Pooier’Sanja is voor de rest van het collegejaar geschorst, nadat ze tijdens een tentamen op spieken werd betrapt. Ze slaagt erin dit voor iedereen geheim te houden en laveert tussen ex-vriend en huisgenoten door de wijde wereld in.’
Delen
,,Waarmee kan ik je van dienst zijn?”, vraagt een heel mooi meisje aan Sanja. Op een willekeurig ander moment had Sanja driftig gezocht naar sporen van uitgedrukte puistjes of gespleten haarpunten, maar vandaag is alles anders en dus is het meisje gewoon mooi. Hoewel: What on earth zou iemand bij een uitzendbureau komen doen? Een klein stukje van Sanja wil daarom uitschreeuwen: ,,Werk! Ik zoek werk, domme Havomuts. Of eigenlijk veel geld en ik wil er zo weinig mogelijk voor doen. Zoiets als jouw baan lijkt me wel wat.”
Maar de nieuwe Sanja wint, ze glimlacht ambitievol naar de intercedente en zegt: ,,Ik wacht tot ik kan afstuderen. Ik zoek dus tijdelijk werk.”
Het aantrekkelijke uitzendwezen glimlacht terug, ook al vol zelfvertrouwen en ambitie. De lucht knettert er bijna van. Gelukkig gaat de telefoon. Drie minuten later weet Sanja alles van ene Johan die eerst twee dagen te laat kwam en toen een week ziek was. Maar nu weer wil werken. Het meisje luistert geduldig, ondertussen op haar lange gelakte nagels zuigend. Sanja kijkt naar het plafond. Het is wit. Naar de muren, voorzien van posters van blije mensen met bouwhelmen op of een dienblad in hun hand. Ze probeert zichzelf met een bouwhelm voor te stellen. Lukt niet. Sanja draait zich om en ziet naast de ingang een verswaterreservoir staan. Ze staat op en tapt een bekertje. Het smaakt lauw en muf.
,,Kan ik dit formulier aan jou geven?”, klinkt het achter haar. Zijn stem klinkt goed. Zo goed dat ze er een klein beetje kippenvel van krijgt. Een clubgenoot van Sanja is ooit gevallen voor een man waarvan ze alleen de rug op het postkantoor zag. Ze is meteen op de rug afgestapt met het idee ‘deze man wil ik, dit is degene waarmee ik mijn leven wil delen’. Gelukkig dacht de betreffende man daar anders over. Hij was getrouwd en had een snor. Maar toch. Dit moet hetzelfde zijn. Want Sanja weet dat achter haar een ontzettend lekker ding wacht.
Ze draait zich om en wordt niet teleurgesteld. Lang genoeg, mooie ogen. Donker. Hij heeft geen bouwhelm op. En ook geen snor. Ze steekt haar hand uit. Wil zich voorstellen. Komt door de business-like omgeving. Maar de jongen begrijpt haar hand verkeerd. Hij duwt er een stapeltje gekleurd papier in. En zegt: ,,Bedankt, ik hoop dat het geen probleem is dat ik een aantal weken tegelijkertijd declareer. Het is zo’n gedoe om hierheen te komen. Maar goed, eh, tot ziens.”
En hij loopt weg. Sanja slikt. En realiseert zich dat ze geen woord gezegd heeft. Dat ze als een verliefd brugklasbloempjeheeft staan staren. Ze wil achter hem aan rennen. Voor zijn deur liggen. Op zijn oorlel kauwen.
,,Nog even geduld, ik moet wat kopiëren.”, zegt de intercendente vanuit de verte. Ze gebaart naar een stoel. Sanja gaat weer zitten. Ze heeft het warm. Haar knieholtes jeuken. Dan pas bedenkt Sanja dat zijn naam op de formulieren moet staan. Koortsachtig keert ze de vellen om. Hij heet Chris. Niet slecht, geen Ralf. Ze leest verder, adres, leeftijd. Waar werkt hij? ‘Worldcom b.v.’ Klinkt naar mobiele telefoons. ‘Functie: Telemarketeer’. Sanja kan zich er niets bij voorstellen.
,,Zo, kun je misschien aangeven wat voor soort werk je zoekt? Iets administratiefs, in de horeca?” De uitzendblijheid is weer terug.
Sanja hoort zichzelf ’telemarketeer’ zeggen. En: ,,Een vriend van mij werkt via jullie en zei dat het hartstikke uitdagend werk is.”
Het uitzendmeisje kijkt haar verrast aan. ,,Hoe heet die vriend?”
,,Chris” . .
,,Klopt, die zit bij Worldcom. Lijkt dat je wat?”
Het lijkt Sanja wel wat. Chris lijkt Sanja wel wat.
,,Ik denk dat ik dan nog wel wat kan regelen. Er zijn eigenlijk maar twee eisen aan verbonden. Je moet intelligent met mensen om kunnen gaan, dus je geduldig en sociaal weten op te stellen.”
Sanja maakt geduldig want intelligent-sociale geluiden ter bevestiging.
,,En verder moet je beschikken over een goede telefoonstem. Maar volgens mij zit dat ook wel goed.”
Sanja knikt. Ze durft haar mond niet open te doen, één ‘godverdomme’ zou nu fataal zijn. Een goede telefoonstem? Wat voor werk is het? Ze moet lachen bij de gedachte aan 06-lijnen. Chris als oppertelefoonpooier. Ze zou het nog doen ook. Who cares.
