Walter W. Massie MSc. van de vakgroep offshore technologie van Civiele Techniek ontving enkele weken geleden samen met een Amerikaanse collega de ‘Gold Award’ voor zijn ideeën over projectonderwijs en internationale uitwisseling.
Share
,,Je moet een Amerikaan vantevoren uitleggen hoe hij de trein moet nemen als hij op Schiphol aankomt.”
Een heel groot Niet-Roken-bord hangt boven de hele grote werktafel. Aan de muur een kiekje van een houten buitenhuis, in de kast een baseball-petje van de World Cup. Het ziet er Amerikaans genoeg uit. Dit zal de kamer van Walter W. Massie wel zijn, de winnaar van de Gold Award, de Nobelprijs voor het ingenieursonderwijs.
,,Ik heb een liefde voor het onderwijs”, begint Massie. ,,Ik krijg er een kick van studenten te zien groeien. Ik zeg tegen ze: ‘Dit is je laatste kans om Willie Wortel te spelen.’ Zo laat ik ze bijvoorbeeld als derdejaars opdracht die energie-toren van vijf kilometer hoogte uitwerken. Nou, in 99,9 procent van de industriële posities zul je nooit zo’n opdracht krijgen.”
,,Ik houd van het onderwijs. Ik vond het dan ook mooi dat het college van bestuur een tijdje geleden uitsprak dat onderwijs belangrijk is. Dat stond in één of andere strategienota. Maar noch het International Office noch de faculteit heeft geld kunnen vinden om mij naar dat congres in Amerika te laten gaan. Dus ben ik maar op eigen kosten gegaan, terwijl ik er veel geleerd heb, veel dingen die ik hier ook in de praktijk breng. Dan vind ik het raar dat ik geen vergoeding krijg. Maar ja, onderwijs levert natuurlijk niks op voor de TU. Onderzoek daarentegen is juist zo noodzakelijk voor de universiteiten. Dat is overal zo. Publikaties leveren geld op. Publikaties zijn een economische noodzaak, om de overhead-kosten te kunnen betalen.”
Het congres waar Massie naar toe ging, werd georganiseerd door de American Society for Engineering Education. Daar presenteerde hij een paper, dat samen met een vervolg daarop beloond werd met een Gold Award. ,,Dat is dit mooie ding. Om aan de muur te hangen.” Massie laat een ingelijste oorkonde zien, die er met zijn goudkleurige plakkaat en bordeauxrode kader precies uitziet zoals je je een Amerikaanse oorkonde voorstelt. ,,Daarnaast heb ik 1250 dollar gekregen. Maar dat is niet om aan de muur te hangen, dat ga ik besteden aan uitwisselingsprogramma’s.”
Ethiekje spelen
De twee papers waren getiteld: ‘Educating Engineering Students for a Global Social Responsiblity’ en ‘Pragmatic International Exchange of Students’. Op de vierde World Conference on Engineering Education, die in oktober werd gehouden in Saint Paul, Minnesota, werden de essays uit meer dan driehonderd inzendingen gekozen. Massie schreef ze samen met Donald N.Zwiep van het Worcester Polytechnic Institute (WPI), een universiteit met een lange traditie in projectonderwijs.
,,Het WPI heeft een schitterend basisprogramma”, legt Massie uit. ,,Van meerdere mensen is bekend dat zij het WPI verkozen boven het beroemde MIT, vanwege het uistekende onderwijs. Ze doen erg veel met projectwerk. Dat heeft een aantal voordelen, bijvoorbeeld bij internationale uitwisseling. Maar het is wel een renegade-studieprogramma hoor; het zou een ramp zijn als elke universiteit dat voorbeeld letterlijk zou volgen. Godzijdank is dat nog niet het geval, hoewel veel universiteiten wel delen van het WPI-programma overnemen. Maar stel je voor dat iedereen alle gespecialiseerde vakken er maar uit zou gooien. Dat moet je nooit doen. Je hebt niet alléén mensen nodig die breed opgeleid zijn. Je hebt nog steeds die man nodig die heel goed is in de eindige-elementen-methode.”
