Een gemeenschappelijke ruimte om mee te patsen, kamers als paleisjes. En dat voor maar tweehonderd gulden per maand. Maar ook: geen kabel, een onmogelijke schoonmaakklus en de onzekerheid wanneer het paradijslijk bestaan ophoudt.
Delen
Anti-kraak in het voormalig WTM-gebouw.
,,Toen mijn huisgenoten de afgevaardigde van de vierde verdieping terneergeslagen thuis zagen komen, wisten ze dat wij gewonnen hadden. Toen ik even later thuis kwam, stond de champagne klaar.” Het is niet de eerste keer dat Everdien Kolk vertelt hoe zij en haar huisgenoten aan hun nieuwe onderkomen kwamen. De verliezers van de loting zijn nog niet komen kijken naar wat hun onderkomen had kunnen zijn. ,,Dat is misschien maar beter ook. Je wilt niet weten wat je mist”, zegt Raimo van der Linden, een andere bewoner.
De verliezers zijn veroordeeld om in de studentenflat aan de Apothekersweg te blijven wonen. Kolk en haar huisgenoten van de achtste verdieping mochten verhuizen naar Kanaalweg 2b, het voormalige WTM-gebouw. ,,Voor ons is het een monument. De kamers zijn stuk voor stuk paleisjes van veertig vierkante meter, sommigen met balkon of serre en uitzicht op de Schie”, aldus Van der Linden.
En daarmee is niks te veel gezegd. Vijf meter hoge kamers, glas-in-loodramen en een geschiedenis die teruggaat tot 1902. Het gebouw werd aanvankelijk gebruikt door de opleidingen Toegepaste natuurkunde en Elektrotechniek. De fraaie maar met te kleine houten banken uitgeruste collegezalen worden niet meer gebruikt. Verbouwen tot tijdelijke studentenkamers was te duur.
Uitverkoren
Om eventuele krakers voor te zijn, schakelde TU Vastgoedbeheer woningbouwvereniging Duwo in om bewoners te vinden. De huisbaas van de flat aan de Apothekersweg deed een voorstel aan de bewoners van twee verdiepingen, waarna het lot de uitslag bepaalde. ,,Ze wilden mensen die ze konden vertrouwen. Wij stonden bekend als een redelijk nette verdieping”, verklaart Van der Linden de keuze van Duwo.
Van de negentien bewoners van de uitverkoren verdieping verhuisden er uiteindelijk dertien. De rest wilde niet mee omdat zij vrienden op de andere verdiepingen van de Apothekersweg hadden en niet zo hecht bij het huisleven waren betrokken. Dat kwam goed uit, want er was maar plek voor dertien man.
Het gebouw heeft drie vleugels en evenzoveel groepen bewoners. Ieder ‘sub-huis’ heeft een eigen ingang, keuken en sanitair, maar de huizen zijn wel onderling verbonden. De huizen heten ‘de opa’s’ (omdat daar de oudsten wonen), Den Vergulden Knotsch (vernoemd naar de huisbokaal) en de Balzaal. Die balzaal is de waardige naam voor wat in ieder ander studentenhuis de GR (gemeenschappelijke ruimte) zou heten. ,,Op de Apothekersweg hadden we elf vierkante meter voor negentien mensen, hier zijn we met z’n vijven en hebben we honderdvierkante meter.” Met alleen een tv-hoek en pingpongtafel is de ruimte nog lang niet vol, er wordt nog aan een klimwand gewerkt en nagedacht over een schommel.
Leuk natuurlijk, maar is zo’n enorm huis wel schoon te houden? Kolk: ,,Toen we een schoonmaakrooster hadden opgesteld, wilde ik een goed begin maken en heb ik de gang gedweild. Ik was anderhalf uur bezig.” Sinds ze er in oktober kwamen wonen is de balzaal nog niet opgeruimd. De bewoners redeneren dat ze pas hoeven op te ruimen als er niets meer bij past. ,,En die balzaal is zo groot, die is nog lang niet vol”, zegt Van der Linden.
