Eerste werkdag

Zo voelt het voor mij eigenlijk ook. Ik word overvallen door een voor mij bekend gevoel: het gevoel veel te weinig te kunnen! Morgen is het voor het echie. Vanaf morgen hoor ik er echt bij. Met salaris en dus ook met verantwoordelijkheden.

Maar ja, wat kan ik eigenlijk? Waarom hebben ze mij in godsnaam aangenomen? Ik kan geen mooie kast timmeren, ik kan niet lassen, geen brood bakken en geen schoenen maken. En ook al ben ik twee maanden geleden als waterbouwkundige afgestudeerd, ik kan geen beton maken, geen huis bouwen, en echt geen Eifeltoren berekenen. Die ingewikkelde sommen van mechanica ben ik ook al lang vergeten. Waarschijnlijk heb ik weer goed gebluft op het sollicitatiegesprek. Je zou toch zeggen dat die psychologie gestudeerde recruitment-mevrouw daar doorheen prikt?

Dit gevoel was ook in mijn studie redelijk chronisch. Ik dacht altijd dat anderen veel beter waren (dat waren ze ook) en dat ik het natuurlijk nooit ging halen. Tijdens mijn afstuderen heb ik ook lang gedacht: nu ga ik door de mand vallen. Nu komen ze er eindelijk achter dat ik al die jaren niets heb geleerd, en dat ik eigenlijk ook helemaal niet zo slim ben. Een tentamen goed maken is namelijk niet gelijk aan de stof begrijpen, zoals iedereen weet. De wereld komt er nu achter dat ik me altijd door de studie heen heb gebluft. Dat ik me eigenlijk door het hele leven aan het bluffen ben. Wonder boven wonder komt het tot nu toe iedere keer net goed. Toch maar dat afstuderen gehaald. Overigens, de illusie dat ik met het bereiken van zo`n mijlpaal eindelijk mezelf zou kunnen bewijzen dat ik het wél kan, werd me snel afgenomen. Mijn thesis leek me altijd al een samengeraapt zooitje, ook op het einde. Ongelooflijk, dat ik daarmee ben afgestudeerd. Weer gebluft.

Mezelf serieus nemen, dat vind ik nog steeds lastig. En zo sta ik aan de vooravond van mijn eerste werkdag met veel zin, en een beetje onzekerheid. Ik schijn niet de enige te zijn.