Het is niet of-of maar en-en, legt Massie uit. Je hebt èn technische kennis nodig èn de projecten om die kennis toe te passen. Massie: ,,De kennisvakken zijn de bouwstenen, de projecten vormen het cement. De Delftse fout is, dat dat cement, dat integrerende, vaak vergeten wordt. Als geconstateerd wordt dat de studenten iets missen, wordt er even een college van gemaakt. Ethiek bijvoorbeeld. Maar zo werkt het niet. Veel beter is om alle docenten in hun bestaande colleges ethische vraagstukken te laten behandelen. Maar dat is weer veel moeilijker dan een apart college, want daarvoor moet je gaan lullen met je collega’s. Hier, nog een heel andere manier om ethiek te leren: dit gezelschapsspel. The Ethics Game, heet het. Een avondje ethiekje spelen, met een biertje erbij, dat zou kunnen werken. Leren kan ook leuk zijn.”
,,Maar nogmaals, je moet je studenten dus zowel cement, de projecten dus, als de bouwstenen, de kennis, geven. En die kennis hoeft niet per se op elk vakgebied even diep te gaan. De achterliggende gedachte daarbij is, dat iemand die goed technisch onderbouwd is, tot op zekere hoogte elk probleem aan kan.”
Krankjorum
Die redenering staat in schril contrast met de opvatting van veel professoren, meent Massie: ,,Die zeggen: ‘Als die student mijn vak niet gevolgd heeft, kan hij de stof nooit begrijpen.’ Hier in Delft leeft dat idee helemaal sterk. Hier bestaan soms verschrikkelijk scherpe grenzen tussen de faculteiten. Je kan niet zomaar een vak bij een andere faculteit doen, en daarvoor dan vrijstelling krijgen aan je eigen faculteit. Alsof de wet van Newton aan deze kant van de Mekelweg anders is dan aan de overkant! Dat is toch krankjorum. Maar ja, dat komt dan weer omdat die vakken elkaar nooit voor de volle honderd procent overlappen. En als je dan bij een docent vrijstelling komt vragen, zal hij zeggen: ‘Ja, je hebt wel een vergelijkbaar vak gevolgd, maar dat ene onderdeel dat je mist is zo essentieel, dus als je mijn vak niet volgt, weet je nog niks.’ Typisch Delfts.”
Bij internationale uitwisselingen is dat volgens Massie helemaal een groot probleem. Vakken die je in het buitenland volgt kunnen niet zomaar op je Delftse vakkenlijst worden bijgeschreven. Maar met projectonderwijs los je dat probleemop. Projectonderwijs is een stuk flexibeler dan het traditionele lesgeven, en daardoor geschikter voor internationale uitwisselingen. Daar ging een van de papers dan ook over. Massie: ,,Daarin bekeek ik internationale uitwisselingen van de academische kant. In de andere publikatie gingen we meer in op de logistieke aspecten. Neem bijvoorbeeld een Amerikaan die voor een uitwisseling naar Nederland komt. Wat moet je doen als je vliegtuig te laat aankomt op Schiphol, zodat degene die je zou komen afhalen alweer vertrokken is? Dan neem je de trein. Hoe doe je dat? Dat moet je vantevoren uitleggen. Of neem die jongens – ze wonen daar bij de Sebastiaansbrug – die in de C1000 een uur voor de schappen met melk hebben gestaan, vertwijfeld omdat ze niet wisten welke melk ze moesten nemen. Uiteindelijk namen ze de karnemelk. Die moesten ze thuis natuurlijk weggooien. Veel te smerig. Toen heeft mijn vrouw hun maar een uurtje een tour-de-supermarkt gegeven, om ze een beetje wegwijs te maken.”
,,Naast dat soort probleempjes heb je natuurlijk de taalbarrière, en de problemen van het homefront. Die Amerikanen gaan per slot van rekening wel naar de drugscapital of the world. Dus gaat er vaak een resident begeleider mee met die uitwisselingsstudenten. Je moet niet vergeten dat Amerikaanse studenten veel beschermder zijn opgevoed. Vaak is zo’n uitwisseling hun eerste buitenlandse reis, of zelfs hun eerste vliegreis. Daarmee moet je allemaal rekening houden.”