De geschiedenis van het gebouw laat zich aflezen uit de naambordjes naast de deuren. Kolk: ,,Alle post, ook die voor ons, wordt doorgestuurd naar het nieuwe TBM-gebouw. Wij zijn het enige studentenhuis dat daar een postvak heeft.”
Verloren kunst
Niet iedereen weet dat het pand niet meer door de TU in gebruik is. Kolk: ,,In de tentamenperiode komen er altijd studenten aan de deur die denken dat hun tentamen hier is.” Van der Linden werd zelfs een keer voor conciërge aangezien toen hij de deur had opengedaan. ,,Ik zei: ‘ik wóón hier’. Het duurde vijf seconden voordat die persoon doorhad dat hij verkeerd was.”
Op het prikbord hangt een artikel uit Delta over zoekgeraakte kunstwerken op de TU. ,,Daarvan bleken er hier veertien te staan!”, zegt medebewoner Wouter Valentin. ,,Wij hadden ze als zonnescherm gebruikt.”
Toch kent wonen in een voormalig universiteitsgebouw ook wel nadelen: het galmt in de gangen, reden waarom er nu gordijnen aan de muren hangen. ,,Het is een luxeprobleem”, geeft Kolk toe. ,,Ik was laatst even terug op de Apothekersweg. De muren kwamen op me af, ik was het helemaal ontwend.” Verder is er wel internet maar geen kabelaansluiting maar, zegt Van der Linden: ,,Duwo wil duizend gulden bijdragen aan een schotelantenne. Ze zijn best goed voor ons.”
De bewoners hebben een contract tot 1 april 2002. Tot die datum kunnen ze in ieder geval in het huis blijven wonen. ,,Daarna wordt het contract per maand verlengd. Maar in het studentenhuis hiernaast wonen al tien jaar studenten, ook met een anti-kraak contract”, zegt Valentin, die hoopt op een flinke dosis bureaucratie zodat hij er tot zijn afstuderen kan blijven wonen. Alhoewel het afscheid hen zwaar zal vallen, moeten ze niet vergeten op tijd naar iets anders uit te zien. Op iedere dag te laat verhuizen staat duizend gulden boete.
Een gemeenschappelijke ruimte om mee te patsen, kamers als paleisjes. En dat voor maar tweehonderd gulden per maand. Maar ook: geen kabel, een onmogelijke schoonmaakklus en de onzekerheid wanneer het paradijslijk bestaan ophoudt. Anti-kraak in het voormalig WTM-gebouw.
,,Toen mijn huisgenoten de afgevaardigde van de vierde verdieping terneergeslagen thuis zagen komen, wisten ze dat wij gewonnen hadden. Toen ik even later thuis kwam, stond de champagne klaar.” Het is niet de eerste keer dat Everdien Kolk vertelt hoe zij en haar huisgenoten aan hun nieuwe onderkomen kwamen. De verliezers van de loting zijn nog niet komen kijken naar wat hun onderkomen had kunnen zijn. ,,Dat is misschien maar beter ook. Je wilt niet weten wat je mist”, zegt Raimo van der Linden, een andere bewoner.
De verliezers zijn veroordeeld om in de studentenflat aan de Apothekersweg te blijven wonen. Kolk en haar huisgenoten van de achtste verdieping mochten verhuizen naar Kanaalweg 2b, het voormalige WTM-gebouw. ,,Voor ons is het een monument. De kamers zijn stuk voor stuk paleisjes van veertig vierkante meter, sommigen met balkon of serre en uitzicht op de Schie”, aldus Van der Linden.
En daarmee is niks te veel gezegd. Vijf meter hoge kamers, glas-in-loodramen en een geschiedenis die teruggaat tot 1902. Het gebouw werd aanvankelijk gebruikt door de opleidingen Toegepaste natuurkunde en Elektrotechniek. De fraaie maar met te kleine houten banken uitgeruste collegezalen worden niet meer gebruikt. Verbouwen tot tijdelijke studentenkamers was te duur.
