Delftenaren koppelen dna aan nanobuisje

Keith Williams en collega’s van de sectie Moleculaire Biofysica (TNW) wisten dna, het genetisch materiaal in lichaamscellen, te koppelen aan ‘nanobuisjes’: minuscule buisjes van koolstofatomen. Die prestatie leverde Williams vandaag een publicatie op in het toonaangevende vaktijdschrift ‘Nature’.

Volgens vakgroepsleider prof.dr. Cees Dekker is Williams’ vondst van groot belang voor de ontwikkeling van kleinere en snellere chips. Nanobuisjes worden gebruikt bij het maken van transistoren, de basiselementen op een chip. En door dna aan de nanobuisjes te maken, zouden de nanobuisjes automatisch aan de chip moeten hechten. ,,Dit is een mogelijke strategie om een heleboel nanobuismoleculen op gecontroleerde wijze parallel op een chip te krijgen”, zegt Dekker. ,,En dat biedt weer mogelijkheden naar nanobuistransistoren die zichzelf organiseren in een elektronisch circuit op een chip.”

Voor zijn onderzoek gebruikte postdoc Williams de synthetische dubbelganger van dna: PNA (peptide nucleic acid). Door dat PNA vast te maken aan doormidden geritst dna ontstaat een molecuul dat zich makkelijk elektrisch bindt aan nanobuisjes. ,,Daardoor ontstaat als het ware een lijm waarmee we bepaalde onderdelen op een chip kunnen zetten”, vertelt Dekker.

Om chips steeds kleiner en sneller te maken wordt er veel naar alternatieven gezocht voor de siliciumtechnologie. Williams’ vinding helpt moleculaire elektronica, een van de belangrijkste alternatieven, een stap verder.

Nanobuisjes met dna eraan geplakt hebben wellicht ook ander nut. Mogelijk kunnen er met deze vinding ook gevoelige biosensoren worden gemaakt, door eiwitten via het dna aan nanobuisjes te koppelen. Als het eiwit van lading verandert, kan het nanobuisje dat wellicht registreren.

Keith Williams en collega’s van de sectie Moleculaire Biofysica (TNW) wisten dna, het genetisch materiaal in lichaamscellen, te koppelen aan ‘nanobuisjes’: minuscule buisjes van koolstofatomen. Die prestatie leverde Williams vandaag een publicatie op in het toonaangevende vaktijdschrift ‘Nature’.

Volgens vakgroepsleider prof.dr. Cees Dekker is Williams’ vondst van groot belang voor de ontwikkeling van kleinere en snellere chips. Nanobuisjes worden gebruikt bij het maken van transistoren, de basiselementen op een chip. En door dna aan de nanobuisjes te maken, zouden de nanobuisjes automatisch aan de chip moeten hechten. ,,Dit is een mogelijke strategie om een heleboel nanobuismoleculen op gecontroleerde wijze parallel op een chip te krijgen”, zegt Dekker. ,,En dat biedt weer mogelijkheden naar nanobuistransistoren die zichzelf organiseren in een elektronisch circuit op een chip.”

Voor zijn onderzoek gebruikte postdoc Williams de synthetische dubbelganger van dna: PNA (peptide nucleic acid). Door dat PNA vast te maken aan doormidden geritst dna ontstaat een molecuul dat zich makkelijk elektrisch bindt aan nanobuisjes. ,,Daardoor ontstaat als het ware een lijm waarmee we bepaalde onderdelen op een chip kunnen zetten”, vertelt Dekker.

Om chips steeds kleiner en sneller te maken wordt er veel naar alternatieven gezocht voor de siliciumtechnologie. Williams’ vinding helpt moleculaire elektronica, een van de belangrijkste alternatieven, een stap verder.

Nanobuisjes met dna eraan geplakt hebben wellicht ook ander nut. Mogelijk kunnen er met deze vinding ook gevoelige biosensoren worden gemaakt, door eiwitten via het dna aan nanobuisjes te koppelen. Als het eiwit van lading verandert, kan het nanobuisje dat wellicht registreren.