Nazaten van de Engelse zeerover Robert Edwards menen recht te hebben op delen van Wall Street en Broadway. In een reeks overvallen ontfutselde de boekanier Robert Edwards grote hoeveelheden goud van de Spanjaarden.
Delen
Koningin Anne van Engeland was daar zo mee verguld dat ze de zeerover aan het begin van de achttiende eeuw dertig hectare land toespeelde. Edwards kon daar niet zoveel mee, en verpachtte het land daarom in 1778 aan kerkvoogden van de Trinity Church. Tot zover niets aan de hand.
Maar dan. Na 99 jaar zou het gebied teruggegeven worden aan Edwards’ broers en zussen, wat echter nooit is gebeurd. Nu wil het geval dat de grond in New York ligt, en delen omvat van Wall Street, Broadway en het World Trade Centre. De gezamenlijke straatwaarde van deze gebieden wordt geschat op 1,3 biljoen gulden.
Onderzoeker P. Berril heeft dit allemaal uitgeplozen voor de ongeveer 5400 nazaten van de piraat, die nu menen genoeg bewijs in handen te hebben voor een rechtszaak. De Trinity Church, de huidige eigenaar van het onroerend goed, wijst de eis van de hand, en beweert dat er nooit een Edwards heeft bestaan.
Belasting
Desgevraagd denkt prof.dr. J. de Jong, werkzaam bij de sectie geo-informatie en grondbeleid van Geodesie, dat dergelijke claims zich in Nederland niet snel zullen voordoen. ,,Hier is de grondregistratie al aan het begin van de negentiende eeuw vrij goed geregeld, voornamelijk voor belastingdoeleinden. Er is wel een termijn waarbinnen iemand aanspraak kan maken op een stuk land, maar daarna wordt de grond altijd eigendom van de huidige bezitter.”
Iemand die te goeder trouw een stuk land koopt dat eigenlijk niet van de verkopende partij is, mag de grond na tien jaar toch houden. Had hij wel kunnen weten dat de deal niet helemaal zuiver op de graat is, dan kan het land tot twintig jaar na de aankoopdatum geclaimd worden.
,,Vroeger waren die termijnen respectievelijk twintig en dertig jaar, maar dat is in 1992 gewijzigd”, weet De Jong, die verder opmerkt dat bij het vaststellen van de verjaringstermijn vaak politieke motieven meespelen. ,,In Tsjechië is de grens voor het terugvorderen van grond bijvoorbeeld bewust in 1949 gelegd. De Sudetenduitsers kunnen hierdoor geen aanspraak meer maken op grond die ze na hun inlijving zijn kwijtgeraakt.”
De erven Edwards geeft ze echter weinig kans. ,,Het lijkt me lastig om die zaak hard te maken. In Amerika is het grondbezit minder goed geregeld dan hier, en met name de omschrijving van de percelen zal in die akten nog veel onduidelijkheden opleveren.”
Maar het principe van de vervaldatum is volgens De Jong een goede zaak. ,,Als je als grondbezitter geen zekerheid hebt over je onroerende goederen, dan ontstaat er ook nooit economische activiteit. Hoewel Canada onlangs heeft besloten delen van het land terug te geven aan de indianen. In grondbeleid zit altijdeen stuk politiek.”
In een reeks overvallen ontfutselde de boekanier Robert Edwards grote hoeveelheden goud van de Spanjaarden. Koningin Anne van Engeland was daar zo mee verguld dat ze de zeerover aan het begin van de achttiende eeuw dertig hectare land toespeelde. Edwards kon daar niet zoveel mee, en verpachtte het land daarom in 1778 aan kerkvoogden van de Trinity Church. Tot zover niets aan de hand.
Maar dan. Na 99 jaar zou het gebied teruggegeven worden aan Edwards’ broers en zussen, wat echter nooit is gebeurd. Nu wil het geval dat de grond in New York ligt, en delen omvat van Wall Street, Broadway en het World Trade Centre. De gezamenlijke straatwaarde van deze gebieden wordt geschat op 1,3 biljoen gulden.
Onderzoeker P. Berril heeft dit allemaal uitgeplozen voor de ongeveer 5400 nazaten van de piraat, die nu menen genoeg bewijs in handen te hebben voor een rechtszaak. De Trinity Church, de huidige eigenaar van het onroerend goed, wijst de eis van de hand, en beweert dat er nooit een Edwards heeft bestaan.
Belasting
Desgevraagd denkt prof.dr. J. de Jong, werkzaam bij de sectie geo-informatie en grondbeleid van Geodesie, dat dergelijke claims zich in Nederland niet snel zullen voordoen. ,,Hier is de grondregistratie al aan het begin van de negentiende eeuw vrij goed geregeld, voornamelijk voor belastingdoeleinden. Er is wel een termijn waarbinnen iemand aanspraak kan maken op een stuk land, maar daarna wordt de grond altijd eigendom van de huidige bezitter.”
Iemand die te goeder trouw een stuk land koopt dat eigenlijk niet van de verkopende partij is, mag de grond na tien jaar toch houden. Had hij wel kunnen weten dat de deal niet helemaal zuiver op de graat is, dan kan het land tot twintig jaar na de aankoopdatum geclaimd worden.
,,Vroeger waren die termijnen respectievelijk twintig en dertig jaar, maar dat is in 1992 gewijzigd”, weet De Jong, die verder opmerkt dat bij het vaststellen van de verjaringstermijn vaak politieke motieven meespelen. ,,In Tsjechië is de grens voor het terugvorderen van grond bijvoorbeeld bewust in 1949 gelegd. De Sudetenduitsers kunnen hierdoor geen aanspraak meer maken op grond die ze na hun inlijving zijn kwijtgeraakt.”
De erven Edwards geeft ze echter weinig kans. ,,Het lijkt me lastig om die zaak hard te maken. In Amerika is het grondbezit minder goed geregeld dan hier, en met name de omschrijving van de percelen zal in die akten nog veel onduidelijkheden opleveren.”
Maar het principe van de vervaldatum is volgens De Jong een goede zaak. ,,Als je als grondbezitter geen zekerheid hebt over je onroerende goederen, dan ontstaat er ook nooit economische activiteit. Hoewel Canada onlangs heeft besloten delen van het land terug te geven aan de indianen. In grondbeleid zit altijdeen stuk politiek.”
Comments are closed.