de passie van

Ik vind het leuk werk, maar vijf jaar geleden had ik behoefte aan wat afwisseling. Via mijn pedicuur kwam ik in aanraking met voetreflextherapie. Ik heb toen een korte cursus gedaan en daar raakte ik erg enthousiast. Ik kon echt voelen als ik een bepaald punt op de voet aanraakte: dit is het nierpunt.

Op de voeten zijn alle organen en ledematen terug te vinden. Bij voetreflextherapie ga je ervan uit dat op de voet het hele lichaam wordt geprojecteerd. De tenen representeren bijvoorbeeld het hoofd en de binnenkant van de voet de wervelkolom. Door bepaalde punten te masseren en te activeren kun je lichamelijke problemen oplossen. Maar ik vind het ook een voordeel dat mensen er van ontspannen.

Na de cursus ben ik een HBO-opleiding voetreflextherapie gaan doen in Rotterdam. We kregen allemaal modules over alternatieve voeding en natuurgeneeswijze, maar ook over anatomie en fysiologie. Ik ben in oktober 2001 geslaagd. Helaas wordt het diploma nog niet geaccepteerd door de minister van onderwijs.

In mijn scriptie heb ik de tienweekse behandeling van een mevrouw met reuma beschreven. Als iemand last heeft van reuma, dan merken we dat omdat er blokkades zitten in het heup- en kniegebied in de voet. Die voelen aan als kristalletjes en zijn pijnlijk. Ik dacht: ik kan proberen haar pijn te verminderen. Maar na vijf weken had ze al geen last meer. Dat vind ik echt heel bijzonder.

Na een paar maanden op de opleiding kon ik energie door me heen voelen gaan. Mijn voeten gaan tintelen als ik pijnpunten bij iemand anders tegenkom. Dat klinkt wel een beetje zweverig. De meeste anderen op de opleiding hadden dat niet. Behalve één, die ging geeuwen.

Ik behandel nu vier tot vijf klanten per week. En soms behandel ik wel eens een collega, tegen hoofdpijn bijvoorbeeld. Dat doe ik dan op de handen, want dat is wat handiger. Sommige collega%s doen wel een beetje lacherig. De decaan bijvoorbeeld, vindt het dus echt niets. Ze zeggen: nou doe maar niet. Maar als ze zien dat het werkt dan is het: vooruit, we proberen het maar.”

Xander Campman

‘De tenen representeren het hoofd’

.De passie van%

% Lydia Lijster-Wilmer, medewerker faculteitssecretariaat ITS.

,,Afgelopen week werkte ik 25 jaar in overheidsdienst. Ik vind het leuk werk, maar vijf jaar geleden had ik behoefte aan wat afwisseling. Via mijn pedicuur kwam ik in aanraking met voetreflextherapie. Ik heb toen een korte cursus gedaan en daar raakte ik erg enthousiast. Ik kon echt voelen als ik een bepaald punt op de voet aanraakte: dit is het nierpunt.

Op de voeten zijn alle organen en ledematen terug te vinden. Bij voetreflextherapie ga je ervan uit dat op de voet het hele lichaam wordt geprojecteerd. De tenen representeren bijvoorbeeld het hoofd en de binnenkant van de voet de wervelkolom. Door bepaalde punten te masseren en te activeren kun je lichamelijke problemen oplossen. Maar ik vind het ook een voordeel dat mensen er van ontspannen.

Na de cursus ben ik een HBO-opleiding voetreflextherapie gaan doen in Rotterdam. We kregen allemaal modules over alternatieve voeding en natuurgeneeswijze, maar ook over anatomie en fysiologie. Ik ben in oktober 2001 geslaagd. Helaas wordt het diploma nog niet geaccepteerd door de minister van onderwijs.

In mijn scriptie heb ik de tienweekse behandeling van een mevrouw met reuma beschreven. Als iemand last heeft van reuma, dan merken we dat omdat er blokkades zitten in het heup- en kniegebied in de voet. Die voelen aan als kristalletjes en zijn pijnlijk. Ik dacht: ik kan proberen haar pijn te verminderen. Maar na vijf weken had ze al geen last meer. Dat vind ik echt heel bijzonder.

Na een paar maanden op de opleiding kon ik energie door me heen voelen gaan. Mijn voeten gaan tintelen als ik pijnpunten bij iemand anders tegenkom. Dat klinkt wel een beetje zweverig. De meeste anderen op de opleiding hadden dat niet. Behalve één, die ging geeuwen.

Ik behandel nu vier tot vijf klanten per week. En soms behandel ik wel eens een collega, tegen hoofdpijn bijvoorbeeld. Dat doe ik dan op de handen, want dat is wat handiger. Sommige collega%s doen wel een beetje lacherig. De decaan bijvoorbeeld, vindt het dus echt niets. Ze zeggen: nou doe maar niet. Maar als ze zien dat het werkt dan is het: vooruit, we proberen het maar.”

Xander Campman