DocVision opent nieuw pand in TU-wijk

van der Heyden, directeur DocVision, bij de officiële opening van het support centre aan de Leeghwaterstraat 42. In het nieuwe pand is ruimte voor een arsenaal aan print-, kopieer-, opmaak- en drukapparatuur. Productie van documenten is mogelijk ‘vanaf oplage 1’. ,,Wij hebben geen overbodige productie”, stelde Van der Heyden. ,,En DocVision biedt allerlei voordelen van schaal. Als we iets hier niet kunnen, doen we het in een van onze andere vestigingen.”

De DocVision-directeur verklaarde stellig: ,,Als u goed rond heeft gekeken ziet u allemaal mensen voorzien van badge met een trotse blik in de ogen.”

Klopt dat? Drukker Ruud van Bemmel meldt dat de verhuizing in ieder geval een stap vooruit is. ,,Ik heb 24 jaar aan de Kanaalweg gewerkt, maar dat was een hopeloos gebouw. Je zag er weinig andere mensen en het was er lastig laden en lossen voor de leveranciers. Hier heb je één werkvloer, dat is overzichtelijk en efficiënt.”

De outsourcing van de grafische activiteiten van de TU beoordeelt Van Bemmel niet ongunstig. ,,We maken nu deel uit van een organisatie die meer verstand heeft van drukwerk dan er aan de TU voorhanden was. Voorheen waren we een kleine huisdrukkerij. Hier is de apparatuur beter en het kwaliteitsniveau hoger. Bovendien word je hier als vakman gewaardeerd en betaald.” Toch deed het afscheid van de TU pijn bij de grafici. ,,We stonden niet te trappelen. Je bent ineens geen ambtenaar meer en dat was voor sommigen wel een emotionele kwestie.” De overstap werd wel netjes geregeld, vindt hij. DocVision zorgde ervoor dat het grafisch pensioenfonds het het opgebouwde pensioen overnam en hield rekening met ieders persoonlijke omstandigheden. Alleen ‘gezonde’ werknemers gingen over naar het bedrijf. Collega’s met lichamelijke problemen bleven in dienst van de TU. De eerste jaren geniet hij nog bescherming tegen ontslag. ,,In de grafische sector is zo’n behoefte aan geschoold personeel, dat je ook daarna wel weer aan de slag komt.” En de TU-gemeenschap mist hij niet echt. ,,Wij stonden altijd al aan de zijlijn. Je had niet het gevoel dat je bij de universiteit hoorde. Ikzelf stond veertig uur per week achter de pers. Ik geloof niet dat ik in die 24 jaar in een ander gebouw geweest ben.”

Acht maanden na de overname van het Beeld en Grafisch Centrum heeft DocVision Delft een ruimer, pand betrokken.

,,Dat we zo snel al beschikken over een ruimte danken we aan de dienst Vastgoed van de TU”, aldus H. van der Heyden, directeur DocVision, bij de officiële opening van het support centre aan de Leeghwaterstraat 42. In het nieuwe pand is ruimte voor een arsenaal aan print-, kopieer-, opmaak- en drukapparatuur. Productie van documenten is mogelijk ‘vanaf oplage 1’. ,,Wij hebben geen overbodige productie”, stelde Van der Heyden. ,,En DocVision biedt allerlei voordelen van schaal. Als we iets hier niet kunnen, doen we het in een van onze andere vestigingen.”

De DocVision-directeur verklaarde stellig: ,,Als u goed rond heeft gekeken ziet u allemaal mensen voorzien van badge met een trotse blik in de ogen.”

Klopt dat? Drukker Ruud van Bemmel meldt dat de verhuizing in ieder geval een stap vooruit is. ,,Ik heb 24 jaar aan de Kanaalweg gewerkt, maar dat was een hopeloos gebouw. Je zag er weinig andere mensen en het was er lastig laden en lossen voor de leveranciers. Hier heb je één werkvloer, dat is overzichtelijk en efficiënt.”

De outsourcing van de grafische activiteiten van de TU beoordeelt Van Bemmel niet ongunstig. ,,We maken nu deel uit van een organisatie die meer verstand heeft van drukwerk dan er aan de TU voorhanden was. Voorheen waren we een kleine huisdrukkerij. Hier is de apparatuur beter en het kwaliteitsniveau hoger. Bovendien word je hier als vakman gewaardeerd en betaald.” Toch deed het afscheid van de TU pijn bij de grafici. ,,We stonden niet te trappelen. Je bent ineens geen ambtenaar meer en dat was voor sommigen wel een emotionele kwestie.” De overstap werd wel netjes geregeld, vindt hij. DocVision zorgde ervoor dat het grafisch pensioenfonds het het opgebouwde pensioen overnam en hield rekening met ieders persoonlijke omstandigheden. Alleen ‘gezonde’ werknemers gingen over naar het bedrijf. Collega’s met lichamelijke problemen bleven in dienst van de TU. De eerste jaren geniet hij nog bescherming tegen ontslag. ,,In de grafische sector is zo’n behoefte aan geschoold personeel, dat je ook daarna wel weer aan de slag komt.” En de TU-gemeenschap mist hij niet echt. ,,Wij stonden altijd al aan de zijlijn. Je had niet het gevoel dat je bij de universiteit hoorde. Ikzelf stond veertig uur per week achter de pers. Ik geloof niet dat ik in die 24 jaar in een ander gebouw geweest ben.”