Doldrums

Ik bevind mij nu al een tijdje in deze situatie. Huisgenoten en ouders manen me tot spoed, maar ik heb een groot probleem: ik weet absoluut niet wat ik wil. Eén ding weet ik wel: het is een veel te belangrijke beslissing om onzorgvuldig mee om te springen. Ik wil niet ‘zomaar’ iets kiezen: het minst slechte uit een aantal onaantrekkelijke opties. Daar heb ik al wat voorbeelden van gezien.

Ik slijt mijn dagen in ledigheid. Ik bevind mij in de doldrums van mijn studietijd. Alle vakjes gedaan, slechts het afstuderen voor de boeg. Niets te doen, behalve bedenken waar ik me het komende jaar mee bezig wil houden. Ik bevind mij nu al een tijdje in deze situatie. Huisgenoten en ouders manen me tot spoed, maar ik heb een groot probleem: ik weet absoluut niet wat ik wil. Eén ding weet ik wel: het is een veel te belangrijke beslissing om onzorgvuldig mee om te springen. Ik wil niet ‘zomaar’ iets kiezen: het minst slechte uit een aantal onaantrekkelijke opties. Daar heb ik al wat voorbeelden van gezien.

Vorige maand, toevallig. Ik ben bij mijn vriend Tony in Engeland net op het moment dat een van zijn vrienden gaat trouwen. De dag voor de bruiloft wordt er nog een keer gedronken op de vrijheid. Gerry, de bruidegom, is stiknerveus. Het afgelopen jaar met Claire is één aaneenschakeling van ruzies geweest. Met als onbetwist hoogtepunt een handgemeen na Gerry’s ‘bachelor party’. Ze werken elkaar vreselijk op de zenuwen, en hoe nader het uur U komt, deste ongelukkiger Gerry lijkt te worden. Gisteren is hij na de lunch niet meer terug naar werk gegaan, maar blijven hangen in de pub, waar hij zich een ongelooflijk stuk in zijn kraag heeft gezopen. Er wordt vrolijk om gelachen. Te vrolijk. Iedereen heeft medelijden met hem. Hij ziet eruit als iemand die morgen voor het vuurpeloton moet verschijnen.

De plechtigheid is in de dorpskerk. Familie en gasten verzamelen zich op het gazon rond de kerk. Iedereen is op zijn paasbest. Ik voel mij nogal onwennig, ik ken slechts een handjevol van de aanwezigen. Sommigen heb ik de dag ervoor in de pub ontmoet. Absoluut kansloze types. Ze hebben nog net een verfomfaaid jasje uit de mottenballen gehaald, maar verder lijken ze rechtstreeks uit de pub hiernaar toe gekomen te zijn. Bleke, getekende gezichten en onverzorgd, ongewassen haar. In het felle zonlicht knijpen ze met hun ogen en een halfslachtige grijns naar een bekende toont een gehavend gebit. Het zijn de mensen waar Gerry vanaf vandaag nooit meer vanaf zal komen.

De dienst is kort en krachteloos. Routineus jaagt de priester de ‘wedding vows’ er doorheen. Moeders en tantes snikken en sniffen. Gerry lijkt opgelucht wanneer hij ‘I do’ zegt. Hoewel hij een grote glimlach op zijn gezicht schroeft, herinner ik me vooral de doodsangst van de avond ervoor.

Die avond, bij het diner, neemt de alcohol de overhand. Slechte speaches en slechte moppen wisselen elkaar af. Liederen worden ingezet, er wordt met het eten gegooid, kortom: het is een dolle boel. Gerry kijkt naar het zootje ongeregeld dat zijn vriendenschare vormt, en ik herinner me wat Tony de avond ervoor tegen me zei: ,,Gezien de omstandigheden is Claire toch wel het beste dat Gerry kon krijgen”. Plotseling walg ik van de situatie en ik besluit ter plekke dat dat het laatste is wat mij ooit zal overkomen. Trouwen omdat er, gezien de omstandigheden, niet meer inzit.

