De Hel is een instemming

Zowel bewoners als kamerzoekers haten het. In de Hel heeft één persoon wel plezier. Algemeen bekend onder de naam Satan. Als de Hel een instemming is, dan is Satan het luchtig geklede, vlot ogende meisje zonder vriend.

Mocht de Hel bestaan, dan weet iedere Delftenaar hoe die er uit ziet. De Hel kan niets anders zijn dan een permanente instemming. Een bloedhete ruimte, blauw van de rook, waar geen van de aanwezigen het naar zijn zin heeft. Zowel bewoners als kamerzoekers haten het. In de Hel heeft één persoon wel plezier. Algemeen bekend onder de naam Satan. Als de Hel een instemming is, dan is Satan het luchtig geklede, vlot ogende meisje zonder vriend.

Vlak na de middelbare-schoolexamens en rond de Owee bereikt de instemmingsellende haar hoogtepunt. Voor kamers van studentenhuisvester Duwo geldt in perioden van topdrukte de regel dat de reistijd vanaf het ouderlijk huis minimaal anderhalf uur moet zijn. Iedereen die in de zomermaanden afkomt op een bordje ‘Instemming JvB, 20:00 uur’ heeft dus al een vermoeiende treinreis achter de rug.

Bij de aanblik van het enorme complex heerst nog optimisme. Zo’n groot pand, zoveel kamers, dat kan bijna niet mis gaan. Eenmaal de slotgracht over en de poort door zinkt de moed in de schoenen. De aanblik van zestig mensen die ook voor de instemming zijn gekomen heeft een vernietigende uitwerking op iedere vorm van optimisme.

Nog voor de deur van het studentenhuis vindt de eerste schifting plaats. ,,Sorry… Ja, loop jij maar door… jij ook… sorry jij niet…” ‘Sorry jij niet’ staat gelijk aan: probeer het nog eens in Pijnacker. ‘Loop maar door’ betekent een plaatsje op een van de smerige banken met rib-bekleding in de woonruimte.

En dan vraagt een irritant ventje waarmee je nooit van je leven in één huis zou willen wonen de tenenkrommende vraag: ,,Wat zijn je hobby’s?”

,,Kanoën, parachutespringen, raften, skydiven, hanggliden, bungeejumpen, zweefvliegen en abseilen.” Met acht vinkjes achter je naam dring je door tot de volgende ronde. Omdat de beslissing daarover ruim twee uur duurt is de laatste trein naar huis al lang vertrokken.

Meerdere selectieronden volgen. Eventueel haal je de eindronde. Vergezeld door vijf meisjes weet je al lang dat de kans op een kamer niet een-op-zes is. Je figureert als tegenbewijs in geval van seksisme-verwijten. Zoals Goede Tijden Slechte Tijden geen blankenbevoordeling kan worden verweten dankzij hun oerdegelijke correcte allochtoon Arthur.

Het groepje wordt gesplitst in twee keer drie en omstebeurt door een panel van twaalf bewoners aan een kruisverhoor onderworpen. ,,Vertel eens wie je bent, wat je gaat studeren, waar je lid wordt en wat je hobby’s zijn.” Verlamd door vierentwintig ogen krijgt niemand noemenswaardige hobby’s over de lippen.

Ontmoedigd door zoveel kansloosheid laat je alle instemmingsbriefjes met adressen in de buurt van het centrum voor wat ze zijn en gaat op zoek naar een kamer in Voorhof, Buitenhof of Tanthof. Want daar zijn geen luchtig geklede, vlot ogende meisjes zonder vriend: Tanthof is een hel waar zelfs Satan niet wil wonen.

Mocht de Hel bestaan, dan weet iedere Delftenaar hoe die er uit ziet. De Hel kan niets anders zijn dan een permanente instemming. Een bloedhete ruimte, blauw van de rook, waar geen van de aanwezigen het naar zijn zin heeft. Zowel bewoners als kamerzoekers haten het. In de Hel heeft één persoon wel plezier. Algemeen bekend onder de naam Satan. Als de Hel een instemming is, dan is Satan het luchtig geklede, vlot ogende meisje zonder vriend.

Vlak na de middelbare-schoolexamens en rond de Owee bereikt de instemmingsellende haar hoogtepunt. Voor kamers van studentenhuisvester Duwo geldt in perioden van topdrukte de regel dat de reistijd vanaf het ouderlijk huis minimaal anderhalf uur moet zijn. Iedereen die in de zomermaanden afkomt op een bordje ‘Instemming JvB, 20:00 uur’ heeft dus al een vermoeiende treinreis achter de rug.

Bij de aanblik van het enorme complex heerst nog optimisme. Zo’n groot pand, zoveel kamers, dat kan bijna niet mis gaan. Eenmaal de slotgracht over en de poort door zinkt de moed in de schoenen. De aanblik van zestig mensen die ook voor de instemming zijn gekomen heeft een vernietigende uitwerking op iedere vorm van optimisme.

Nog voor de deur van het studentenhuis vindt de eerste schifting plaats. ,,Sorry… Ja, loop jij maar door… jij ook… sorry jij niet…” ‘Sorry jij niet’ staat gelijk aan: probeer het nog eens in Pijnacker. ‘Loop maar door’ betekent een plaatsje op een van de smerige banken met rib-bekleding in de woonruimte.

En dan vraagt een irritant ventje waarmee je nooit van je leven in één huis zou willen wonen de tenenkrommende vraag: ,,Wat zijn je hobby’s?”

,,Kanoën, parachutespringen, raften, skydiven, hanggliden, bungeejumpen, zweefvliegen en abseilen.” Met acht vinkjes achter je naam dring je door tot de volgende ronde. Omdat de beslissing daarover ruim twee uur duurt is de laatste trein naar huis al lang vertrokken.

Meerdere selectieronden volgen. Eventueel haal je de eindronde. Vergezeld door vijf meisjes weet je al lang dat de kans op een kamer niet een-op-zes is. Je figureert als tegenbewijs in geval van seksisme-verwijten. Zoals Goede Tijden Slechte Tijden geen blankenbevoordeling kan worden verweten dankzij hun oerdegelijke correcte allochtoon Arthur.

Het groepje wordt gesplitst in twee keer drie en omstebeurt door een panel van twaalf bewoners aan een kruisverhoor onderworpen. ,,Vertel eens wie je bent, wat je gaat studeren, waar je lid wordt en wat je hobby’s zijn.” Verlamd door vierentwintig ogen krijgt niemand noemenswaardige hobby’s over de lippen.

Ontmoedigd door zoveel kansloosheid laat je alle instemmingsbriefjes met adressen in de buurt van het centrum voor wat ze zijn en gaat op zoek naar een kamer in Voorhof, Buitenhof of Tanthof. Want daar zijn geen luchtig geklede, vlot ogende meisjes zonder vriend: Tanthof is een hel waar zelfs Satan niet wil wonen.