Een soort levensstijl

br />
Het is negen uur, buiten klinkt het geluid van een bouwkundefeest. De portier is al een paar uur geleden vertrokken en de overblijvers hebben hun fiets in de hal gestald. Want de fietsenkelder is ook op slot. Via sluisdeuren met videobewaking en pincode is het gebouw van de faculteit Elektrotechniek tot middernacht voor studenten en medewerkers toegankelijk. Binnen is het schemerig. Weinig lampen, nog minder beweging. Het gebouw geeuwt in de avondzon.

Bovenaan beginnen: Op de zeventiende verdieping treffen we ir. J. Nieuwstad, aio bij de vakgroep netwerken en systemen. Hij wil net naar huis: ,,Ik heb geen zin meer. Ik werk niet zo heel erg vaak laat door. Andere mensen op de verdieping wel, die gaan echt bijna iedere avond tot heel laat door. Alleen niet vandaag, want ze zijn net vertrokken om te gaan zwemmen.” Tussen de dichtgetrokken luxaflex door, een glimp van weilanden en Zoetermeer in een lichtrood vergezicht. ,,O, ja die hebben we hier altijd in de avond dicht. Want anders staat morgenonchtend de zon hier op en is het zo vijfendertig graden”, aldus Nieuwstad, die met de lift naar beneden vertrekt.

Twee deuren verder zit Tun Ma (25) achter zijn computer. De Chinese promovendus studeert eigenlijk in de Verenigde Staten, aan de universiteit van Minnesota, in Minneapolis. ,,Ik zie dit niet speciaal als werken, dus vind ik het ook niet erg om langer door te gaan. Het is een soort levensstijl.” Tun Ma gaat bijna elke avond tot twaalven door en is ook regelmatig in het weekend op de faculteit. ,,Ik ben maar zes maanden hier in Delft en wil dan ook het maximale uit de tijd hier halen. Ik wil tenslotte uiterlijk in 1999 promoveren. En als buitenlander wil je je ook wel bewijzen.” Hoe weet hij dat het tijd wordt om naar huis te gaan? ,,Ik heb het alarm in mijn horloge zo ingesteld dat het vanaf kwart over elf om de zoveel tijd afgaat. Anders zou ik inderdaad vergeten om naar huis te gaan. Ik heb weleens een nacht hier doorgewerkt. Me gewoon in laten sluiten. Lekker rustig.” Is het met zo’n werkritme nog wel mogelijk er een sociaal leven op na te houden? ,,Ja hoor, ik heb veel vrienden, en hier op de vakgroep is het ook erg gezellig, interessante discussies, iedereen is hier heel vriendelijk.”

We zijn getipt dat op de tiende etage ook een groep notoire nachtbrakers huist. Het lijkt mee te vallen. Een bijna lege gang. In een laboratorium brandt licht. Maar op een aantal indrukwekkend gekoelde apparaten en een paar robots na, is het leeg. Een stuk verderop wordt wel nog gewerkt. Dr.ir. A.J.C. van Gemund, docent computerarchitectuur zit tevreden achter zijn bureau. Een uurtje geleden heeft hij een artikelbeëindigd. ,,Kan morgen op de post. Ik zit nu nog even een interessant stuk over computerarchitectuur te lezen.”

Maar waren het niet de afstudeerders en aio’s die lang door moesten werken? ,,Nou, we zijn hier zwaar onderbezet, en het gewone werk komt dus niet allemaal tussen negen en vijf af. Verder probeer ik al mijn werk hier te doen, om een goede scheiding tussen thuis en werk te houden. Wanneer je spullen naar huis gaat nemen is het einde zoek.” Van Gemund werkt twee tot drie avonden in de week over. Wat vindt zijn vrouw hier van? ,,Die vraagt zich ook wel eens af of dit nou normaal is. Ik ben ook afkomstig uit het bedrijfsleven. Een van de redenen om over te stappen was dat ik iets normalere werktijden hoopte te krijgen. Maar aan de andere kant vind ik het ook niet ongezond om veel te werken. Ja, hier in dit gebouw misschien wel, maar in principe is het goed om hard te werken en iets te bereiken. Ik heb op deze manier wel het gevoel dat mijn steentje aan de maatschappij bijdraag. Natuurlijk heb je hier ook de echte nerds. Die zitten de hele dag maar achter hun computer zonder dat ze werkelijk ergens aan toe komen.”

Waar eet een overwerker? ,,In de Aula. Nee, ik heb nog nooit pizza laten bezorgen. Het valt trouwens ook wel mee met mijn overwerken hoor. Ik begin tenslotte ook later, om tien uur ’s ochtends. Maar soms denk ik wel eens dat het de omgekeerde wereld is. Vroeger, toen ik studeerde zaten we als student tot laat door te buffelen. Nu is dat omgekeerd. Dat is bij MIT wel anders.” Het is inmiddels na elven. Er zijn nog maar een paar lichte vlakken aan de buitenzijde van het gebouw over. Elektro slaapt. Bijna.

