslagen schrijven en die planning moest ik zelf maken. Daarin liep ik vast en ik realiseerde me dat het me alleen niet ging lukken. Ik heb professionele hulp gezocht om erachter te komen wat ik heb. Ik ben toen gediagnostiseerd met ADHD en later is daar ook autisme bijgekomen.”

‘Ik kom vaak met originele ideeën en zie overal kansen’

“In de praktijk komt het neer op drukte en chaos in mijn hoofd en in mijn communicatie naar buiten toe. Ik heb moeite om hoofd- en bijzaken van elkaar te scheiden en zie altijd zijpaadjes die óók genomen kunnen worden. Ik raak dan verstrikt in een wirwar van opties en dat zorgt ervoor dat ik niks gedaan krijg.”

Corné ziet zeker voordelen aan wat hij heeft. “Ik ben een out of the box-denker. Ik kom vaak met originele ideeën en zie overal kansen. Dat zijn eigenschappen waar ik blij mee ben.”

Een carrière met impact

In de zomer van 2024 was Corné betrokken bij de oprichting van Studable Delft; een vereniging voor studenten met kwetsbaarheden. Inmiddels mag hij zich voorzitter noemen en die rol past hem goed. “Het is fijn om bij Studable Delft herkenning en erkening te vinden bij anderen en erover te praten met elkaar.” Wat hij gaat doen als hij straks afgestudeerd is, weet hij nog niet. “Het lijkt me heel tof om me in te zetten voor een circulaire economie en mij bezig te houden met afvalwaterzuivering. Het lijkt me ook interessant om bij te dragen aan een toegankelijkere samenleving en inclusief onderwijs, maar op dit moment zie ik nog niet hoe ik daar een rol in kan spelen.”