Figuur 1 Massie: ,,De wet van Newton is aan beide kanten van de Mekelweg hetzelfde”
Walter W. Massie MSc. van de vakgroep offshore technologie van Civiele Techniek ontving enkele weken geleden samen met een Amerikaanse collega de ‘Gold Award’ voor zijn ideeën over projectonderwijs en internationale uitwisseling. ,,Je moet een Amerikaan vantevoren uitleggen hoe hij de trein moet nemen als hij op Schiphol aankomt.”
Een heel groot Niet-Roken-bord hangt boven de hele grote werktafel. Aan de muur een kiekje van een houten buitenhuis, in de kast een baseball-petje van de World Cup. Het ziet er Amerikaans genoeg uit. Dit zal de kamer van Walter W. Massie wel zijn, de winnaar van de Gold Award, de Nobelprijs voor het ingenieursonderwijs.
,,Ik heb een liefde voor het onderwijs”, begint Massie. ,,Ik krijg er een kick van studenten te zien groeien. Ik zeg tegen ze: ‘Dit is je laatste kans om Willie Wortel te spelen.’ Zo laat ik ze bijvoorbeeld als derdejaars opdracht die energie-toren van vijf kilometer hoogte uitwerken. Nou, in 99,9 procent van de industriële posities zul je nooit zo’n opdracht krijgen.”
,,Ik houd van het onderwijs. Ik vond het dan ook mooi dat het college van bestuur een tijdje geleden uitsprak dat onderwijs belangrijk is. Dat stond in één of andere strategienota. Maar noch het International Office noch de faculteit heeft geld kunnen vinden om mij naar dat congres in Amerika te laten gaan. Dus ben ik maar op eigen kosten gegaan, terwijl ik er veel geleerd heb, veel dingen die ik hier ook in de praktijk breng. Dan vind ik het raar dat ik geen vergoeding krijg. Maar ja, onderwijs levert natuurlijk niks op voor de TU. Onderzoek daarentegen is juist zo noodzakelijk voor de universiteiten. Dat is overal zo. Publikaties leveren geld op. Publikaties zijn een economische noodzaak, om de overhead-kosten te kunnen betalen.”
Het congres waar Massie naar toe ging, werd georganiseerd door de American Society for Engineering Education. Daar presenteerde hij een paper, dat samen met een vervolg daarop beloond werd met een Gold Award. ,,Dat is dit mooie ding. Om aan de muur te hangen.” Massie laat een ingelijste oorkonde zien, die er met zijn goudkleurige plakkaat en bordeauxrode kader precies uitziet zoals je je een Amerikaanse oorkonde voorstelt. ,,Daarnaast heb ik 1250 dollar gekregen. Maar dat is niet om aan de muur te hangen, dat ga ik besteden aan uitwisselingsprogramma’s.”
Ethiekje spelen
De twee papers waren getiteld: ‘Educating Engineering Students for a Global Social Responsiblity’ en ‘Pragmatic International Exchange of Students’. Op de vierde World Conference on Engineering Education, die in oktober werd gehouden in Saint Paul, Minnesota, werden de essays uit meer dan driehonderd inzendingen gekozen. Massie schreef ze samen met Donald N.Zwiep van het Worcester Polytechnic Institute (WPI), een universiteit met een lange traditie in projectonderwijs.
,,Het WPI heeft een schitterend basisprogramma”, legt Massie uit. ,,Van meerdere mensen is bekend dat zij het WPI verkozen boven het beroemde MIT, vanwege het uistekende onderwijs. Ze doen erg veel met projectwerk. Dat heeft een aantal voordelen, bijvoorbeeld bij internationale uitwisseling. Maar het is wel een renegade-studieprogramma hoor; het zou een ramp zijn als elke universiteit dat voorbeeld letterlijk zou volgen. Godzijdank is dat nog niet het geval, hoewel veel universiteiten wel delen van het WPI-programma overnemen. Maar stel je voor dat iedereen alle gespecialiseerde vakken er maar uit zou gooien. Dat moet je nooit doen. Je hebt niet alléén mensen nodig die breed opgeleid zijn. Je hebt nog steeds die man nodig die heel goed is in de eindige-elementen-methode.”