De Elektroflat als Delft’s grootste prikklok. Zelfs vanuit de trein valt ’s avonds af te lezen dat er nog gewerkt wordt. En het is dat het gebouw om twaalf uur definitief op slot zit, anders zouden de echte liefhebbers gewoon doorwerken.

Het is negen uur, buiten klinkt het geluid van een bouwkundefeest. De portier is al een paar uur geleden vertrokken en de overblijvers hebben hun fiets in de hal gestald. Want de fietsenkelder is ook op slot. Via sluisdeuren met videobewaking en pincode is het gebouw van de faculteit Elektrotechniek tot middernacht voor studenten en medewerkers toegankelijk. Binnen is het schemerig. Weinig lampen, nog minder beweging. Het gebouw geeuwt in de avondzon.

Bovenaan beginnen: Op de zeventiende verdieping treffen we ir. J. Nieuwstad, aio bij de vakgroep netwerken en systemen. Hij wil net naar huis: ,,Ik heb geen zin meer. Ik werk niet zo heel erg vaak laat door. Andere mensen op de verdieping wel, die gaan echt bijna iedere avond tot heel laat door. Alleen niet vandaag, want ze zijn net vertrokken om te gaan zwemmen.” Tussen de dichtgetrokken luxaflex door, een glimp van weilanden en Zoetermeer in een lichtrood vergezicht. ,,O, ja die hebben we hier altijd in de avond dicht. Want anders staat morgenonchtend de zon hier op en is het zo vijfendertig graden”, aldus Nieuwstad, die met de lift naar beneden vertrekt.

Twee deuren verder zit Tun Ma (25) achter zijn computer. De Chinese promovendus studeert eigenlijk in de Verenigde Staten, aan de universiteit van Minnesota, in Minneapolis. ,,Ik zie dit niet speciaal als werken, dus vind ik het ook niet erg om langer door te gaan. Het is een soort levensstijl.” Tun Ma gaat bijna elke avond tot twaalven door en is ook regelmatig in het weekend op de faculteit. ,,Ik ben maar zes maanden hier in Delft en wil dan ook het maximale uit de tijd hier halen. Ik wil tenslotte uiterlijk in 1999 promoveren. En als buitenlander wil je je ook wel bewijzen.” Hoe weet hij dat het tijd wordt om naar huis te gaan? ,,Ik heb het alarm in mijn horloge zo ingesteld dat het vanaf kwart over elf om de zoveel tijd afgaat. Anders zou ik inderdaad vergeten om naar huis te gaan. Ik heb weleens een nacht hier doorgewerkt. Me gewoon in laten sluiten. Lekker rustig.” Is het met zo’n werkritme nog wel mogelijk er een sociaal leven op na te houden? ,,Ja hoor, ik heb veel vrienden, en hier op de vakgroep is het ook erg gezellig, interessante discussies, iedereen is hier heel vriendelijk.”

We zijn getipt dat op de tiende etage ook een groep notoire nachtbrakers huist. Het lijkt mee te vallen. Een bijna lege gang. In een laboratorium brandt licht. Maar op een aantal indrukwekkend gekoelde apparaten en een paar robots na, is het leeg. Een stuk verderop wordt wel nog gewerkt. Dr.ir. A.J.C. van Gemund, docent computerarchitectuur zit tevreden achter zijn bureau. Een uurtje geleden heeft hij een artikelbeëindigd. ,,Kan morgen op de post. Ik zit nu nog even een interessant stuk over computerarchitectuur te lezen.”

Maar waren het niet de afstudeerders en aio’s die lang door moesten werken? ,,Nou, we zijn hier zwaar onderbezet, en het gewone werk komt dus niet allemaal tussen negen en vijf af. Verder probeer ik al mijn werk hier te doen, om een goede scheiding tussen thuis en werk te houden. Wanneer je spullen naar huis gaat nemen is het einde zoek.” Van Gemund werkt twee tot drie avonden in de week over. Wat vindt zijn vrouw hier van? ,,Die vraagt zich ook wel eens af of dit nou normaal is. Ik ben ook afkomstig uit het bedrijfsleven. Een van de redenen om over te stappen was dat ik iets normalere werktijden hoopte te krijgen. Maar aan de andere kant vind ik het ook niet ongezond om veel te werken. Ja, hier in dit gebouw misschien wel, maar in principe is het goed om hard te werken en iets te bereiken. Ik heb op deze manier wel het gevoel dat mijn steentje aan de maatschappij bijdraag. Natuurlijk heb je hier ook de echte nerds. Die zitten de hele dag maar achter hun computer zonder dat ze werkelijk ergens aan toe komen.”

Waar eet een overwerker? ,,In de Aula. Nee, ik heb nog nooit pizza laten bezorgen. Het valt trouwens ook wel mee met mijn overwerken hoor. Ik begin tenslotte ook later, om tien uur ’s ochtends. Maar soms denk ik wel eens dat het de omgekeerde wereld is. Vroeger, toen ik studeerde zaten we als student tot laat door te buffelen. Nu is dat omgekeerd. Dat is bij MIT wel anders.” Het is inmiddels na elven. Er zijn nog maar een paar lichte vlakken aan de buitenzijde van het gebouw over. Elektro slaapt. Bijna.