Duizenden euro’s verschil in collegegeld bachelor

Studenten betalen voor hun eerste bachelor- en eerste masteropleiding het wettelijke collegegeld van 1.713 euro per jaar. Als ze daarna een tweede bachelor willen volgen, moeten ze tegenwoordig het kostendekkende instellingscollegegeld betalen. En dan blijken de verschillen tussen universiteiten heel groot, aldus de Keuzegids Hoger Onderwijs, die de tarieven op een rij zette.

Zelfs binnen één stad scheelt het een slok op een borrel. De Universiteit van Amsterdam vraagt twintigduizend euro collegegeld voor de bacheloropleiding geneeskunde, terwijl de Vrije Universiteit in dezelfde stad slechts vijftienduizend euro in rekening brengt.

Alfa- en gammaopleidingen kosten aan de Universiteit van Tilburg voorlopig slechts 1.713 euro, al zal de prijs vanaf september 2013 voor menige bacheloropleiding omhoog gaan. De Amsterdamse universiteiten rekenen beide negenduizend euro per jaar. De andere instellingen zitten daar tussenin, maar vragen minstens vijfduizend euro per jaar.

Bètastudies zijn over het algemeen iets duurder: van 6.853 euro in Rotterdam tot elfduizend euro aan de UvA en de VU.

Waar de verschillen tussen universiteiten vandaan komen, is niet duidelijk. In hun voorlichting geven de universiteiten geen uitleg over de tarieven.

Staatssecretaris Zijlstra is niet van plan om instellingen een maximumtarief voor tweede studies op te leggen. “Je kunt niet tegen een instelling zeggen dat het instellingscollegegeld standaard hooguit tienduizend euro mag bedragen, terwijl de kostprijs van sommige studies het dubbele is”, zei hij afgelopen najaar in de Tweede Kamer. Alleen als instellingen structureel te veel geld vragen, wil hij het er in de Tweede Kamer over hebben.

De Nederlandse Mededingingsautoriteit deed in september een inval bij de twee Amsterdamse universiteiten in verband met verboden prijsafspraken. Universiteiten mogen geen kartel vormen en moeten ieder voor zich een prijs vaststellen.

Een groep rechtenstudenten voert een rechtszaak tegen de hoge instellingstarieven voor juridische masteropleidingen. De universiteiten moeten uitleggen hoe ze tot hun tarieven komen en wat de kosten van een opleiding zijn, vinden de studenten. De hoge tarieven voor masteropleidingen hebben tot nog toe meer aandacht getrokken dan de tarieven voor bacheloropleidingen

 

Delta, August 2005
‘The surgeon has to drill a hole through a metal cylinder in the mould that fits the shoulder perfectly. That way the shoulder prostheses will also fit perfectly.’ 

Fitting patients with shoulder, hip or knee prostheses is no picnic. With limited views and space to move around in between joints, it’s difficult for surgeons to drill, saw and screw in exactly the right spot and thus perfectly fit the prostheses.

Dr Edward Valstar of the biomechanics and imaging group (3mE) developed a computer programme in 2005 that allows surgeons to make perfectly fitting moulds using a 3D printer and X-ray data. Guidance channels or holes in these moulds help the surgeons perform their duties.

Cartilage however remains difficult to picture. “So the moulds didn’t always fit very well,” says Dr Valstar, who also works at Leiden University Medical Centre’s orthopaedics department and now wants to develop a mould that is adaptive, allowing small changes to be made to the mould once it’s in place. “You know that toy consisting of hundreds of metal spines that you push against your hand or face and it takes over the exact shape? Maybe we can use that same principle to make a patient-specific chirurgical instrument.”

Dr Valstar recently obtained a grant from the Netherlands Organisation for Scientific Research (NWO) to work on a technique that will enable surgeons to repair old hip implants much more efficiently. Over time, an inflammatory process is triggered in many patients by the prostheses’ worn off pieces of plastic or metal, causing, for instance, hip implants to loosen in the bone. Between the implant and the bone a liquid accumulates that must be removed.

“Surgeons usually completely open up the bone to scrape this sludge away,” Dr Valstar says. “We’re trying to figure out if we can’t clean up the implants differently by using ‘cutting water’, for instance, or ultra sound or laser.”
Developing a technique for monitoring implants is another of Dr Valstar’s occupations: “We add grains of the metal tantalum to the bone, which function as markers. In combination with a special calibration technique, these grains allow us to see, with an accuracy down to one-tenth of a millimetre, if any change in position of the implants has occurred over time.” This work recently earned Dr Valstar the Anna Prize, an award given by the Dutch Orthopaedic Research and Education Fund.