Delftse studenten zoeken eigen gezicht

Dus organiseerden VSSD, DSSF, Christiaan Huygens, Krashna Musika en Motiv onlangs de conferentie ‘Seek my Face‘. Daarin gingen studenten op zoek naar de drijfveren van topsporters, musici, sciencefictionauteurs en beleidsmakers. Wat beweegt deze succesvolle mensen?

Wat beweegt studénten, bleek voor veel studenten een prangende vraag. Tijdens het laatste gedeelte van de afsluitende parallelle sessies beten de studenten flink van zich af. De meeste TU’ers weten schandalig weinig van hun eigen drijfveren, meenden ze.

“De TU Delft is een fabriek”, aldus een student, eigenwijs voorover leunend op de ronde tafel. “Je studeert er en gaat weer naar huis. Ik zit hier alleen maar met mijn hoofd.” De nieuwe gebouwen van de TU maken het er volgens hem niet beter op. “De kille ziekenhuisgangen zorgen ervoor dat mensen niet willen blijven hangen om te discussiëren.” Een studente civiele techniek vulde hem aan: “Delft mist karakter.”

Een van de gasten, Aalt Dijkhuizen, voorzitter van de raad van bestuur van Wageningen Universiteit, verbaasde zich over deze discussie. “Ik had niet verwacht dat studenten in Delft hier zo mee bezig waren. Ik dacht: in Delft daar bouwen en timmeren ze. Ik had nooit gedacht dat al deze gesprekken over gevoel en drijfveren zouden gaan.”

Maar praten over gevoel en een gebrek aan kennis zijn twee verschillende dingen. Het ene moment spraken de studenten over hun gebrek aan kennis van politiek, filosofie en geschiedenis. Maar het andere moment spraken ze over levensvragen. Die discussies liepen kriskras door elkaar. Geen van de studenten had het door. Een paar studenten opperden dat de vraag waarom je leeft net zo goed aan de TU beantwoord moet worden.

Voor deze studenten is de maat vol. Adrienne van den Boogaard had in hun ogen groot gelijk toen ze een paar maanden geleden de noodklok luidde. Ook zij stelde: ‘studenten worden niet maatschappelijk uitgedaagd’.

Maar het grote onvermogen van studenten om te benoemen wat ze moeten veranderen viel op. Zou een nieuw gebouw wonderen doen, of een paar extra vakken filosofie en geschiedenis? Of moet de hele mentaliteit veranderen? De studenten bleven het antwoord schuldig.

Op de posters waarmee de organisatoren van ‘Seek my face’ adverteerden stond de schaduw van een hoofd. Alleen de contouren waren duidelijk. Wie er achter schuilgaat niet. Die Delftse sluier konden ook de studenten tot hun eigen ongenoegen niet wegnemen.

Robert Visscher

“We zijn net robots. Er is geen diepgang aan deze universiteit”, zegt een studente civiele techniek. Aan de TU Delft wordt te weinig gediscussieerd, menen meer studenten. Dus organiseerden VSSD, DSSF, Christiaan Huygens, Krashna Musika en Motiv onlangs de conferentie ‘Seek my Face‘. Daarin gingen studenten op zoek naar de drijfveren van topsporters, musici, sciencefictionauteurs en beleidsmakers. Wat beweegt deze succesvolle mensen?

Wat beweegt studénten, bleek voor veel studenten een prangende vraag. Tijdens het laatste gedeelte van de afsluitende parallelle sessies beten de studenten flink van zich af. De meeste TU’ers weten schandalig weinig van hun eigen drijfveren, meenden ze.

“De TU Delft is een fabriek”, aldus een student, eigenwijs voorover leunend op de ronde tafel. “Je studeert er en gaat weer naar huis. Ik zit hier alleen maar met mijn hoofd.” De nieuwe gebouwen van de TU maken het er volgens hem niet beter op. “De kille ziekenhuisgangen zorgen ervoor dat mensen niet willen blijven hangen om te discussiëren.” Een studente civiele techniek vulde hem aan: “Delft mist karakter.”

Een van de gasten, Aalt Dijkhuizen, voorzitter van de raad van bestuur van Wageningen Universiteit, verbaasde zich over deze discussie. “Ik had niet verwacht dat studenten in Delft hier zo mee bezig waren. Ik dacht: in Delft daar bouwen en timmeren ze. Ik had nooit gedacht dat al deze gesprekken over gevoel en drijfveren zouden gaan.”

Maar praten over gevoel en een gebrek aan kennis zijn twee verschillende dingen. Het ene moment spraken de studenten over hun gebrek aan kennis van politiek, filosofie en geschiedenis. Maar het andere moment spraken ze over levensvragen. Die discussies liepen kriskras door elkaar. Geen van de studenten had het door. Een paar studenten opperden dat de vraag waarom je leeft net zo goed aan de TU beantwoord moet worden.

Voor deze studenten is de maat vol. Adrienne van den Boogaard had in hun ogen groot gelijk toen ze een paar maanden geleden de noodklok luidde. Ook zij stelde: ‘studenten worden niet maatschappelijk uitgedaagd’.

Maar het grote onvermogen van studenten om te benoemen wat ze moeten veranderen viel op. Zou een nieuw gebouw wonderen doen, of een paar extra vakken filosofie en geschiedenis? Of moet de hele mentaliteit veranderen? De studenten bleven het antwoord schuldig.

Op de posters waarmee de organisatoren van ‘Seek my face’ adverteerden stond de schaduw van een hoofd. Alleen de contouren waren duidelijk. Wie er achter schuilgaat niet. Die Delftse sluier konden ook de studenten tot hun eigen ongenoegen niet wegnemen.

Robert Visscher