Despina

Of ik het me echt niet kon herinneren? Maar ik wist simpelweg niet hoe de twee mannen die zojuist hadden gebeld, de naam van mijn Griekse huisgenote hadden uitgesproken.

,,Zeiden ze nou Déspina of Despína?”, vroeg ze opnieuw, doordringend terwijl boosheid doorklonk in haar stem. Ik wist het niet precies. Wie let er nou op de uitspraak van de naam van een huisgenote?

Het leek me een mooi moment om misbruik van de situatie te maken en mijn nieuwsgierigheid te botvieren. ,,Als jij me zegt waarom je het zo verschrikkelijk graag wilt weten, dan zal ik nog een keer goed nadenken.” En wat bleek: m’n Griekse huisgenote in Londen had niet alleen een vriend in thuisbasis Thessaloniki, maar ook een veel oudere lover, die inmiddels van zijn vrouw gescheiden was voor haar.

Met behulp van wat doe-het-zelfhypnose verzon ik dat het bij beide mannen ‘Déspina’ was, dat ze aardig Engels spraken, maar dat het duidelijk verschillende mannen waren. De een klonk wat ouder en rauwer dan de ander. De mediterrane vreugde bij mijn huisgenote was onbeschrijflijk. Die ander moest haar lover zijn, die voor het eerst sinds maanden weer eens had gebeld. Er werd mij en huisgenoot nummer drie om enige diplomatie verzocht: nooit wat zeggen over de een tegen de ander. Tuurlijk, geen probleem, maar het bleef een leuk chantagemiddel. En bovendien was het wel een aardig spelletje: raden wie er aan de andere kant van de telefoonlijn hing zonder een naam te vragen.

Ze vouwde haar handen met kracht samen en hield ze voor haar gezicht. Met vragende ogen en haar benen in standje hoognodig-naar-het-toilet stond ze voor me. Of ik het me echt niet kon herinneren? Maar ik wist simpelweg niet hoe de twee mannen die zojuist hadden gebeld, de naam van mijn Griekse huisgenote hadden uitgesproken.

,,Zeiden ze nou Déspina of Despína?”, vroeg ze opnieuw, doordringend terwijl boosheid doorklonk in haar stem. Ik wist het niet precies. Wie let er nou op de uitspraak van de naam van een huisgenote?

Het leek me een mooi moment om misbruik van de situatie te maken en mijn nieuwsgierigheid te botvieren. ,,Als jij me zegt waarom je het zo verschrikkelijk graag wilt weten, dan zal ik nog een keer goed nadenken.” En wat bleek: m’n Griekse huisgenote in Londen had niet alleen een vriend in thuisbasis Thessaloniki, maar ook een veel oudere lover, die inmiddels van zijn vrouw gescheiden was voor haar.

Met behulp van wat doe-het-zelfhypnose verzon ik dat het bij beide mannen ‘Déspina’ was, dat ze aardig Engels spraken, maar dat het duidelijk verschillende mannen waren. De een klonk wat ouder en rauwer dan de ander. De mediterrane vreugde bij mijn huisgenote was onbeschrijflijk. Die ander moest haar lover zijn, die voor het eerst sinds maanden weer eens had gebeld. Er werd mij en huisgenoot nummer drie om enige diplomatie verzocht: nooit wat zeggen over de een tegen de ander. Tuurlijk, geen probleem, maar het bleef een leuk chantagemiddel. En bovendien was het wel een aardig spelletje: raden wie er aan de andere kant van de telefoonlijn hing zonder een naam te vragen.