De Polsstokhoogspringster

Monique de Wilt (23), vijfdejaars studente IO, kan er nóg om lachen. Pas vanaf 1995 mochten ook vrouwen zich bij atletiekwedstrijden op `gevaarlijk% grote hoogte met elkaar meten.

Het seizoen daarvoor had De Wilt voor het eerst een polsstok in handen genomen. Ze deed toen al zes jaar verdienstelijk aan atletiek. In 1995 sprong ze direct naar de top van de Nederlandse ranglijst van polsstokhoogspringers en liet de koppositie niet meer los. Sinds 1996 werd ze elk jaar Nederlands kampioene. Ook het Nederlands record van 4,20 meter staat op haar naam.

Is het een gevaarlijke sport? ,,Ik ken verhalen over een Nederlander die zijn arm brak en een Fransman die zo hoog sprong dat hij op zijn stok landde en zijn been spietste. Zelf ben ik ook wel eens voor en achter de mat geland, maar ik kom altijd op m%n pootjes terecht.%% Het enige dat ze zelf tot nu toe brak waren drie polsstokken, van vijfhonderd gulden per stuk.

Het zijn niet de enige problemen die de IO%ster met haar stokken heeft: ,,De stokken zijn ruim vier meter. Ze kunnen alleen mee op het dak van een auto of in het vliegtuig. Zelf heb ik geen rijbewijs, dus moet ik altijd anderen vragen om voor me te rijden. Met het vliegtuig komen stokken niet altijd aan, of kost het uren gezeur om ze in te mogen checken zoals onlangs in Milaan. Ik sprak geen Italiaans en de baliemedewerkers geen Engels. Na een uur stressen kon ik mijn stokken gelukkig buiten de balie om meegeven aan de bagagedragers.%%

Haar topsport kost steeds meer tijd. Ze traint momenteel acht maal per week om de steeds hogere kwalificatie-eisen te halen. ,,Naast de training ben je veel tijd kwijt aan het reizen naar trainingen en wedstrijden, aan fysiotherapie en aan besprekingen met trainers, medische begeleiders, met mensen van het NOC*NSF en met sponsors. Je bent soms net een eenpersoonsbedrijfje. Ik heb nu m%n studie op half tempo gezet.%%

Ze heeft goede sponsors, maar realiseert zich dat die sponsoring zeer afhankelijk is van haar prestaties. In 1998 miste ze bij het EK indoor haar aanvangshoogte en werd daarom laatste. ,,Bij het EK outdoor in datzelfde jaar werd ik vierde. Toen pas was het balen echt over. Ik voelde een grote druk om te laten zien dat ik wel op het EK indoor thuishoorde.%%

Te gevaarlijk en te zwaar voor vrouwen. Met deze argumenten hield ‘een stelletje oude lullen% bij de internationale atletiekfederatie jarenlang het polsstokhoogspringen voor vrouwen tegen. Monique de Wilt (23), vijfdejaars studente IO, kan er nóg om lachen. Pas vanaf 1995 mochten ook vrouwen zich bij atletiekwedstrijden op `gevaarlijk% grote hoogte met elkaar meten.

Het seizoen daarvoor had De Wilt voor het eerst een polsstok in handen genomen. Ze deed toen al zes jaar verdienstelijk aan atletiek. In 1995 sprong ze direct naar de top van de Nederlandse ranglijst van polsstokhoogspringers en liet de koppositie niet meer los. Sinds 1996 werd ze elk jaar Nederlands kampioene. Ook het Nederlands record van 4,20 meter staat op haar naam.

Is het een gevaarlijke sport? ,,Ik ken verhalen over een Nederlander die zijn arm brak en een Fransman die zo hoog sprong dat hij op zijn stok landde en zijn been spietste. Zelf ben ik ook wel eens voor en achter de mat geland, maar ik kom altijd op m%n pootjes terecht.%% Het enige dat ze zelf tot nu toe brak waren drie polsstokken, van vijfhonderd gulden per stuk.

Het zijn niet de enige problemen die de IO%ster met haar stokken heeft: ,,De stokken zijn ruim vier meter. Ze kunnen alleen mee op het dak van een auto of in het vliegtuig. Zelf heb ik geen rijbewijs, dus moet ik altijd anderen vragen om voor me te rijden. Met het vliegtuig komen stokken niet altijd aan, of kost het uren gezeur om ze in te mogen checken zoals onlangs in Milaan. Ik sprak geen Italiaans en de baliemedewerkers geen Engels. Na een uur stressen kon ik mijn stokken gelukkig buiten de balie om meegeven aan de bagagedragers.%%

Haar topsport kost steeds meer tijd. Ze traint momenteel acht maal per week om de steeds hogere kwalificatie-eisen te halen. ,,Naast de training ben je veel tijd kwijt aan het reizen naar trainingen en wedstrijden, aan fysiotherapie en aan besprekingen met trainers, medische begeleiders, met mensen van het NOC*NSF en met sponsors. Je bent soms net een eenpersoonsbedrijfje. Ik heb nu m%n studie op half tempo gezet.%%

Ze heeft goede sponsors, maar realiseert zich dat die sponsoring zeer afhankelijk is van haar prestaties. In 1998 miste ze bij het EK indoor haar aanvangshoogte en werd daarom laatste. ,,Bij het EK outdoor in datzelfde jaar werd ik vierde. Toen pas was het balen echt over. Ik voelde een grote druk om te laten zien dat ik wel op het EK indoor thuishoorde.%%