Nog één wedstrijd en dan stopt ze ermee. Samen met wat vrienden maakte Saskia van Hulten in vijf jaar tijd van de volkomen in het slop geraakte ‘Nationale Wedstrijd voor Jonge Onderzoekers’ een bloeiende organisatie.
Delen
Nu gaat ze afstuderen. In Civiele Techniek wel te verstaan.
1 Van Hulten: ,,Ik kijk graag naar ‘Klokhuis’ en ‘Jules Unlimited”’
,,Je bent snel oud in een studentenorganisatie. En het is wel mooi geweest”, rechtvaardigt Van Hulten haar ‘vervroegd pensioen’. Volgend jaar stoppen de laatste vier van de oude garde, zodat een nieuwe generatie aan bod kan komen. ,,Dan moet je er niet als oude rot tussen blijven zitten.”
Maar Van Hulten vertrekt niet zomaar. Ze wil er zeker van zijn dat ook in de toekomst de organisatie voor jonge ‘uitvinders’ blijft bestaan. Daarom volgde zij het afgelopen jaar twee kwartalen lang een cursus, georganiseerd door het Amerikaanse Arthur D. Little, in samenwerking met de faculteit WTM. Het was een zogenaamde business-course. ,,Het was de bedoeling dat je een ondernemingsplan opstelde voor een zelf gekozen bedrijf. Hierbij ontvouw je je visie die je hebt op het toekomstig functioneren van de organisatie, in mijn geval de werkgroep die de wedstrijd organiseert. De nieuwe leden van de werkgroep kunnen dit gebruiken als leidraad voor hun activiteiten.”
Ze werd gewaardeerd met een negen voor dit project en kan nu met een gerust hart de nieuwelingen laten ‘aanmodderen’ en zich concentreren op haar afstudeerwerk. ,,Want dat moet natuurlijk ook gebeuren.”
Gasfornuis
Het meest recente resultaat van Van Hulten en ‘haar’ wedstrijd is de uitzending van Wouter Couzijn (eerstejaars elektro aan de TU) naar de Europese Onderzoekerswedstrijd. Couzijn behaalde met zijn robot die zelf posities kan bepalen, de eerste prijs. Van Hulten ging als begeleider mee naar Helsinki. ,,Dat was een bekroning op ons werk als werkgroep. En dan daarna de pers bellen om het nieuws door te geven. Een heerlijk gevoel was dat.”
De wedstrijd is oorspronkelijk bedoeld om tieners (van tien tot twintig) ’te stimuleren zich bezig te houden met wetenschap en techniek’. De in 1967 opgerichte organisatie die deze wedstrijd regelt, kreeg door een tekort aan subsidie financiële problemen en was zelfs op sterven na dood, toen Van Hulten als tiener besloot mee te dingen naar de hoofdprijs met haar zelf bedachte uitvinding.
Ze verzon een oplossing voor een zeer bekend probleem. Wie heeft er geen moeder die na vierhonderd kilometer op weg naar het warme zuiden in de auto verschrikt uitroept: ,,Heb ik het gasfornuis wel uitgedaan?” Van Hulten kwam met de remedie: een fornuis dat zichzelf uitschakelt als het te lang onberoerd blijft. Helaas won ze niet, maar werd ze tweede. Maar hieroverwas zij niet teleurgesteld. Wel over de gehele organisatie rondom het twee dagen durende evenement. ,,Er waren weinig extra activiteiten. Het bleef bij jurering en een prijsuitreiking. Verder was de locatie slecht en waren er weinig deelnemers. Daar stimuleer je jongeren niet mee.”
Bluf
‘Dit kan beter’ bedacht Van Hulten met enige gezonde arrogantie. En het bleek geen bluf. Samen met wat vrienden blies zij nieuw leven in de organisatie van de wedstrijd. ,,De ondernemer in mij kwam boven”, zoals ze zelf zegt. In vijf jaar tijd werd de volkomen verwaarloosde wedstrijd opgepoetst tot een bloeiende organisatie. Maar dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot.
Van Hulten: ,,We zijn echt bij het begin begonnen. Niemand had commissie-ervaring ofzo. We hadden niet eens een voorzitter en een penningmeester. Heel ongestructureerd was het in die beginperiode. Maar gelukkig bleef het bestuur vertrouwen in ons houden.”
Delft staat niet alleen, maar maakt deel uit van een driehoeksopzet. Een kantoor in Eindhoven verzorgt het contact met de deelnemers en een Twentse vestiging de pers en publiciteit. De Delftse tak is verantwoordelijk voor de organisatie van het evenement. ,,We regelen de locatie, de excursies, eigenlijk alles tot aan de lunch toe.”
Een overkoepelend bestuur houdt toezicht. ,,In feite werd ons alle vrijheid gegeven om verbeteringen toe te passen. Gelukkig maar, want als ik elk jaar hetzelfde had moeten doen, had ik het niet zolang volgehouden. Maar iedere keer kwamen andere problemen naar voren. Het ene jaar sloof je je uit voor de publiciteit van de wedstrijd en het andere jaar probeer je een betere locatie te regelen.”