Uitverkoren
Om eventuele krakers voor te zijn, schakelde TU Vastgoedbeheer woningbouwvereniging Duwo in om bewoners te vinden. De huisbaas van de flat aan de Apothekersweg deed een voorstel aan de bewoners van twee verdiepingen, waarna het lot de uitslag bepaalde. ,,Ze wilden mensen die ze konden vertrouwen. Wij stonden bekend als een redelijk nette verdieping”, verklaart Van der Linden de keuze van Duwo.
Van de negentien bewoners van de uitverkoren verdieping verhuisden er uiteindelijk dertien. De rest wilde niet mee omdat zij vrienden op de andere verdiepingen van de Apothekersweg hadden en niet zo hecht bij het huisleven waren betrokken. Dat kwam goed uit, want er was maar plek voor dertien man.
Het gebouw heeft drie vleugels en evenzoveel groepen bewoners. Ieder ‘sub-huis’ heeft een eigen ingang, keuken en sanitair, maar de huizen zijn wel onderling verbonden. De huizen heten ‘de opa’s’ (omdat daar de oudsten wonen), Den Vergulden Knotsch (vernoemd naar de huisbokaal) en de Balzaal. Die balzaal is de waardige naam voor wat in ieder ander studentenhuis de GR (gemeenschappelijke ruimte) zou heten. ,,Op de Apothekersweg hadden we elf vierkante meter voor negentien mensen, hier zijn we met z’n vijven en hebben we honderdvierkante meter.” Met alleen een tv-hoek en pingpongtafel is de ruimte nog lang niet vol, er wordt nog aan een klimwand gewerkt en nagedacht over een schommel.
Leuk natuurlijk, maar is zo’n enorm huis wel schoon te houden? Kolk: ,,Toen we een schoonmaakrooster hadden opgesteld, wilde ik een goed begin maken en heb ik de gang gedweild. Ik was anderhalf uur bezig.” Sinds ze er in oktober kwamen wonen is de balzaal nog niet opgeruimd. De bewoners redeneren dat ze pas hoeven op te ruimen als er niets meer bij past. ,,En die balzaal is zo groot, die is nog lang niet vol”, zegt Van der Linden.
De geschiedenis van het gebouw laat zich aflezen uit de naambordjes naast de deuren. Kolk: ,,Alle post, ook die voor ons, wordt doorgestuurd naar het nieuwe TBM-gebouw. Wij zijn het enige studentenhuis dat daar een postvak heeft.”
Verloren kunst
Niet iedereen weet dat het pand niet meer door de TU in gebruik is. Kolk: ,,In de tentamenperiode komen er altijd studenten aan de deur die denken dat hun tentamen hier is.” Van der Linden werd zelfs een keer voor conciërge aangezien toen hij de deur had opengedaan. ,,Ik zei: ‘ik wóón hier’. Het duurde vijf seconden voordat die persoon doorhad dat hij verkeerd was.”
Op het prikbord hangt een artikel uit Delta over zoekgeraakte kunstwerken op de TU. ,,Daarvan bleken er hier veertien te staan!”, zegt medebewoner Wouter Valentin. ,,Wij hadden ze als zonnescherm gebruikt.”
Toch kent wonen in een voormalig universiteitsgebouw ook wel nadelen: het galmt in de gangen, reden waarom er nu gordijnen aan de muren hangen. ,,Het is een luxeprobleem”, geeft Kolk toe. ,,Ik was laatst even terug op de Apothekersweg. De muren kwamen op me af, ik was het helemaal ontwend.” Verder is er wel internet maar geen kabelaansluiting maar, zegt Van der Linden: ,,Duwo wil duizend gulden bijdragen aan een schotelantenne. Ze zijn best goed voor ons.”
De bewoners hebben een contract tot 1 april 2002. Tot die datum kunnen ze in ieder geval in het huis blijven wonen. ,,Daarna wordt het contract per maand verlengd. Maar in het studentenhuis hiernaast wonen al tien jaar studenten, ook met een anti-kraak contract”, zegt Valentin, die hoopt op een flinke dosis bureaucratie zodat hij er tot zijn afstuderen kan blijven wonen. Alhoewel het afscheid hen zwaar zal vallen, moeten ze niet vergeten op tijd naar iets anders uit te zien. Op iedere dag te laat verhuizen staat duizend gulden boete.
Comments are closed.