Maar ik was sowieso niet van plan snel te trouwen. Dus pas ik voor het gemak hetzelfde principe maar toe op mijn afstuderen.Voordat ik me op een opdracht stort waar ik alleen maar ongelukkig van word, kijk ik liever even de kat uit de boom. Als dat betekent dat het daardoor allemaal wat langer duurt, dan moet dat maar.

Ik slijt mijn dagen in ledigheid. Ik bevind mij in de doldrums van mijn studietijd. Alle vakjes gedaan, slechts het afstuderen voor de boeg. Niets te doen, behalve bedenken waar ik me het komende jaar mee bezig wil houden. Ik bevind mij nu al een tijdje in deze situatie. Huisgenoten en ouders manen me tot spoed, maar ik heb een groot probleem: ik weet absoluut niet wat ik wil. Eén ding weet ik wel: het is een veel te belangrijke beslissing om onzorgvuldig mee om te springen. Ik wil niet ‘zomaar’ iets kiezen: het minst slechte uit een aantal onaantrekkelijke opties. Daar heb ik al wat voorbeelden van gezien.

Vorige maand, toevallig. Ik ben bij mijn vriend Tony in Engeland net op het moment dat een van zijn vrienden gaat trouwen. De dag voor de bruiloft wordt er nog een keer gedronken op de vrijheid. Gerry, de bruidegom, is stiknerveus. Het afgelopen jaar met Claire is één aaneenschakeling van ruzies geweest. Met als onbetwist hoogtepunt een handgemeen na Gerry’s ‘bachelor party’. Ze werken elkaar vreselijk op de zenuwen, en hoe nader het uur U komt, deste ongelukkiger Gerry lijkt te worden. Gisteren is hij na de lunch niet meer terug naar werk gegaan, maar blijven hangen in de pub, waar hij zich een ongelooflijk stuk in zijn kraag heeft gezopen. Er wordt vrolijk om gelachen. Te vrolijk. Iedereen heeft medelijden met hem. Hij ziet eruit als iemand die morgen voor het vuurpeloton moet verschijnen.

De plechtigheid is in de dorpskerk. Familie en gasten verzamelen zich op het gazon rond de kerk. Iedereen is op zijn paasbest. Ik voel mij nogal onwennig, ik ken slechts een handjevol van de aanwezigen. Sommigen heb ik de dag ervoor in de pub ontmoet. Absoluut kansloze types. Ze hebben nog net een verfomfaaid jasje uit de mottenballen gehaald, maar verder lijken ze rechtstreeks uit de pub hiernaar toe gekomen te zijn. Bleke, getekende gezichten en onverzorgd, ongewassen haar. In het felle zonlicht knijpen ze met hun ogen en een halfslachtige grijns naar een bekende toont een gehavend gebit. Het zijn de mensen waar Gerry vanaf vandaag nooit meer vanaf zal komen.

De dienst is kort en krachteloos. Routineus jaagt de priester de ‘wedding vows’ er doorheen. Moeders en tantes snikken en sniffen. Gerry lijkt opgelucht wanneer hij ‘I do’ zegt. Hoewel hij een grote glimlach op zijn gezicht schroeft, herinner ik me vooral de doodsangst van de avond ervoor.

Die avond, bij het diner, neemt de alcohol de overhand. Slechte speaches en slechte moppen wisselen elkaar af. Liederen worden ingezet, er wordt met het eten gegooid, kortom: het is een dolle boel. Gerry kijkt naar het zootje ongeregeld dat zijn vriendenschare vormt, en ik herinner me wat Tony de avond ervoor tegen me zei: ,,Gezien de omstandigheden is Claire toch wel het beste dat Gerry kon krijgen”. Plotseling walg ik van de situatie en ik besluit ter plekke dat dat het laatste is wat mij ooit zal overkomen. Trouwen omdat er, gezien de omstandigheden, niet meer inzit.

Maar ik was sowieso niet van plan snel te trouwen. Dus pas ik voor het gemak hetzelfde principe maar toe op mijn afstuderen.Voordat ik me op een opdracht stort waar ik alleen maar ongelukkig van word, kijk ik liever even de kat uit de boom. Als dat betekent dat het daardoor allemaal wat langer duurt, dan moet dat maar.