De passie van

Geen kleintje, maar een grote, gewoon tussen mijn andere papieren. Je moet het niet willen verbergen, want dat is moeilijker dan het niet te verbergen. Mijn voordeel was dat ik niet bang was om gepakt te worden. Je moet vertrouwen hebben in je act.

Toen ik zes was liet ik eens een glas water in een krant verdwijnen. Ik kon het glas ook terugtoveren en dan was het water limonade geworden. Die truc kwam uit een goocheldoos van mijn vader. Tijdens de lagere school haalde ik goochelboeken bij de bieb en verzamelde ik trucs die ik van vriendjes hoorde. In 1992 kocht ik in een goochelwinkel in Haarlem mijn eerste goochelboek: ‘The Royal Road to Card Magic’. Daarmee is het eigenlijk allemaal echt begonnen.

Een kennis vroeg me of ik voor een kinderfeestje wilde goochelen. Dat was het eerste optreden waar ik geld voor kreeg. Toen ik naar Delft kwam ben ik gaan optreden bij kerstdiners en bij pa-zoon diners bij het Delftsch Studenten Corps, waar ik lid van ben. Tegenwoordig treed ik op bij bedrijfspresentaties, zakendiners, bruiloften, tuinfeesten, zo gek als je het maar kunt verzinnen. Wanneer ik over anderhalf jaar klaar ben met mijn studie probeer ik voltijds te gaan goochelen. Mijn studie maak ik wel af, want het artiestenbestaan kan onzeker zijn en dan heb ik iets om op terug te vallen. Maar ik verwacht genoeg optredens te kunnen regelen. Zolang er feesten zijn, is er genoeg ruimte voor een artiest.

Sinds vijf jaar ben ik lid van de Noordhollandse Bond van Goochelaars. Eén keer per maand komen we bijeen om te oefenen en tips uit te wisselen. We hebben jaarlijks een nationaal congres waarbij het Nederlands kampioenschap goochelen wordt gehouden. Afgelopen mei ben ik nationaal kampioen carto geworden. Dat is goochelen met kaarten. Naast carto doe ik ook veel close-up, goochelen dichtbij mensen. Dat vind ik het leukste, vanwege de interactie met het publiek.

Soms doen mensen onverwachte dingen. Twee jaar geleden was er een man die alles wat ik op tafel legde vastpakte en onderzocht. Hij weigerde om alles los te laten. Pas toen ik zijn horloge aan hem teruggaf ging hij rustig zitten. Zelden zien mensen iets tijdens mijn trucs. Als het gebeurt, dan zijn de meesten zo beleefd om dat pas achteraf te zeggen. Vaak zijn ze alleen maar opgelucht dat ze tenminste iets hebben doorzien. Ze waarderen dan alles wat ze niet zien des te meer.”

‘Na mijn studie wil ik voltijds gaan goochelen’

Lodewijk de Widt (23), student civiele techniek: ,,Of ik mijn vingervlugheid gebruik om te spieken? Ik heb het wel eens gedaan, maar net zoals elke andere student: met een spiekbriefje. Geen kleintje, maar een grote, gewoon tussen mijn andere papieren. Je moet het niet willen verbergen, want dat is moeilijker dan het niet te verbergen. Mijn voordeel was dat ik niet bang was om gepakt te worden. Je moet vertrouwen hebben in je act.

Toen ik zes was liet ik eens een glas water in een krant verdwijnen. Ik kon het glas ook terugtoveren en dan was het water limonade geworden. Die truc kwam uit een goocheldoos van mijn vader. Tijdens de lagere school haalde ik goochelboeken bij de bieb en verzamelde ik trucs die ik van vriendjes hoorde. In 1992 kocht ik in een goochelwinkel in Haarlem mijn eerste goochelboek: ‘The Royal Road to Card Magic’. Daarmee is het eigenlijk allemaal echt begonnen.

Een kennis vroeg me of ik voor een kinderfeestje wilde goochelen. Dat was het eerste optreden waar ik geld voor kreeg. Toen ik naar Delft kwam ben ik gaan optreden bij kerstdiners en bij pa-zoon diners bij het Delftsch Studenten Corps, waar ik lid van ben. Tegenwoordig treed ik op bij bedrijfspresentaties, zakendiners, bruiloften, tuinfeesten, zo gek als je het maar kunt verzinnen. Wanneer ik over anderhalf jaar klaar ben met mijn studie probeer ik voltijds te gaan goochelen. Mijn studie maak ik wel af, want het artiestenbestaan kan onzeker zijn en dan heb ik iets om op terug te vallen. Maar ik verwacht genoeg optredens te kunnen regelen. Zolang er feesten zijn, is er genoeg ruimte voor een artiest.

Sinds vijf jaar ben ik lid van de Noordhollandse Bond van Goochelaars. Eén keer per maand komen we bijeen om te oefenen en tips uit te wisselen. We hebben jaarlijks een nationaal congres waarbij het Nederlands kampioenschap goochelen wordt gehouden. Afgelopen mei ben ik nationaal kampioen carto geworden. Dat is goochelen met kaarten. Naast carto doe ik ook veel close-up, goochelen dichtbij mensen. Dat vind ik het leukste, vanwege de interactie met het publiek.

Soms doen mensen onverwachte dingen. Twee jaar geleden was er een man die alles wat ik op tafel legde vastpakte en onderzocht. Hij weigerde om alles los te laten. Pas toen ik zijn horloge aan hem teruggaf ging hij rustig zitten. Zelden zien mensen iets tijdens mijn trucs. Als het gebeurt, dan zijn de meesten zo beleefd om dat pas achteraf te zeggen. Vaak zijn ze alleen maar opgelucht dat ze tenminste iets hebben doorzien. Ze waarderen dan alles wat ze niet zien des te meer.”