De Master: Luc de Goeij

Onderzoek: ‘Training in urology: The development of a tracking feedback system for flexible scopes’

Eindcijfer: 7

Hij studeerde werktuigbouwkunde, volgde een minor biomedical engineering, en pal tegen het eind van zijn studie, liep zijn vader tegen een probleem aan op zijn werk. Toeval bestaat niet: Luc de Goeij had op precies het juiste moment een knaller van een afstudeeronderwerp te pakken. “Mijn vader is uroloog. Tijdens het trainen van nieuwe artsen op het endoscopisch onderzoeken van een blaas, liepen zijn collega’s in het vakgebied tegen de beperking op dat ze nooit zeker wisten of de trainee daadwerkelijk elk hoekje van de blaas had bekeken. De trainend arts ziet weliswaar de beelden op de monitor, maar voelt niet welke kanten de camera op is bewogen, omdat hij de endoscoop niet zelf vasthoudt.”

De ingenieur vergelijkt het met hoe je als kind weleens een verrekijker maakte met je handen. “Op dat moment heb je een klein gezichtsveld, maar door je hoofd alle kanten op te bewegen, vertellen de sensoren in je nek welke hoeken van de kamer je hebt bekeken.” Precies zo’n sensor zou je dus eigenlijk op een endoscoop moeten kunnen klikken, om zeker te weten welke stukjes je al hebt gezien én dat je geen stukjes over het hoofd ziet, redeneerde hij. Locatiefeedback, met een mooi woord. Eén dingetje: dit probleem was nog niet eerder beschreven in de literatuur. “Dus hield ik een enquête onder alle urologen in Nederland, om te peilen in hoeverre daadwerkelijk behoefte bestaat aan zo’n externe sensor. In de literatuur onderzocht ik vervolgens welk type sensor ik zou kunnen maken.” Resultaat: een extern tracking device met sensors en een computerdisplay, dat real time locatiefeedback geeft tijdens een endoscopie.

Toen moest De Goeij het testen op proefpersonen. “Nee, geen blaaspatiënten” lacht hij, “op trainees. Die kregen een bal, die ik aan de binnenkant had voorzien van markeerpunten. Vervolgens liet ik ze de bal van binnen inspecteren met een endoscoop die voorzien was van mijn tracking feedback systeem.”

De trainees bleken structureel vijf procent meer oppervlak te inspecteren. “Dat lijkt weinig, maar in de praktijk kan het betekenen dat de kans dat de arts een tumor over het hoofd ziet vijf procent lager wordt.”

Dat zijn vader in het wereldje zit, kwam goed van pas. “Zo wilde ik dat mijn sensor een 3D-weergave zou geven van de blaas, maar mijn vader wist me te vertellen dat ziekenhuizen werken met een tweedimensionale representatie. Dat soort feitjes hielp me om sneller de juiste keuzes te maken in mijn onderzoek.”

Met een traineeship bij Philips Medical bovenaan zijn verlanglijstje, is de kans klein dat de ingenieur zelf verder werkt aan zijn onderzoek. “Al heb ik begrepen dat Philips al iets soortgelijks in ontwikkeling heeft. Misschien kan mijn onderzoek daar aan bijdragen. Ik zie hoe dan ook een kans op toepassing in de praktijk, misschien ook bij andere specialismen.”