De tussentijd (feuilleton)

Marokko stond met 1-0 voor. Dat was oké. Rik was voor Marokko. Rik was voor kleine voetballanden in het algemeen. Hij was ook voor Kosovo, voor asielzoekers, voor vogeltjes die uit hun nest waren gevallen.

Rik pakte zijn boeken en zette de televisie aan. Schotland-Marokko was bezig. De wedstrijd was een paar uur eerder gespeeld, maar nu alsnog quasi-live op tv. Marokko stond met 1-0 voor. Dat was oké. Rik was voor Marokko. Rik was voor kleine voetballanden in het algemeen. Hij was ook voor Kosovo, voor asielzoekers, voor vogeltjes die uit hun nest waren gevallen.

Hij was eigenlijk voor alles wat kansloos leek. Kanslozen en hulpelozen, die kon je tenminste nog kansen geven, en hulp. Rik gaf die hulp meestal vanuit zijn bureaustoel, zoals nu, als supporter van het Marokkaanse voetbalelftal. Maar dat is het mooie van hulp aan hulpelozen: iets is altijd beter dan niets.

Maar hij moest werken. Nog twee weken voor zijn afstuderen en er was nog veel te doen. Hij liep alweer iets achter op schema, op het laatste schema. Tijd voor een nieuw schema misschien.

Schema’s geven hoop, ze wekken de illusie dat het onhaalbare haalbaar is. Rik hield van illusies, tenminste, zolang hij niet besefte dat het illusies waren. Daarvoor had hij een truc: ogen dicht op het juiste moment. Hij praatte inmiddels met niemand meer over zijn afstuderen. Als iemand ernaar vroeg zei hij dat het goed ging. Daar waren ze dan wel tevreden mee. Het was verbazend hoeveel mensen tevreden waren met nietszeggende antwoorden.

Op de tv was ene Hadji aan de bal. 24 Jaar, meldde de verslaggever. Twee jaar jonger dan ik, dacht Rik. Dat is het probleem van ouder worden: dat jongere mensen opeens dingen beter kunnen dan jijzelf, en dat je blijkbaar je kans gemist hebt. Als je jong bent liggen de mogelijkheden open, maar schaker, Miss Holland, balletdanser of voetballer kun je op je zesentwintigste al niet meer worden. Volgend jaar zou hij de maximum leeftijd voor piloot overschrijden. En misschien waren andere toekomstmogelijkheden ook al voorbijgegaan, maar minder duidelijk, en had hij dat niet opgemerkt. Op welke leeftijd moet je echt begonnen zijn met succesvol wetenschapper, politicus of manager te zijn? Rik wilde het niet eens weten.

Liever de illusie.

2-0 Inmiddels. Marokko moest winnen om door te gaan naar de tweede ronde, maar dan moest Noorwegen in de andere wedstrijd wel gewoon verliezen van Brazilië. Beide wedstrijden waren trouwens al gespeeld, maar Rik wist de uitslagen niet. Hij zat gewoon om een uur ’s nachts quasi-live naar Schotland-Marokko te kijken. Daarna weer verder met afstuderen.

De scheidsrechter blies af. 3-0 Voor Marokko. De spelers juichten. Rik ook, hij hield van underdogs. Leuk voor die gasten. Door naar de volgende ronde.

Hij gaapte. Nog twee weken tot het afstuderen. Eerst maar eens lekker pitten. Hij sloeg zijn boeken dicht en ging naar bed.

Rik pakte zijn boeken en zette de televisie aan. Schotland-Marokko was bezig. De wedstrijd was een paar uur eerder gespeeld, maar nu alsnog quasi-live op tv. Marokko stond met 1-0 voor. Dat was oké. Rik was voor Marokko. Rik was voor kleine voetballanden in het algemeen. Hij was ook voor Kosovo, voor asielzoekers, voor vogeltjes die uit hun nest waren gevallen.

Hij was eigenlijk voor alles wat kansloos leek. Kanslozen en hulpelozen, die kon je tenminste nog kansen geven, en hulp. Rik gaf die hulp meestal vanuit zijn bureaustoel, zoals nu, als supporter van het Marokkaanse voetbalelftal. Maar dat is het mooie van hulp aan hulpelozen: iets is altijd beter dan niets.

Maar hij moest werken. Nog twee weken voor zijn afstuderen en er was nog veel te doen. Hij liep alweer iets achter op schema, op het laatste schema. Tijd voor een nieuw schema misschien.

Schema’s geven hoop, ze wekken de illusie dat het onhaalbare haalbaar is. Rik hield van illusies, tenminste, zolang hij niet besefte dat het illusies waren. Daarvoor had hij een truc: ogen dicht op het juiste moment. Hij praatte inmiddels met niemand meer over zijn afstuderen. Als iemand ernaar vroeg zei hij dat het goed ging. Daar waren ze dan wel tevreden mee. Het was verbazend hoeveel mensen tevreden waren met nietszeggende antwoorden.

Op de tv was ene Hadji aan de bal. 24 Jaar, meldde de verslaggever. Twee jaar jonger dan ik, dacht Rik. Dat is het probleem van ouder worden: dat jongere mensen opeens dingen beter kunnen dan jijzelf, en dat je blijkbaar je kans gemist hebt. Als je jong bent liggen de mogelijkheden open, maar schaker, Miss Holland, balletdanser of voetballer kun je op je zesentwintigste al niet meer worden. Volgend jaar zou hij de maximum leeftijd voor piloot overschrijden. En misschien waren andere toekomstmogelijkheden ook al voorbijgegaan, maar minder duidelijk, en had hij dat niet opgemerkt. Op welke leeftijd moet je echt begonnen zijn met succesvol wetenschapper, politicus of manager te zijn? Rik wilde het niet eens weten.

Liever de illusie.

2-0 Inmiddels. Marokko moest winnen om door te gaan naar de tweede ronde, maar dan moest Noorwegen in de andere wedstrijd wel gewoon verliezen van Brazilië. Beide wedstrijden waren trouwens al gespeeld, maar Rik wist de uitslagen niet. Hij zat gewoon om een uur ’s nachts quasi-live naar Schotland-Marokko te kijken. Daarna weer verder met afstuderen.

De scheidsrechter blies af. 3-0 Voor Marokko. De spelers juichten. Rik ook, hij hield van underdogs. Leuk voor die gasten. Door naar de volgende ronde.

Hij gaapte. Nog twee weken tot het afstuderen. Eerst maar eens lekker pitten. Hij sloeg zijn boeken dicht en ging naar bed.