Het is niet of-of maar en-en, legt Massie uit. Je hebt èn technische kennis nodig èn de projecten om die kennis toe te passen. Massie: ,,De kennisvakken zijn de bouwstenen, de projecten vormen het cement. De Delftse fout is, dat dat cement, dat integrerende, vaak vergeten wordt. Als geconstateerd wordt dat de studenten iets missen, wordt er even een college van gemaakt. Ethiek bijvoorbeeld. Maar zo werkt het niet. Veel beter is om alle docenten in hun bestaande colleges ethische vraagstukken te laten behandelen. Maar dat is weer veel moeilijker dan een apart college, want daarvoor moet je gaan lullen met je collega’s. Hier, nog een heel andere manier om ethiek te leren: dit gezelschapsspel. The Ethics Game, heet het. Een avondje ethiekje spelen, met een biertje erbij, dat zou kunnen werken. Leren kan ook leuk zijn.”
,,Maar nogmaals, je moet je studenten dus zowel cement, de projecten dus, als de bouwstenen, de kennis, geven. En die kennis hoeft niet per se op elk vakgebied even diep te gaan. De achterliggende gedachte daarbij is, dat iemand die goed technisch onderbouwd is, tot op zekere hoogte elk probleem aan kan.”
Krankjorum
Die redenering staat in schril contrast met de opvatting van veel professoren, meent Massie: ,,Die zeggen: ‘Als die student mijn vak niet gevolgd heeft, kan hij de stof nooit begrijpen.’ Hier in Delft leeft dat idee helemaal sterk. Hier bestaan soms verschrikkelijk scherpe grenzen tussen de faculteiten. Je kan niet zomaar een vak bij een andere faculteit doen, en daarvoor dan vrijstelling krijgen aan je eigen faculteit. Alsof de wet van Newton aan deze kant van de Mekelweg anders is dan aan de overkant! Dat is toch krankjorum. Maar ja, dat komt dan weer omdat die vakken elkaar nooit voor de volle honderd procent overlappen. En als je dan bij een docent vrijstelling komt vragen, zal hij zeggen: ‘Ja, je hebt wel een vergelijkbaar vak gevolgd, maar dat ene onderdeel dat je mist is zo essentieel, dus als je mijn vak niet volgt, weet je nog niks.’ Typisch Delfts.”
Bij internationale uitwisselingen is dat volgens Massie helemaal een groot probleem. Vakken die je in het buitenland volgt kunnen niet zomaar op je Delftse vakkenlijst worden bijgeschreven. Maar met projectonderwijs los je dat probleemop. Projectonderwijs is een stuk flexibeler dan het traditionele lesgeven, en daardoor geschikter voor internationale uitwisselingen. Daar ging een van de papers dan ook over. Massie: ,,Daarin bekeek ik internationale uitwisselingen van de academische kant. In de andere publikatie gingen we meer in op de logistieke aspecten. Neem bijvoorbeeld een Amerikaan die voor een uitwisseling naar Nederland komt. Wat moet je doen als je vliegtuig te laat aankomt op Schiphol, zodat degene die je zou komen afhalen alweer vertrokken is? Dan neem je de trein. Hoe doe je dat? Dat moet je vantevoren uitleggen. Of neem die jongens – ze wonen daar bij de Sebastiaansbrug – die in de C1000 een uur voor de schappen met melk hebben gestaan, vertwijfeld omdat ze niet wisten welke melk ze moesten nemen. Uiteindelijk namen ze de karnemelk. Die moesten ze thuis natuurlijk weggooien. Veel te smerig. Toen heeft mijn vrouw hun maar een uurtje een tour-de-supermarkt gegeven, om ze een beetje wegwijs te maken.”
,,Naast dat soort probleempjes heb je natuurlijk de taalbarrière, en de problemen van het homefront. Die Amerikanen gaan per slot van rekening wel naar de drugscapital of the world. Dus gaat er vaak een resident begeleider mee met die uitwisselingsstudenten. Je moet niet vergeten dat Amerikaanse studenten veel beschermder zijn opgevoed. Vaak is zo’n uitwisseling hun eerste buitenlandse reis, of zelfs hun eerste vliegreis. Daarmee moet je allemaal rekening houden.”
Figuur 1 Massie: ,,De wet van Newton is aan beide kanten van de Mekelweg hetzelfde”
Comments are closed.