,,Een fiets is een wrak, indien hij niet meer gebruikt kan worden waarvoor hij bedoeld is en als de reparatiekosten hoger zijn dan de dagwaarde van de fiets.’
Delen
‘
De stadstoezichthouder ziet dit in één oogopslag. Een bewonderenswaardige gave. Hij voorziet de fiets van een feloranje sticker. Nog zo’n bewonderenswaardige gave. Als deze sticker na twee weken nog op de fiets zit, dan zegt de gemeente Delft: ,,Nu is het wrak van ons”, en zij knipt de fiets los.
Nu zou de treffende overeenkomst tussen een studentfiets en een fietswrak kunnen leiden tot een misinterpretatie van de stadstoezichthouder. We raden dan ook iedere student aan om een stapeltje ‘dit-is-geen-wrak-stickers’ in voorraad te nemen.
Maar goed, wat doet de gemeente Delft met de verwijderde fietswrakken? Die worden opgeknapt en verscheept naar Afrika, volgens een woordvoerder van de gemeente. Een grap natuurlijk. Toch?
Toch niet. Bij de kringloopwinkel aan de Rotterdamseweg worden de fietswrakken opgeknapt voor een liefdadigheidsproject.
We besluiten een kijkje te nemen. We komen binnen in een stoffige ruimte in een loods. Overal staan dozen en doosjes met daarop met stift geschreven wat erin zit. Trappers, zadels, banden, schroefjes. Allemaal van de gestripte wrakken. En alles volledig uitgesorteerd. Wat een teringwerk. Waar vind je in godsnaam mensen die dat willen doen? Die liggen niet op straat. Toch?
Toch wel. Want het project draait vooral op daklozen. Zij doen dit werk onbetaald, zodat zij in een werkritme kunnen komen en zo beter een betaalde baan kunnen vinden.
Van deze onderdelen bouwen zij vervolgens weer ‘nieuwe’ fietsen, die Afrika-proof zijn. Want als er een zeecontainer gevuld is met 350 fietsen – momenteel zijn er 100 stuks gereed – zal deze verscheept worden naar Tshwane, een zusterstad van Delft in Zuid-Afrika.
Tshwane is een ware studentenstad. Onze fietsen blijven studentenfietsen. Wat er met de Tshwaanse fietswrakken gaat gebeuren is nog niet bekend. Terug naar Delft?
,,Een fiets is een wrak, indien hij niet meer gebruikt kan worden waarvoor hij bedoeld is en als de reparatiekosten hoger zijn dan de dagwaarde van de fiets.”
De stadstoezichthouder ziet dit in één oogopslag. Een bewonderenswaardige gave. Hij voorziet de fiets van een feloranje sticker. Nog zo’n bewonderenswaardige gave. Als deze sticker na twee weken nog op de fiets zit, dan zegt de gemeente Delft: ,,Nu is het wrak van ons”, en zij knipt de fiets los.
Nu zou de treffende overeenkomst tussen een studentfiets en een fietswrak kunnen leiden tot een misinterpretatie van de stadstoezichthouder. We raden dan ook iedere student aan om een stapeltje ‘dit-is-geen-wrak-stickers’ in voorraad te nemen.
Maar goed, wat doet de gemeente Delft met de verwijderde fietswrakken? Die worden opgeknapt en verscheept naar Afrika, volgens een woordvoerder van de gemeente. Een grap natuurlijk. Toch?
Toch niet. Bij de kringloopwinkel aan de Rotterdamseweg worden de fietswrakken opgeknapt voor een liefdadigheidsproject.
We besluiten een kijkje te nemen. We komen binnen in een stoffige ruimte in een loods. Overal staan dozen en doosjes met daarop met stift geschreven wat erin zit. Trappers, zadels, banden, schroefjes. Allemaal van de gestripte wrakken. En alles volledig uitgesorteerd. Wat een teringwerk. Waar vind je in godsnaam mensen die dat willen doen? Die liggen niet op straat. Toch?
Toch wel. Want het project draait vooral op daklozen. Zij doen dit werk onbetaald, zodat zij in een werkritme kunnen komen en zo beter een betaalde baan kunnen vinden.
Van deze onderdelen bouwen zij vervolgens weer ‘nieuwe’ fietsen, die Afrika-proof zijn. Want als er een zeecontainer gevuld is met 350 fietsen – momenteel zijn er 100 stuks gereed – zal deze verscheept worden naar Tshwane, een zusterstad van Delft in Zuid-Afrika.
Tshwane is een ware studentenstad. Onze fietsen blijven studentenfietsen. Wat er met de Tshwaanse fietswrakken gaat gebeuren is nog niet bekend. Terug naar Delft?
Comments are closed.