Acht koperblazers, vijf saxen en een ritmesectie vormen samen de Very Big Band. ‘Very big’ is dat niet, want het is de normale basis van een big band.
Delen
,,Dat ‘very‘ betekent niets, maar je moet toch wat”, legt een van de spelers uit. ,,Vroeger heetten we de ‘Als Je Maar Big Band’.”
,,Toen onze big band in 1994 vijf jaar bestond, werden we door het Nederlandse Bureau voor Toerisme uitgenodigd om in Madrid het vierhonderdjarig jubileum van de tulp in Europa op te luisteren. Daar hebben we een week lang een vijfsterren hotel onveilig gemaakt. Heineken sponsorde onze optredens in natura. We speelden tot twee uur en soms nog later in nachtclubs en stonden dan de dag erna weer op pleinen. Je begrijpt dat er van repeteren niet veel meer kwam.”
Luuk van der Wielen, bariton-saxofonist van de Very Big Band, glimlacht bij de zoete herinneringen. Het lijkt ver weg en lang geleden op deze herfstige winterdag in Delft. In 1994 was Van der Wielen nog aio op het Kluyverlaboratorium waar hij nu hoogleraar is en waar de big band zes jaar later nog elke donderdag repeteert.
Hier zit geen oude rock-legende over zijn voorbije, wilde jaren te verhalen. We hebben het hier over een Jazz-saxofonist wiens muzikale ambities nog altijd alleen maar groeien. ,,Tijdens de afgelopen Dies van de universiteit speelden we in het Auditorium en hoorden hoe goed de geluidskwaliteit daar is. We denken er nu over om daar binnen enkele maanden een avond samen met bekende Jazz-musici te gaan spelen en dan een CD op te nemen.”
Dat dit niet eerder gebeurd is mag opmerkelijk heten. De Very Big Band is al jaren een gevestigde band in de wijde omgeving, speelde in 1996 op het North Sea Jazz festival en maakte een radio-opname voor Radio West. Er zijn mindere bandjes met een eigen CD. Van der Wielen wijt het aan een krap budget. Volgens hem gaan de opbrengsten van de band op aan het inhuren van een professionele dirigent en van muzikaal geschoolde invallers wanneer er een bandlid uitvalt. ,,Mensen die in onze band willen spelen moeten van wanten weten”, meent hij. ,,We spelen veeleisende muziek. Er zijn in de buurt al genoeg bandjes die gezellige ‘Basie Style Jazz’ spelen.”
File
Bandlid Geert Rubingh, trombonist en vijfdejaars Lucht- en Ruimtevaarttechniek, knikt instemmend. Toen hij in 1995 in Delft kwam studeren, kwam hij als niet-Virgiliaan in de Virgiel Big Band terecht. ,,Heel gezellig, maar muzikaal geen uitdaging”, vond hij. Hij stapte over naar de Very Big Band na een invalbeurt bij een optreden van de band in ‘The Duke’ in Leiden. Rubingh: ,,Ik had op de muziekschool al in een Big Band gespeeld. De Very Big Band was zo professioneel dat ik weer les wilde hebben. Ik ben nu naast mijn studie in Delft ook eerstejaars aan het conservatorium in Rotterdam.”
Rubingh ziet zijn Delftse studie nog wel een paar jaaruitlopen door zijn studie aan het conservatorium en door vele optredens met de Very Big Band en met een professionele bedrijfsfeestenband. Het leven van een muzikant valt hem soms zwaar. ,,Je staat één keer per dag minder in de file dan de rest van Nederland, maar je bent pas ’s nachts thuis”, grapt hij.
Van der Wielen merkt op: ,,Geerts verhaal is exemplarisch voor de bandleden. Die leven allemaal tussen twee werelden, waarvan de muziekwereld er één is. Voor geen van de bandleden is het een vrijblijvende hobby. Dat kan ook niet op dit niveau. Dat is het leuke aan de band: iedereen wil het niveau coûte-que-coûte hoog houden.”
Slimheid
De Very Big Band heeft vanaf de oprichting in 1989 een grote TU-inbreng gehad. Van der Wielen durft het de ‘hoogstgeschoolde Jazzband van Nederland’ te noemen. De band, die inmiddels zeven doctoren telt, speelde al herhaaldelijk op promotiefeesten van de eigen leden.
Alhoewel de band zo dankzij de slimheid van de muzikanten zijn eigen werk genereert, schuilt er een nadeel in de studenteninbreng: de gemiddelde verblijftijd in de band ligt slechts rond de drie jaar. Van der Wielen die zelf deel uitmaakt van de harde kern van de band, vergelijkt het met zijn onderzoeksgroep: ,,Ik moet als hoogleraar ook regelmatig de boer op om nieuwe aio’s te werven.”
Nu hij er bij stil staat, blijken de overeenkomsten tussen zijn werk als saxofonist en als professor legio: het regelen van financiering voor een onderzoek vergt evenveel creativiteit als het musiceren en een geslaagde solo levert net zoveel voldoening als een patent. ,,Alhoewel”, peinst hij, ,,voor een solo krijg je meestal wat meer applaus.”