Pooier
‘Sanja is voor de rest van het collegejaar geschorst, nadat ze tijdens een tentamen op spieken werd betrapt. Ze slaagt erin dit voor iedereen geheim te houden en laveert tussen ex-vriend en huisgenoten door de wijde wereld in.’
,,Waarmee kan ik je van dienst zijn?”, vraagt een heel mooi meisje aan Sanja. Op een willekeurig ander moment had Sanja driftig gezocht naar sporen van uitgedrukte puistjes of gespleten haarpunten, maar vandaag is alles anders en dus is het meisje gewoon mooi. Hoewel: What on earth zou iemand bij een uitzendbureau komen doen? Een klein stukje van Sanja wil daarom uitschreeuwen: ,,Werk! Ik zoek werk, domme Havomuts. Of eigenlijk veel geld en ik wil er zo weinig mogelijk voor doen. Zoiets als jouw baan lijkt me wel wat.”
Maar de nieuwe Sanja wint, ze glimlacht ambitievol naar de intercedente en zegt: ,,Ik wacht tot ik kan afstuderen. Ik zoek dus tijdelijk werk.”
Het aantrekkelijke uitzendwezen glimlacht terug, ook al vol zelfvertrouwen en ambitie. De lucht knettert er bijna van. Gelukkig gaat de telefoon. Drie minuten later weet Sanja alles van ene Johan die eerst twee dagen te laat kwam en toen een week ziek was. Maar nu weer wil werken. Het meisje luistert geduldig, ondertussen op haar lange gelakte nagels zuigend. Sanja kijkt naar het plafond. Het is wit. Naar de muren, voorzien van posters van blije mensen met bouwhelmen op of een dienblad in hun hand. Ze probeert zichzelf met een bouwhelm voor te stellen. Lukt niet. Sanja draait zich om en ziet naast de ingang een verswaterreservoir staan. Ze staat op en tapt een bekertje. Het smaakt lauw en muf.
,,Kan ik dit formulier aan jou geven?”, klinkt het achter haar. Zijn stem klinkt goed. Zo goed dat ze er een klein beetje kippenvel van krijgt. Een clubgenoot van Sanja is ooit gevallen voor een man waarvan ze alleen de rug op het postkantoor zag. Ze is meteen op de rug afgestapt met het idee ‘deze man wil ik, dit is degene waarmee ik mijn leven wil delen’. Gelukkig dacht de betreffende man daar anders over. Hij was getrouwd en had een snor. Maar toch. Dit moet hetzelfde zijn. Want Sanja weet dat achter haar een ontzettend lekker ding wacht.
Ze draait zich om en wordt niet teleurgesteld. Lang genoeg, mooie ogen. Donker. Hij heeft geen bouwhelm op. En ook geen snor. Ze steekt haar hand uit. Wil zich voorstellen. Komt door de business-like omgeving. Maar de jongen begrijpt haar hand verkeerd. Hij duwt er een stapeltje gekleurd papier in. En zegt: ,,Bedankt, ik hoop dat het geen probleem is dat ik een aantal weken tegelijkertijd declareer. Het is zo’n gedoe om hierheen te komen. Maar goed, eh, tot ziens.”
En hij loopt weg. Sanja slikt. En realiseert zich dat ze geen woord gezegd heeft. Dat ze als een verliefd brugklasbloempjeheeft staan staren. Ze wil achter hem aan rennen. Voor zijn deur liggen. Op zijn oorlel kauwen.
,,Nog even geduld, ik moet wat kopiëren.”, zegt de intercendente vanuit de verte. Ze gebaart naar een stoel. Sanja gaat weer zitten. Ze heeft het warm. Haar knieholtes jeuken. Dan pas bedenkt Sanja dat zijn naam op de formulieren moet staan. Koortsachtig keert ze de vellen om. Hij heet Chris. Niet slecht, geen Ralf. Ze leest verder, adres, leeftijd. Waar werkt hij? ‘Worldcom b.v.’ Klinkt naar mobiele telefoons. ‘Functie: Telemarketeer’. Sanja kan zich er niets bij voorstellen.
,,Zo, kun je misschien aangeven wat voor soort werk je zoekt? Iets administratiefs, in de horeca?” De uitzendblijheid is weer terug.
Sanja hoort zichzelf ’telemarketeer’ zeggen. En: ,,Een vriend van mij werkt via jullie en zei dat het hartstikke uitdagend werk is.”
Het uitzendmeisje kijkt haar verrast aan. ,,Hoe heet die vriend?”
,,Chris” . .
,,Klopt, die zit bij Worldcom. Lijkt dat je wat?”
Het lijkt Sanja wel wat. Chris lijkt Sanja wel wat.
,,Ik denk dat ik dan nog wel wat kan regelen. Er zijn eigenlijk maar twee eisen aan verbonden. Je moet intelligent met mensen om kunnen gaan, dus je geduldig en sociaal weten op te stellen.”
Sanja maakt geduldig want intelligent-sociale geluiden ter bevestiging.
,,En verder moet je beschikken over een goede telefoonstem. Maar volgens mij zit dat ook wel goed.”
Sanja knikt. Ze durft haar mond niet open te doen, één ‘godverdomme’ zou nu fataal zijn. Een goede telefoonstem? Wat voor werk is het? Ze moet lachen bij de gedachte aan 06-lijnen. Chris als oppertelefoonpooier. Ze zou het nog doen ook. Who cares.
Comments are closed.