Einstein
De studie Civiele Techniek lijkt slechts bijzaak voor Van Hulten. ,,Ik vind techniek heus wel interessant. Ik kijk bijvoorbeeld heel vaak naar ‘Klokhuis’ en ik vind ‘Jules Unlimited’ een leuk programma. Maar om nou dag in dag uit aan een kolom te moeten rekenen, dat zie ik niet zitten. Ik ben geen projectleider, eerder een beleidsmaker. Als ik iets eenmaal gedaan heb, vind ik het niet leuk om het nog een keer te doen. Ik hou niet van herhaling. Dan heb ik het gevoel dat ik dom werk zit te doen.”
De afgelopen vijf jaar ploeteren zijn in ieder geval niet voor niets geweest. ,,Wat ik vroeger in mijn eentje deed, doen ze nu met z’n drieën. En dat komt echt niet omdat ik veel harder werk, maar door de groei van de organisatie.” Ook de TU merkte deze expansie op. Sinds twee maanden heeft de club nu een eigen kantoor in de kelder van WTM. ,,De computer staat er nog niet en de telefoon moet ook nog verplaatst worden, maar het is wel groot”, aldus een blije Van Hulten. ,,Dit was wel nodig ook, want elke keer vergaderen bij iemand thuis gaat irriteren. De meeste tijd zit in het bellen, faxen en mailen. En daar hebben we nu de perfecte ruimte voor.”
Wat Van Hulten jammer vindt is het imago van de wedstrijd. Het wordt ten onrechte getypeerd als ‘competitie voor bollebozen’.Maar het is volgens haar helemaal niet opgezet om Einsteins-in-spé te ontdekken. Van Hulten: ,,Het gaat erom kinderen bewust te maken van alle wetenschappen. Niet alleen de technische, ook de menswetenschappen. Vandaar ook dat we het criterium ‘maatschappelijke relevantie’ hanteren. Zo won drie jaar geleden een meisje met haar onderzoek naar het gedrag van allochtone jongeren in Rotterdam de tweede prijs.”
Hoogtepunt tot nu toe was de uitreiking van de prijs door minister Ritzen, vorig jaar. ,,Het was eerst niet zeker of hij zou komen. Een week tevoren belde hij af. Ze wisten niet zeker of hij op tijd uit Florence terug zou zijn. Terwijl de hele pers hem verwachtte. Zenuwen? Nou, er werd mij verteld dat ik veel praatte in mijn slaap. Twee dagen voor de wedstrijd werd duidelijk dat hij tóch zou komen. Een pak van mijn hart.”
Nog één wedstrijd en dan stopt ze ermee. Samen met wat vrienden maakte Saskia van Hulten in vijf jaar tijd van de volkomen in het slop geraakte ‘Nationale Wedstrijd voor Jonge Onderzoekers’ een bloeiende organisatie. Nu gaat ze afstuderen. In Civiele Techniek wel te verstaan.
1 Van Hulten: ,,Ik kijk graag naar ‘Klokhuis’ en ‘Jules Unlimited”’
,,Je bent snel oud in een studentenorganisatie. En het is wel mooi geweest”, rechtvaardigt Van Hulten haar ‘vervroegd pensioen’. Volgend jaar stoppen de laatste vier van de oude garde, zodat een nieuwe generatie aan bod kan komen. ,,Dan moet je er niet als oude rot tussen blijven zitten.”
Maar Van Hulten vertrekt niet zomaar. Ze wil er zeker van zijn dat ook in de toekomst de organisatie voor jonge ‘uitvinders’ blijft bestaan. Daarom volgde zij het afgelopen jaar twee kwartalen lang een cursus, georganiseerd door het Amerikaanse Arthur D. Little, in samenwerking met de faculteit WTM. Het was een zogenaamde business-course. ,,Het was de bedoeling dat je een ondernemingsplan opstelde voor een zelf gekozen bedrijf. Hierbij ontvouw je je visie die je hebt op het toekomstig functioneren van de organisatie, in mijn geval de werkgroep die de wedstrijd organiseert. De nieuwe leden van de werkgroep kunnen dit gebruiken als leidraad voor hun activiteiten.”
Ze werd gewaardeerd met een negen voor dit project en kan nu met een gerust hart de nieuwelingen laten ‘aanmodderen’ en zich concentreren op haar afstudeerwerk. ,,Want dat moet natuurlijk ook gebeuren.”
Gasfornuis
Het meest recente resultaat van Van Hulten en ‘haar’ wedstrijd is de uitzending van Wouter Couzijn (eerstejaars elektro aan de TU) naar de Europese Onderzoekerswedstrijd. Couzijn behaalde met zijn robot die zelf posities kan bepalen, de eerste prijs. Van Hulten ging als begeleider mee naar Helsinki. ,,Dat was een bekroning op ons werk als werkgroep. En dan daarna de pers bellen om het nieuws door te geven. Een heerlijk gevoel was dat.”