Voor informatie over optredens en het boeken van de band, zie: www.boekeenband.nl, zoek onder ‘Very Big Band’
Acht koperblazers, vijf saxen en een ritmesectie vormen samen de Very Big Band. ‘Very big‘ is dat niet, want het is de normale basis van een big band. ,,Dat ‘very‘ betekent niets, maar je moet toch wat”, legt een van de spelers uit. ,,Vroeger heetten we de ‘Als Je Maar Big Band’.”
,,Toen onze big band in 1994 vijf jaar bestond, werden we door het Nederlandse Bureau voor Toerisme uitgenodigd om in Madrid het vierhonderdjarig jubileum van de tulp in Europa op te luisteren. Daar hebben we een week lang een vijfsterren hotel onveilig gemaakt. Heineken sponsorde onze optredens in natura. We speelden tot twee uur en soms nog later in nachtclubs en stonden dan de dag erna weer op pleinen. Je begrijpt dat er van repeteren niet veel meer kwam.”
Luuk van der Wielen, bariton-saxofonist van de Very Big Band, glimlacht bij de zoete herinneringen. Het lijkt ver weg en lang geleden op deze herfstige winterdag in Delft. In 1994 was Van der Wielen nog aio op het Kluyverlaboratorium waar hij nu hoogleraar is en waar de big band zes jaar later nog elke donderdag repeteert.
Hier zit geen oude rock-legende over zijn voorbije, wilde jaren te verhalen. We hebben het hier over een Jazz-saxofonist wiens muzikale ambities nog altijd alleen maar groeien. ,,Tijdens de afgelopen Dies van de universiteit speelden we in het Auditorium en hoorden hoe goed de geluidskwaliteit daar is. We denken er nu over om daar binnen enkele maanden een avond samen met bekende Jazz-musici te gaan spelen en dan een CD op te nemen.”
Dat dit niet eerder gebeurd is mag opmerkelijk heten. De Very Big Band is al jaren een gevestigde band in de wijde omgeving, speelde in 1996 op het North Sea Jazz festival en maakte een radio-opname voor Radio West. Er zijn mindere bandjes met een eigen CD. Van der Wielen wijt het aan een krap budget. Volgens hem gaan de opbrengsten van de band op aan het inhuren van een professionele dirigent en van muzikaal geschoolde invallers wanneer er een bandlid uitvalt. ,,Mensen die in onze band willen spelen moeten van wanten weten”, meent hij. ,,We spelen veeleisende muziek. Er zijn in de buurt al genoeg bandjes die gezellige ‘Basie Style Jazz’ spelen.”
File
Bandlid Geert Rubingh, trombonist en vijfdejaars Lucht- en Ruimtevaarttechniek, knikt instemmend. Toen hij in 1995 in Delft kwam studeren, kwam hij als niet-Virgiliaan in de Virgiel Big Band terecht. ,,Heel gezellig, maar muzikaal geen uitdaging”, vond hij. Hij stapte over naar de Very Big Band na een invalbeurt bij een optreden van de band in ‘The Duke’ in Leiden. Rubingh: ,,Ik had op de muziekschool al in een Big Band gespeeld. De Very Big Band was zo professioneel dat ik weer les wilde hebben. Ik ben nu naast mijn studie in Delft ook eerstejaars aan het conservatorium in Rotterdam.”
Rubingh ziet zijn Delftse studie nog wel een paar jaaruitlopen door zijn studie aan het conservatorium en door vele optredens met de Very Big Band en met een professionele bedrijfsfeestenband. Het leven van een muzikant valt hem soms zwaar. ,,Je staat één keer per dag minder in de file dan de rest van Nederland, maar je bent pas ’s nachts thuis”, grapt hij.
Van der Wielen merkt op: ,,Geerts verhaal is exemplarisch voor de bandleden. Die leven allemaal tussen twee werelden, waarvan de muziekwereld er één is. Voor geen van de bandleden is het een vrijblijvende hobby. Dat kan ook niet op dit niveau. Dat is het leuke aan de band: iedereen wil het niveau coûte-que-coûte hoog houden.”
Slimheid
De Very Big Band heeft vanaf de oprichting in 1989 een grote TU-inbreng gehad. Van der Wielen durft het de ‘hoogstgeschoolde Jazzband van Nederland’ te noemen. De band, die inmiddels zeven doctoren telt, speelde al herhaaldelijk op promotiefeesten van de eigen leden.
Alhoewel de band zo dankzij de slimheid van de muzikanten zijn eigen werk genereert, schuilt er een nadeel in de studenteninbreng: de gemiddelde verblijftijd in de band ligt slechts rond de drie jaar. Van der Wielen die zelf deel uitmaakt van de harde kern van de band, vergelijkt het met zijn onderzoeksgroep: ,,Ik moet als hoogleraar ook regelmatig de boer op om nieuwe aio’s te werven.”
Nu hij er bij stil staat, blijken de overeenkomsten tussen zijn werk als saxofonist en als professor legio: het regelen van financiering voor een onderzoek vergt evenveel creativiteit als het musiceren en een geslaagde solo levert net zoveel voldoening als een patent. ,,Alhoewel”, peinst hij, ,,voor een solo krijg je meestal wat meer applaus.”
Voor informatie over optredens en het boeken van de band, zie: www.boekeenband.nl, zoek onder ‘Very Big Band’
Comments are closed.