De wedstrijd is oorspronkelijk bedoeld om tieners (van tien tot twintig) ’te stimuleren zich bezig te houden met wetenschap en techniek’. De in 1967 opgerichte organisatie die deze wedstrijd regelt, kreeg door een tekort aan subsidie financiële problemen en was zelfs op sterven na dood, toen Van Hulten als tiener besloot mee te dingen naar de hoofdprijs met haar zelf bedachte uitvinding.
Ze verzon een oplossing voor een zeer bekend probleem. Wie heeft er geen moeder die na vierhonderd kilometer op weg naar het warme zuiden in de auto verschrikt uitroept: ,,Heb ik het gasfornuis wel uitgedaan?” Van Hulten kwam met de remedie: een fornuis dat zichzelf uitschakelt als het te lang onberoerd blijft. Helaas won ze niet, maar werd ze tweede. Maar hieroverwas zij niet teleurgesteld. Wel over de gehele organisatie rondom het twee dagen durende evenement. ,,Er waren weinig extra activiteiten. Het bleef bij jurering en een prijsuitreiking. Verder was de locatie slecht en waren er weinig deelnemers. Daar stimuleer je jongeren niet mee.”
Bluf
‘Dit kan beter’ bedacht Van Hulten met enige gezonde arrogantie. En het bleek geen bluf. Samen met wat vrienden blies zij nieuw leven in de organisatie van de wedstrijd. ,,De ondernemer in mij kwam boven”, zoals ze zelf zegt. In vijf jaar tijd werd de volkomen verwaarloosde wedstrijd opgepoetst tot een bloeiende organisatie. Maar dat ging natuurlijk niet zonder slag of stoot.
Van Hulten: ,,We zijn echt bij het begin begonnen. Niemand had commissie-ervaring ofzo. We hadden niet eens een voorzitter en een penningmeester. Heel ongestructureerd was het in die beginperiode. Maar gelukkig bleef het bestuur vertrouwen in ons houden.”
Delft staat niet alleen, maar maakt deel uit van een driehoeksopzet. Een kantoor in Eindhoven verzorgt het contact met de deelnemers en een Twentse vestiging de pers en publiciteit. De Delftse tak is verantwoordelijk voor de organisatie van het evenement. ,,We regelen de locatie, de excursies, eigenlijk alles tot aan de lunch toe.”
Een overkoepelend bestuur houdt toezicht. ,,In feite werd ons alle vrijheid gegeven om verbeteringen toe te passen. Gelukkig maar, want als ik elk jaar hetzelfde had moeten doen, had ik het niet zolang volgehouden. Maar iedere keer kwamen andere problemen naar voren. Het ene jaar sloof je je uit voor de publiciteit van de wedstrijd en het andere jaar probeer je een betere locatie te regelen.”
Einstein
De studie Civiele Techniek lijkt slechts bijzaak voor Van Hulten. ,,Ik vind techniek heus wel interessant. Ik kijk bijvoorbeeld heel vaak naar ‘Klokhuis’ en ik vind ‘Jules Unlimited’ een leuk programma. Maar om nou dag in dag uit aan een kolom te moeten rekenen, dat zie ik niet zitten. Ik ben geen projectleider, eerder een beleidsmaker. Als ik iets eenmaal gedaan heb, vind ik het niet leuk om het nog een keer te doen. Ik hou niet van herhaling. Dan heb ik het gevoel dat ik dom werk zit te doen.”
De afgelopen vijf jaar ploeteren zijn in ieder geval niet voor niets geweest. ,,Wat ik vroeger in mijn eentje deed, doen ze nu met z’n drieën. En dat komt echt niet omdat ik veel harder werk, maar door de groei van de organisatie.” Ook de TU merkte deze expansie op. Sinds twee maanden heeft de club nu een eigen kantoor in de kelder van WTM. ,,De computer staat er nog niet en de telefoon moet ook nog verplaatst worden, maar het is wel groot”, aldus een blije Van Hulten. ,,Dit was wel nodig ook, want elke keer vergaderen bij iemand thuis gaat irriteren. De meeste tijd zit in het bellen, faxen en mailen. En daar hebben we nu de perfecte ruimte voor.”
Wat Van Hulten jammer vindt is het imago van de wedstrijd. Het wordt ten onrechte getypeerd als ‘competitie voor bollebozen’.Maar het is volgens haar helemaal niet opgezet om Einsteins-in-spé te ontdekken. Van Hulten: ,,Het gaat erom kinderen bewust te maken van alle wetenschappen. Niet alleen de technische, ook de menswetenschappen. Vandaar ook dat we het criterium ‘maatschappelijke relevantie’ hanteren. Zo won drie jaar geleden een meisje met haar onderzoek naar het gedrag van allochtone jongeren in Rotterdam de tweede prijs.”
Hoogtepunt tot nu toe was de uitreiking van de prijs door minister Ritzen, vorig jaar. ,,Het was eerst niet zeker of hij zou komen. Een week tevoren belde hij af. Ze wisten niet zeker of hij op tijd uit Florence terug zou zijn. Terwijl de hele pers hem verwachtte. Zenuwen? Nou, er werd mij verteld dat ik veel praatte in mijn slaap. Twee dagen voor de wedstrijd werd duidelijk dat hij tóch zou komen. Een pak van mijn hart.”
Comments are closed.